Loading...

Wiara jest ufnością . | Forum Nowenny Pompejańskiej

Lokalizacja tematu: Forum » Różności » Propozycje
Dorota
Dorota Cze 24 '14, 14:41
Wiara jest bezgraniczną ufnością w Bogu. Jest ona źródłem uzdrawiania człowieka. Ponieważ w swoim strapieniu zwracamy się do Jezusa i ponieważ Jemu ufamy, On może nam pomóc i uzdrowić nas. Jezus budził zaufanie u osób spotkanych, dlatego one znajdował odwagę, by zwracać się do Niego o pomoc. Czytając opisy uzdrowień dokonanych przez Jezusa, możemy również, w oparciu o naszą bezgraniczną ufność, zostać uzdrowieni. Możemy wyobrażać sobie, czytając opisy uzdrowień, jak przychodzimy ze swymi ranami do Jezusa i prosimy Go, aby nas pocieszył i uzdrowił. Mamy podstawę, aby ufać, że wtedy, gdy czytamy te opowieści, Jezus jest blisko nas.

Biblijne wydarzenia pragną nas zachęcić do tego, byśmy przyjrzeli się naszym zranieniom i naszym chorobom i pokazali je Jezusowi, aby On dzisiaj dotknął nas tak samo, jak owych ludzi, i skierował do nas uzdrawiające i dodające otuchy słowa. Opowieści o uzdrowieniach odsłaniają nam kolejno nasze własne udręki i choroby. W Eucharystii możemy odtwarzać różne spotkania związane z uzdrowieniem. To ja jestem tym człowiekiem opętanym, rozdartym wewnętrznie, pełnym agresji i jadowitych uczuć. To ja doświadczam siebie jako człowieka, którego nie można zaakceptować, chaotycznego, opanowanego przez tysiące nieposkładanych myśli. Ale pomimo to przystępując do Komunii podbiegam do Jezusa, wyciągam dłoń. Komunia pozwala mi zaakceptować siebie, chociaż wydaję się sobie tego niegodny. Kiedy w spotkaniu z Jezusem dowiaduję się, że On mnie bez zastrzeżeń akceptuje, w ciele, ze wszystkimi zmysłami, którymi siebie niszczę, to, co mnie przerażało wychodzi ze mnie i mogę inaczej postrzegać moje życie. Doświadczyłem ufności Jezusa we mnie, dlatego sam siebie przyjmuję.

W czasie Komunii, podchodząc do Jezusa, zrzucamy z siebie płaszcz, czyli rolę, jaką gramy pośród najbliższych, wszystko to, co nas osłania i zasłania. Podchodzimy do Niego niczym niechronieni, bezbronni. On nas pyta, czego naprawdę chcemy. Możemy stanąć wobec rzeczywistości i stawić jej czoło tylko dlatego, że Jezus bierze nas za rękę i pokazuje, że rzeczywistość bywa okrutna, ale wszędzie Ja jestem, również w niej, aby cię wspierać. Trzymani za rękę przez Jezusa mamy odwagę i siłę spojrzeć w oczy naszemu życiu i temu, co nas w nim otacza.

Eucharystia wprowadza nas w zaufanie do Jezusa (związane z konkretnymi uzdrowieniami),jak z naszymi udrękami i troskami możemy w niej spotkać Jego i dzięki wierze zostać przez Niego uzdrowieni. Wiara jako ufność daje nam pewność, że ze wszystkimi problemami możemy przyjść do Jezusa. Spotykając Go odczuwamy, że nie ma takiej sytuacji, w której On nas by nie wspierał. Ufność w Bogu nie jest gwarancją tego, że nie zachorujemy, że nie wpadniemy w głęboką depresję, że nie doznamy nieszczęśliwego wypadku, że nie poniesiemy klęski. Daje nam jednak pewność, że nic nie może nam wyrządzić prawdziwej szkody, nic złego nie może nas spotkać w głębi naszej istoty, ponieważ we wszystkich niebezpieczeństwach, w każdej chorobie i w każdym niepowodzeniu jesteśmy podtrzymywani przez kochające dłonie Boga i On obróci wszystko na nasze dobro. Ta ufność uwalnia nas od lęku przed przyszłością, daje nam spokój i wewnętrzną pewność.

Wiara jako ufność odciąża nas w naszej pracy i w sferze odpowiedzialności, jaka na nas spoczywa. Moją pracę przekazuję Bogu i wierzę, że On użyje jej dla tworzenia dobra. Ja sam nie mogę sprawić, by ona przyniosła dobry rezultat, by wszystkie moje decyzje były słuszne. Gdybym się zamartwiał myśląc o ewentualnych konsekwencjach mojej pracy czy moich decyzji, byłbym ciągle niespokojny. Wiara zdejmuje z nas ciężary, jakie pojawiają się na nas w postaci odpowiedzialności za innych. Jeśli rodzice uważają, że to wyłącznie oni są odpowiedzialni w pełni za właściwy rozwój swoich dzieci, to żyją w nieustannym lęku, że będą się one rozwijać niezgodnie z ich wolą, że przejmą ich wady, że będą ulegać negatywnym wpływom. Nie mają oni żadnej gwarancji, że pomimo religijnego wychowania dzieci będą chodzić do kościoła i zachowają wiarę. Wolno im jednak mieć ufność, że zawsze będą w kochających rękach Boga i że Bóg poprowadzi je właściwymi drogami.

Elementarne lęki człowieka mogą być przezwyciężone tylko w wierze. Pierwszy rodzaj lęku jest charakterystyczny dla człowieka histerycznego. Jest to lęk przed niepewnością ludzkiej egzystencji. Człowiek stara się go przezwyciężyć, chwytając się mocno wielu różnych rzeczy: posiadania, sukcesu, przede wszystkim zaś innych ludzi. Uczepia się kurczowo jakiegoś kochanego człowieka i oczekuje od niego absolutnego oparcia, absolutnego poczucia bezpieczeństwa. Na skutek tego popada w głębszy lęk, czuje bowiem, że nikt takiego absolutnego oparcia nie może mu dać: każdy jest śmiertelny, każdy ma swoje słabości. Absolutne poczucie bezpieczeństwa może dać nam tylko Bóg. To On nas wspiera i podtrzymuje. Z Jego ochraniających i kochających ramion nigdy nie wypadniemy. To On zaspokaja naszą tęsknotę za absolutnym oparciem, którego człowiek może być dla nas tylko znakiem.

Drugim rodzajem jest lęk człowieka opanowanego obsesją. Jest to lęk spowodowany poczuciem braku wartości istnienia. Lęk ten stara się człowiek przezwyciężyć, próbując dowieść sobie sam swojej wartości przez intensywną pracę, przez coraz to większe osiągnięcia, oraz przez skrupulatne wypełnianie wszystkich obowiązków religijnych. Chce sobie samemu i innym, a nawet samemu Bogu, udowodnić swoją wartość, zwrócić w ten sposób na siebie uwagę, aby już dla nikogo nie być niezauważalnym. Chce tak sumiennie wypełniać swój obowiązek wobec Boga, by Jemu nie pozostało nic innego, jak jego nagrodzić.

Przy największym nawet wysiłku nie jesteśmy w stanie pokonać lęku przed poczuciem braku wartości. Przeciwnie, czujemy, że nasze sukcesy wcale nas do innych nie zbliżają. I dostrzegamy, że nigdy nie zdołamy spełnić stawianego sobie wymagania, by zawsze być doskonałym i zawsze lepszym od innych. Tak więc zmuszamy się do maksymalnych osiągnięć i jesteśmy poddani ustawicznej presji. Żyjemy w nieustannym napięciu. A przecież lęk przed poczuciem własnej bezwartościowości możemy przezwyciężyć tylko przez wiarę. Wiara uczy, że w oczach Boga mamy wielką wartość przez sam fakt istnienia, tak wielką wartość, że Chrystus za nas umarł, że Bóg się o nas troszczy, że nawet w nas zamieszkał.

Trzecim rodzajem jest lęk człowieka ogarniętego depresją. Jest to lęk spowodowany świadomością, że istnienie ludzkie jest nierozłącznie związane z winą. Człowiek ma poczucie, że przez samo swoje istnienie został obarczony winą. I nieustannie przeprasza za to, że w ogóle żyje, że kradnie innym czas, że odbiera im przestrzeń konieczną do życia, powietrze potrzebne do oddychania. Albo też próbuje zdusić ten lęk przez nadgorliwość w okazywaniu swojej użyteczności dla innych. Ale i to się nie udaje. Człowiek daje z siebie wszystko, a w pewnej chwili już nie może więcej i czuje, że przegapił całe życie. Aby spłacić winę za swoje istnienie, rozminął się ze swoim życiem. Tak więc jest całkowicie pusty i wyczerpany. Również od tego lęku może nas uwolnić tylko wiara, wiara, że żyjemy dzięki łasce, że żyjemy, ponieważ Bóg chciał naszego istnienia i z miłości nas stworzył. Wierzymy, że Bóg nas kocha, że ma dla nas czas, że cieszy się z naszego istnienia. To doświadczenie wiary uwalnia nas od wszelkiego lęku i od niepotrzebnego poczucia winy, które nas niszczy. Kiedy pojawia się paraliżujące poczucie winy, pomocą mogą być słowa z Pierwszego Listu św. Jana: „Jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko” (1 J 3,20).

Ostatnim rodzajem jest lęk człowieka schizoidalnego, który obawia się tysiąca rzeczy, jakie mu zagrażają. Boi się ciemnej piwnicy, lęk przed zatrutym pożywieniem, przed włamywaczami, przed nieszczęśliwym wypadkiem. Do pewnego stopnia lęki te są czymś normalnym, u wielu ludzi przyjmują jednak formę wyolbrzymioną. Również od nich uwalnia nas wiara. Pokazuje nam, że nic nie może się nam stać. Pokazuje, że śmierć, stojącą za wszystkimi zagrożeniami, już przezwyciężyliśmy, że żyjemy już poza progiem. Ponieważ przez chrzest uczestniczymy w życiu wiecznym, również śmierć nie może nas już oddzielić od Boga. Może na tylko głębiej w Nim zanurzyć. Ponieważ mieszkamy już w Bogu, nikt już nie jest w stanie zburzyć naszego domu.

Jak dorastać do ufności? Przez medytację, gdy będziemy świadomie wmyślać się w spotkanie z Jezusem. Wiary nie można sobie wmówić. Medytacja nad biblijnymi historiami uzdrowień pozwala wzrastać w wierze.

ks. Józef Pierzchalski SAC
Edytowany przez Dorota Cze 24 '14, 16:03
Dorota
Dorota Cze 24 '14, 16:05
Modlitwa pełna ufności
Kiedy uczniowie Jezusa poprosili swego Mistrza, aby nauczył ich modlitwy - co zaowocowało słowami Ojcze nasz (por. Łk 11, 2-4) - uczynili to z potrzeby serca, ale też trochę z zazdrości wobec uczniów Jana Chrzciciela, który nauczył swych uczniów rozmawiać z Ojcem (por. Łk 11, 1). Wnioskujemy stąd, że skoro Jan "ich nauczył", to musiało to być coś innego niż tradycyjna modlitwa Izraelitów, ponieważ tę już znali.

 

Jan Chrzciciel może zatem posłużyć jako przykład ilustrujący prawdę, że mistrzowie duchowi potrzebni są między innymi po to, by uczyli nas modlitwy, czyli tego, jak mówić do Boga i jak Go słuchać. W wyjątkowych przypadkach, gdy mamy do czynienia z wielkimi mistykami, powtarza się sytuacja ze wspomnianego jedenastego rozdziału Ewangelii Łukasza: to sam Pan Jezus uczy swych wiernych modlitwy, ci zaś przekazują ją innym, powiększając tym samym bogaty skarbiec naszej duchowości.

 

Przypowieść o gwałtownej burzy

 

Pośród bogatych treści Dzienniczka Siostry Faustyny znalazło się także takie opowiadanie: "Zbudziła mnie wielka burza, wicher szalał i deszcz, jakoby chmura była oberwana, co chwila uderzały pioruny. Zaczęłam się modlić, aby burza nie wyrządziła żadnej szkody; wtem usłyszałam te słowa: «Odmów tę koronkę, której cię nauczyłem, a burza ustanie». Zaraz zaczęłam odmawiać tę koroneczkę i nawet jej nie skończyłam, a burza nagle ustała i usłyszałam słowa: «Przez nią uprosisz wszystko, jeżeli to, o co prosisz, będzie zgodne z wolą Moją»"'.

 

Ta krótka historia, opisana już bez mała pod koniec Dzienniczka, do złudzenia przypomina doświadczenie największych proroków Starego Testamentu. Oni to przecież - o czym zdarza się nam zapominać - zanim zostali przygotowani do wypełnienia swojej misji, musieli przejść szczególną drogę, aby dzięki własnemu doświadczeniu stali się wiarygodni, nabrali zaufania i przekonania, że Bóg ich prowadzi, a w końcu by nie dali się zniechęcić oporem, a nawet wrogością, jaka ich spotka, gdy zaczną realizować swe posłannictwo.

 

Wspomnijmy tu - wyłącznie jako przykład, jakich wiele można znaleźć w Starym Testamencie - doświadczenie Proroka Ezechiela, gdy Bóg wyprowadza go na pole pełne wyschłych kości (por. Ez 37, 1-14). Ukazując najpierw chaos prastarego cmentarzyska - leżą tam już tylko wyschłe, białe kości - Bóg nakazał Ezechielowi "prorokować", modlić się nad nimi, aby w konsekwencji rozpoczął się cofać proces rozkładu. Cały ten cud został podzielony na kilka etapów, w trakcie których Bóg mówił Prorokowi, aby modlił się jeszcze goręcej. Na koniec nastąpił morał, z którego Ezechiel dowiedział się, że wszystko to miało miejsce po to, aby on sam stał się mądrzejszy.

 

Opisane powyżej doświadczenie Siostry Faustyny było bardzo podobne: najpierw Bóg zaaranżował pewną sytuację, której groza sprawiała, że Siostra odczuwała bezsilność i strach, a następnie podpowiedział jej, co ma czynić. Rozwiązaniem okazała się modlitwa. Na koniec Faustyna dowiedziała się, że wszystko to zdarzyło się po to, aby ona sama stała się mądrzejsza.

 

Modlitwa uciszająca nawałnicę

 

Kiedy człowiek staje przed Bogiem na modlitwie, to niezależnie od intencji, z jaką przychodzi, i łaski, jaką chce wyprosić, zanim przystąpi do sedna sprawy, która jemu samemu wydaje się najistotniejsza i niecierpiąca zwłoki, musi pomyśleć o sobie. Spotkanie z Bogiem winno najpierw uspokoić i przemienić jego własną duszę, a dopiero w dalszej kolejności może przystąpić do omawiania spraw, z jakimi przyszedł. Ten, kto się modli -nieważne, o co i za kogo - najpierw modli się za samego siebie.

 

To dlatego ci, którzy są daleko od Boga, których nie łączy z Nim więź serca, nie są w stanie nic uprosić. Ich modlitwy są jak anonimy: wprawdzie poruszają istotne sprawy, ale ani nie wiadomo, w jakim celu, ani z jakiej przyczyny. Modlitwa nie może być urzędową rozmową dla załatwienia pewnych spraw, choćby najbardziej szlachetnych. Winna stawać się osobistym spotkaniem, jakie dokonuje się w klimacie zaufania i miłości. Jeśli chcemy Boga o coś prosić, musimy do Niego przyjść albo przynajmniej duchowo się do Niego zbliżyć.

 

Koronka do Bożego Miłosierdzia

 

Patrząc na życie św. Faustyny, na drogę kształtowania się w niej duchowości, jaka z czasem, zwłaszcza po jej kanonizacji, stała się oryginalną szkołą duchowości, w pewnym jej aspekcie odpowiadającą dziś wielu ludziom, nie można w całym tym procesie pomijać roli kierowników duchowych, którzy na przestrzeni życia pomagali Siostrze Faustynie rozeznać głos Boży. Oni to mieli znaczący wpływ na ukształtowanie się języka, jakim posługiwała się Faustyna. Do tego dochodzi także autorytet duchowy samego Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Duchowość zakonu to także swoisty "mistrz", który kształtuje postawę i sposób patrzenia swych członków.

 

Jednak ze względu na mistyczny charakter przeżyć świętej Zakonnicy, z pokorą należy uznać, że ostatecznym Autorytetem i Nauczycielem był dla niej sam Jezus Chrystus. Na pewnym etapie jej życia Jezus zbliżył się do niej w sposób wyjątkowy i pozwolił jej się poznać - to rzecz charakterystyczna dla mistyków - bardziej niż innym, dając jej więcej niż komukolwiek innemu, ale też więcej opowiadając jej o sobie.

 

Droga, jaką przeszła Faustyna, wzorem wszystkich sług Boga, którzy kiedykolwiek chodzili po ziemi, była drogą nawiązania szczególnej relacji. Zaowocowała ona tym, że Bóg i prosta Zakonnica stali się sobie bliscy. Jezus najpierw wiele jej dał (pierwsza, retrospektywna część Dzienniczka dostarcza tu wielu przykładów takich darów), aby z kolei - kiedy Siostra Faustyna zaczęła odczuwać radość z Jego obecności - coraz więcej jej o sobie powiedzieć. Kiedy natomiast Faustyna nabrała zaufania i zaczęła manifestować swe bezgraniczne przywiązanie, Pan dopuścił ją do udziału w swojej misji.

 

Modlitwa, jaką jest koronka do Bożego Miłosierdzia, zrodziła się na styku tych właśnie dwóch etapów: zaufania i gotowości do podjęcia misji. Siostra Faustyna zapisała: "Wieczorem, kiedy byłam w swojej celi, ujrzałam Anioła, wykonawcę gniewu Bożego. [...] Zaczęłam prosić Anioła, aby się wstrzymał chwil kilka, a świat będzie czynił pokutę. Jednak niczym prośba moja była wobec gniewu Bożego. W tej chwili ujrzałam Trójcę Przenajświętszą. [.] W tej samej chwili uczułam w duszy swojej moc łaski Jezusa, która mieszka w duszy mojej. [.] Zaczęłam błagać Boga za światem słowami wewnętrznie słyszanymi. Kiedy się tak modliłam, ujrzałam bezsilność Anioła i nie mógł wypełnić sprawiedliwej kary, która się słusznie należała za grzechy. Z taką mocą wewnętrzną jeszcze się nigdy nie modliłam. Słowa, którymi błagałam Boga, są następujące: Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa za grzechy nasze i świata całego; dla Jego bolesnej Męki miej Miłosierdzie dla nas" (Dzienniczek, 474-475).

 

Opis ten stanowi pierwszy ślad wołania o miłosierdzie dla świata. Nie była to jeszcze koronka, jaką znamy obecnie, ale "słowa wewnętrznie słyszane". Faustyna przestraszyła się kary Bożej, na jaką zasłużył grzeszny świat. Posłuszna więc duchowemu natchnieniu, zaczęła mówić Bogu o swoim lęku - a że lęk ten i ból jeszcze bardziej by się spotęgowały, gdyby Bóg wykonał sprawiedliwą karę na grzesznej ludzkości, dlatego w obawie przed tym strachem, jaki mógłby wyjść poza granice tego, co mogła znieść, zaczęła prosić o miłosierdzie dla świata i dla. siebie. I to w pierwszym miejscu dla siebie, dlatego Bóg wysłuchał modlitwy właśnie ze względu na nią.

 

Bóg chciał, aby te "słowa wewnętrznie słyszane" nie były wyłącznie jednorazowym natchnieniem, dlatego następnego dnia miało miejsce kolejne objawienie powiązane z pierwszym. Faustyna napisała o nim tak: "Na drugi dzień rano, kiedy weszłam do naszej kaplicy, usłyszałam te słowa wewnętrznie: «Ile razy wejdziesz do kaplicy - odmów zaraz tę modlitwę, której cię nauczyłem wczoraj. [.] Najpierw odmówisz jedno Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo, i Wierzę w Boga, następnie na paciorkach Ojcze nasz mówić będziesz następujące słowa: Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i świata całego; na paciorkach Zdrowaś Maryjo będziesz odmawiać następujące słowa: dla Jego bolesnej Męki miej Miłosierdzie dla nas i świata całego. Na zakończenie odmówisz trzykrotnie te słowa: Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem»" (Dzienniczek, 476).

 

Ufność góry przenosi

 

Wiele z modlitw, jakie tradycyjnie wypowiadamy przed Panem - jeśli chodzi o słowa lub sytuacje, w jakich padają - są wspominaniem pewnych wydarzeń z przeszłości. Odmawiając Ojcze nasz, wspominamy Pana Jezusa w opisanej na wstępie scenie z uczniami. Przy Zdrowaś Mario przychodzi nam na myśl scena Zwiastowania. W modlitwach Mszy świętej wiele jest odniesień zarówno do Starego, jak i Nowego Testamentu, a zidentyfikowanie ich bardzo pomaga w owocnym przeżywaniu Eucharystii.

 

Kiedy natomiast odmawiamy koronkę do Bożego Miłosierdzia, warto wspominać prostą Zakonnicę, która tak bardzo zaufała Bogu, że nie wahała się mówić Mu o wszystkim, co wydawało się jej ważne: o sobie i o innych. A ufała Mu bezgranicznie, ponieważ wiedziała, że Bóg jest hojny w obdarowywaniu. Ta bezgraniczna ufność wydaje się najgłębszą tajemnicą skuteczności jej modlitwy: ufność do Boga działającego.

 

Jeśli sami chcemy się skutecznie modlić słowami koronki, musimy powtarzać je w duchu Faustyny - nie jako magiczne zaklinanie Boga, ale jako "słowa wewnętrznie słyszane". To znaczy musimy naprawdę chcieć Bożego miłosierdzia i dla siebie, i dla świata. A w dodatku wierzyć, że Bóg rzeczywiście to miłosierdzie chce nam okazać.

 

Jakub Kołacz SJ

Edytowany przez Dorota Cze 24 '14, 16:06