Już jest nowy numer:
Z O B A C Z !
Żywy Różaniec • wszystko wokół różańca!
- Tweet
Użytkownicy
Najnowsze zdjęcia
Ostatnio na blogach
Filmy
Nowe wydarzenia
Pielgrzymka Różańcowa do Ludźmierza: „Otoczmy różańcem dzieci i młodzież”....
Monika
Cze 20
Grupy
Bieżące wiadomości
- Brak nowości
-
Kwi 6, 12:530 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Kwi 6, 12:500 0Musisz się zalogować, aby komentować
-
Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia8 kwiecień ----------------- Św. Dionizy, biskup, męczennik gr. Dionysios należący do boga Dionizosa Św. Dionizy, biskup, męczennik († 180) był biskupem w Koryncie. Autor siedmiu listów katolickich, m. in. do Lacedemończyków, Ateńczyków, Nikomedyjczyków, Rzymian, mieszkańców Krety. Są one źródłem wiedzy o zasadach wiary i moralności wczesnego chrześcijaństwa. Św. Dionizy odbiera cześć jako męczennik. Informację o nim czerpiemy z pism św. Hieronima i Euzebiusza z Cezarei. Na Wschodzie Dionizy odbiera cześć jako męczennik. Krzyżowcy za czasów Innocentego IV (+ 1254) przewieźli ciało św. Dionizego do Rzymu i oddali pod opiekę klasztoru pod wezwaniem Świętego.8 kwiecień ----------------- Św. Dionizy, biskup, męczennik gr. Dionysios należący do boga Dionizosa Św. Dionizy, biskup, męczennik († 180) był biskupem w Koryncie. Autor siedmiu listów katolickich, m. in. do Lacedemończyków, Ateńczyków, Nikomedyjczyków, Rzymian, mieszkańców Krety. Są one źródłem...Więcej…
Kwi 6, 10:360 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia7 kwietnia 2020wtorek Rok liturgiczny: A/II Wielki Tydzień ---------------- Jan Chrzciciel de la Salle, Jean-Baptiste de La Salle (ur. 30 kwietnia 1651 w Reims we Francji, zm. 7 kwietnia 1719) – francuski duchowny, założyciel Zgromadzenia Braci Szkół Chrześcijańskich (FSC), święty Kościoła katolickiego.
Kwi 6, 10:350 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia7 kwietnia 2020wtorek Rok liturgiczny: A/II Wielki Tydzień Pierwsze czytanie:Iz 49, 1-6Psalm responsoryjny:Ps 71 (70), 1-2. 3-4a. 5-6b. 15 i 17 (R.: por. 15a)Werset przed Ewangelią:-Ewangelia:J 13, 21-33. 36 ----------------- Czytanie z Księgi proroka Izajasza Wyspy, posłuchajcie Mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał Mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki Mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: «Tyś Sługą moim, w tobie się rozsławię». Ja zaś mówiłem: «Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą». A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. I rzekł mi: «To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi»7 kwietnia 2020wtorek Rok liturgiczny: A/II Wielki Tydzień Pierwsze czytanie:Iz 49, 1-6Psalm responsoryjny:Ps 71 (70), 1-2. 3-4a. 5-6b. 15 i 17 (R.: por. 15a)Werset przed Ewangelią:-Ewangelia:J 13, 21-33. 36 ----------------- Czytanie z Księgi proroka Izajasza Wyspy, posłuchajcie Mnie! Ludy najdals...Więcej…
Kwi 6, 10:230 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia6 kwietnia Święty Wilhelm z Paryża, opat ---------------- Wilhelm (znany także jako Wilhelm z Eskil lub Wilhelm z Ebbelholt) urodził się ok. 1122/1123 r. w Paryżu lub Compiègne we Francji, w rodzinie szlacheckiej. Wychował go wuj, Hugo, czterdziesty drugi opat Saint-Germain-des-Prés w Paryżu. Po otrzymaniu święceń subdiakonatu, Wilhelm został kanonikiem kościoła Sainte-Genevieve-du-Mont. Jego przykładne życie nie podobało się innym kanonikom; próbowali za wszelką cenę pozbyć się go ze swego grona. Przyjąwszy święcenia diakonatu, Wilhelm został skierowany do małego klasztoru Epinay poza Paryżem. Szczęśliwie jednak w 1148 r. papież Eugeniusz III odwiedził Paryż i rozwiązał dotychczasową wspólnotę kanoników. Na ich miejsce sprowadził kanoników regularnych z paryskiego klasztoru św. Wiktora, którego przeor, Odon, został opatem św. Genowefy. Wkrótce także Wilhelm powrócił do tej wspólnoty, zostając jej subprzeorem. Okazał się bardzo gorliwym w życiu duchowym. Sława Wilhelma dotarła do uszu biskupa Absaloma z Roskilde w Danii. W 1161 r. wysłał on do Wilhelma poselstwo z zaproszeniem do podjęcia trudu reformy klasztoru św. Tomasza w Eskilsø w jego diecezji. Wilhelm przystał na tę propozycję. Został opatem tego klasztoru. Pomimo trudności wynikających z biedy i oporu dotychczasowych członków wspólnoty, zdołał zreformować klasztor i przywrócić w nim regułę św. Augustyna. W 1178 r. przeniósł go do Æbelholt (dziś w okolicy Hillerød są ruiny tego klasztoru). Wilhelm uświęcił się poprzez życie modlitwy i surowe umartwienia, które towarzyszyły cierpieniu wynikającemu z surowego klimatu i ubóstwa. Nosił włosienicę, spał na gołej ziemi i codziennie pościł. Ilekroć zbliżał się do ołtarza, zalewał się łzami, ofiarując siebie Bogu w duchu adoracji. Około 1194 r. Wilhelm udał się do Rzymu w imieniu Ingelburgi, siostry króla Danii, która została oddalona przez swojego męża, króla francuskiego Filipa Augusta. Po powrocie do Eskilsø zmarł w Niedzielę Wielkanocną, 6 kwietnia 1203 r. Kanonizował go papież Honoriusz III w 1224 r.6 kwietnia Święty Wilhelm z Paryża, opat ---------------- Wilhelm (znany także jako Wilhelm z Eskil lub Wilhelm z Ebbelholt) urodził się ok. 1122/1123 r. w Paryżu lub Compiègne we Francji, w rodzinie szlacheckiej. Wychował go wuj, Hugo, czterdziesty drugi opat Saint-Germain-des-Prés w Paryżu. Po otr...Więcej…
Kwi 6, 09:550 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia6 kwietnia Święty Prudencjusz, biskup --Pierwotnie nosił imię Galendo (Galindo). Pochodził z Hiszpanii, prawdopodobnie z rodu Aznarów, który osiedlił się w Gaskonii. Był kapelanem na dworze Ludwika I Pobożnego, gdzie dla cesarzowej Judyty ułożył Florilegium z psalmów. W 843 r. został biskupem w Troyes. Był współautorem roczników frankijskich (Annales Bertiniani), które pisał od roku 835 aż do końca życia. Był także redaktorem wskazówek do Pisma Świętego. Po reorganizacji życia kościelnego przeszedł do obozu przeciwników królewskich. Opowiadał się za skrajnym augustianizmem. Zmarł 6 kwietnia 861 r.-----------------6 kwietnia Święty Prudencjusz, biskup --Pierwotnie nosił imię Galendo (Galindo). Pochodził z Hiszpanii, prawdopodobnie z rodu Aznarów, który osiedlił się w Gaskonii. Był kapelanem na dworze Ludwika I Pobożnego, gdzie dla cesarzowej Judyty ułożył Florilegium z psalmów. W 843 r. został biskupem w Troy...Więcej…
Kwi 6, 09:350 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia6 kwietnia 2020poniedziałek Rok liturgiczny: A/II Wielki Tydzień ------------------ 6 kwietnia Błogosławiona Pierina Morosini, dziewica i męczennica --------------------------------------------------------------- Pierina przyszła na świat w dniu 7 stycznia 1931 roku w Fiobbio koło Albino, w Lombardii. Nazajutrz po urodzeniu rodzice zanieśli ją do chrztu. Jej ojciec, Rocco Morosini, był nocnym stróżem w jednej z miejscowych fabryk, a matka, Sara Noris, zajmowała się rodziną liczącą dziewięcioro dzieci. Pierina była pierworodną córką. Rodzina była pełna modlitwy, której dzieci nauczyły się od bardzo religijnych rodziców. Często modliły się o łaskę, by raczej umrzeć niż obrazić Pana Boga. Pierina, gdy ukończyła 6 lat, codziennie chodziła do kościoła, choć dopiero po roku przystąpiła do Pierwszej Komunii świętej. Wstawała codziennie rano, około godz. 5.00, i ścieżką dla mułów, wijącą się w górach, poprzez las kasztanowy, około pół godziny szła do kościółka parafialnego, by uczestniczyć we Mszy świętej. Wówczas celebrowano ją o 6.00 rano. Wracała do domu na śniadanie, a potem znowu szła do wioski, by od 9.00 brać udział w zajęciach szkolnych. W miarę jak dzieci podrosły, mama zabierała wszystkie dzieci rano do kościoła. Trzeba było mieć wiele odwagi, aby to uczynić w tamtym czasie. Pierina, podobnie jak św. Maria Goretti, na której przez większość życia będzie się wzorować, stała się dla sióstr i braci drugą mamą. Brała udział w pracach domowych, pomagała w kuchni, szyła lub robiła na drutach ubranka dla rodzeństwa. Jej mama opowiadała później, że nie pamięta, by Pierina była kiedykolwiek nieposłuszna lub żeby krytykowała otrzymane polecenie. Mawiała o niej: "Mieć taką córkę - to łaska od Pana!" Pierina była także najlepszą uczennicą w klasie, nie tylko na lekcjach religii, lecz we wszystkich innych przedmiotach. Miała wyjątkowe uzdolnienia. Bardzo chciała się uczyć, będąc jednak najstarszym dzieckiem w rodzinie wielodzietnej i z powodu ubóstwa zrezygnowała z tego marzenia. To poświęcenie wiele ją kosztowało. Kiedy miała 11 lat, mama wysłała ją na naukę do krawcowej w sąsiedztwie. Bardzo szybko nauczyła się tego fachu. W wieku 15 lat Pierina zaczęła zarabiać na życie. Pomagała rodzicom utrzymać rodzinę. Wkrótce ojciec, z powodu słabego zdrowia, musiał zrezygnować z pracy. Pierina podjęła pracę w przędzalni bawełny w Albino, w odległości kilku kilometrów od Fiobbio. Pracowała na dwie zmiany - jeden tydzień od 6.00 do 14.00, a następny od 14.00 do 22.00. Droga do domu zajmowała jej około godziny pieszo. Wstawała około 4.00, żeby uczestniczyć choćby w części Mszy świętej, bo tylko gdy rozpoczynała pracę o 14.00, mogła uczestniczyć w całej Eucharystii. Gdy ktoś jej radził, by zrezygnowała z takiego trybu życia, odpowiadała, że "nie może żyć bez Mszy świętej". Nieliczne wolne chwile poświęcała na czytanie pobożnych lektur i żywotów świętych. Najczęściej czytała o życiu Marii Goretti. Jej dzieje znała na pamięć. W parafii była podporą miejscowej Akcji Katolickiej. Udzielała lekcji katechizmu, zajmowała się dziełem powołań i zbierała ofiary na seminarium duchowne. W niedzielę uczestniczyła we Mszy świętej, popołudniowych Nieszporach i wykładach z religii. Znajdowała jeszcze czas na odwiedzenie chorych. Z umiłowania pokuty i ubóstwa wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Poświęciła się też całkowicie Panu, składając trzy śluby: dziewictwa, ubóstwa i posłuszeństwa. Śluby te odnawiała dwukrotnie w ciągu roku: w święto Niepokalanego Poczęcia oraz w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Jedną z wielkich radości jej życia była pielgrzymka do Rzymu w 1947 roku, na beatyfikację małej męczennicy z Nettuno. Pierina miała wtedy 16 lat. Po usłyszeniu słów papieża Piusa XII powiedziała do swoich przyjaciółek: "Jaka by to była radość dla mnie umrzeć jak Maria Goretti!" Potrafiła cierpieć i przyjmowała każde cierpienie jako dar od Boga. Raz zraniła się w nogę przy warsztacie tkackim. Kiedy rana uległa zakażeniu, cierpiała ogromnie, musząc pozostać w szpitalu przez miesiąc. Nie skarżyła się. Innym razem zraniła rękę, przecinając ścięgno kciuka. Z tego powodu cierpiała aż do śmierci, ale i z tej przyczyny nigdy się nie żaliła. Pewnego wieczora wracała do domu w czasie gołoledzi. Jej matka powiedziała, że z powodu uciążliwej pogody musiałaby pójść jeszcze raz na zakupy do wioski. Mimo zmęczenia Pierina zaraz wyszła, by zrobić zakupy. Nadszedł dzień 4 kwietnia 1957 roku. Pierina pracowała wtedy od 6.00 do 14.00. Jak co dnia rano przyjęła Komunię świętą i uczestniczyła w części Mszy świętej. Zatrzymała się w wiosce zaledwie na chwilę, by zrobić zakupy, potem wyszła na drogę prowadzącą do domu. Zazwyczaj przychodziła do domu między 15.00 a 15.10. Kiedy minęła godzina 15.30, a jej jeszcze nie było w domu, jej brat Santo zaczął się niepokoić. Poszedł w stronę wioski. Jego oczom ukazał się zaskakujący widok. Znalazł siostrę leżącą na środku ścieżki. Nie było świadków tego zdarzenia. Zbrodnię odtworzono stopniowo. Niektóre szczegóły podał zabójca, zatrzymany 20 dni później. Był nim dwudziestoletni chłopak. Przyznał, że od roku obserwował Pierinę. Ponieważ tego dnia podążał za nią z tak wielką natarczywością, że nie pozostawiała ona wątpliwości co do natury jego zamiarów, dziewczyna podniosła kamień, by się bronić. On odebrał jej kamień i uderzył ją w głowę. Dziewczyna zrobiła jeszcze kilka kroków, po czym upadła na ziemię. W tym stanie znalazł ją brat. Wydawała się rozumieć, co do niej mówił, lecz aż do śmierci nie potrafiła już wypowiedzieć ani słowa. Wezwany natychmiast proboszcz, przekonawszy się, że Pierina była przytomna, udzielił jej sakramentów. Potem zawieziono ją do szpitala w Benewencie. Rany głowy były tak poważne, że nie udało się jej uratować. Młoda męczennica odeszła na spotkanie ze swą świętą przyjaciółką, Marią Goretti, w dniu 6 kwietnia 1957 roku. Trzy dni później pochowano ją w obecności wielu okolicznych mieszkańców. Już wtedy uważano ją za świętą. Jeden z duchownych powiedział wtedy: "Niech śmiały przykład Pieriny Morosini natchnie naszych młodych chłopców i nasze dziewczęta. Niech wybierają roztropnie jako ideał swego życia życie promieniujące pięknem, radością i czystością dla czci naszych rodzin, Kościoła i ojczyzny". W dniu 9 kwietnia 1983 roku przeniesiono ciało Pieriny z cmentarza do kościoła parafialnego. Przy tej okazji stwierdzono, że jej ciało zachowało się w doskonałym stanie. W dniu 4 października 1987 roku, w 30 lat po dniu narodzin na nieba, papież św. Jan Paweł II ogłosił Pierinę Morosini błogosławioną.6 kwietnia 2020poniedziałek Rok liturgiczny: A/II Wielki Tydzień ------------------ 6 kwietnia Błogosławiona Pierina Morosini, dziewica i męczennica --------------------------------------------------------------- Pierina przyszła na świat w dniu 7 stycznia 1931 roku w Fiobbio koło Albino, w Lombardi...Więcej…
Kwi 6, 09:090 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia6 kwietnia 2020poniedziałek Rok liturgiczny: A/II Wielki Tydzień ------------------------------------------ Pan moim światłem i zbawieniem moim Pan moim światłem i zbawieniem moim, * kogo miałbym się lękać? Pan obrońcą mego życia, * przed kim miałbym czuć trwogę? Pan moim światłem i zbawieniem moim Gdy mnie osaczają złoczyńcy, * którzy chcą mnie pożreć, oni sami, moi wrogowie i nieprzyjaciele, * chwieją się i padają. Pan moim światłem i zbawieniem moim Nawet gdy wrogowie staną przeciw mnie obozem, * moje serce nie poczuje strachu. Choćby napadnięto mnie zbrojnie, * nawet wtedy ufność swą zachowam. Pan moim światłem i zbawieniem moim Wierzę, że będę oglądał dobra Pana * w krainie żyjących. Oczekuj Pana, bądź mężny, * nabierz odwagi i oczekuj Pana. Pan moim światłem i zbawieniem moim6 kwietnia 2020poniedziałek Rok liturgiczny: A/II Wielki Tydzień ------------------------------------------ Pan moim światłem i zbawieniem moim Pan moim światłem i zbawieniem moim, * kogo miałbym się lękać? Pan obrońcą mego życia, * przed kim miałbym czuć trwogę? Pan moim światłem i zbawieniem moi...Więcej…
Kwi 6, 08:260 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia5 kwietnia 2020niedziela Rok liturgiczny: A/II Niedziela Palmowa --------------------- Dziwny" kaznodzieja - św. Wincenty Ferreriusz Ferreriusz Wincenty, święty (5 kwietnia), z zakonu św. Dominika, najgłośniejszy i dziwny czasu swego kaznodzieja.” – tak pisano o św. Wincentym pod koniec wieku XIX w Encyklopedii Kościelnej. Rzeczywiście żyjący w XIV wieku święty nie budził nigdy uczuć stonowanych. Wszędzie, gdzie się udawał spotykały go albo zachwyt, albo wrogość. Wincenty urodził się ok. 1350 r. w Walencji, jako syn Konstancji i Wilhelma Ferrer. Gdy ukończył 17 lat wstąpił do zakonu dominikanów. W rok potem złożył śluby zakonne. Jako dominikanin Wincenty zobowiązał się do prowadzenia długoletnich studiów. Na skutek tego młodzieńca spotkać można było na uniwersytetach w Walencji, w Barcelonie i w Leridzie. Dopiero gdy ukończył naukę, otrzymał święcenia kapłańskie. Przyszły święty miał wtedy 25 lat. Tak rozpoczęła się kariera duchowna św. Ferreriusza. Najpierw mianowano go nauczycielem filozofii, później kaznodzieję, by wreszcie nadać Wincentemu tytuł przeora. W końcu trafił na uniwersytet w Walencji jako wykładowca teologii. Tak prędki i znaczny awans był dla młodego wciąż mężczyzny wielkim sukcesem. Zajmował się też wieloma sprawami państwowymi i kościelnymi na polecenie kardynała legata Piotra de Luna oraz Jana I, króla Aragonii. Wtedy też rozpoczął pracę jako kaznodzieja. Nauki głosił najpierw na dworze papieża w Awinionie, a później w południowej Francji i we Włoszech. Jednak w 1399 roku w życiu św. Wincentego nastąpił jednak znaczący przełom. Mężczyzna zapadł nagle na poważną chorobą. Wydawało się, że nic nie może go już uzdrowić. Stało się jednak inaczej – podczas widzenia ukazali się Wincentemu święci Dominik i Franciszek. Przynieśli choremu łaskę uzdrowienia i polecili mu głosić Ewangelię po świecie. Od tego momentu w życiu dominikanina zmieniło się wszystko. Napisał natychmiast list do Benedykta XIII z prośbą o konieczne do nowej misji upoważnienia. Po ich otrzymaniu oddał się wyłącznie kaznodziejstwu wędrownemu. Wędrował m.in. po terenach obecnej Hiszpanii, Włoszech, Francji, Anglii, Irlandii i Szkocji. Występował przeciwko katarom i waldensom, głosił także nadejście Antychrysta czym zyskał sobie przydomek anioła Apokalipsy. Wszędzie, gdzie się pojawił, gromadziły się tłumy. Ludzie , którzy słuchali Wincentego nie mogli pomieścić się w kościołach. Mówiło się, że Wincenty jest obdarzony wielkimi darami Ducha Świętego, że tam, gdzie się pojawia, dzieją się cuda. Oprócz wiernych zwolenników miał jednak Wincenty także przeciwników. Oskarżano go o demagogię i szerzenie niebezpiecznych poglądów. Zarzuty przeciwko wielkiemu kaznodziei wysuwano nawet i na soborze w Konstancji. Wincenty był również spowiednikiem antypapieża Benedykta XII, ale opuścił go, kiedy nie udało mu się nakłonić go do rezygnacji. Zmarł 5 kwietnia 1419 r. w Vannes we Francji. Pogrzeb świętego przeistoczył się w wielką manifestację. Przez trzy dni jego zwłoki były wystawione w katedrze, zanim je złożono między chórem a głównym ołtarzem. Proces kanonizacyjny odbył się prędko. Papież Kalikst III 29 czerwca 1455 zezwolił na jego kult, a papież Pius II w trzy lata potem dokonał jego formalnej kanonizacji. Jego relikwie zostały w czasie rewolucji francuskiej (1789-1794) sprofanowane, ale nie zniszczone. Wincenty Ferreriusz zostawił po sobie kilka drobnych pism, m.in. Traktat przeciwko schizmie, Traktat przeciwko Żydom, Traktat dla tych, którzy cierpią pokusy przeciwko wierze.5 kwietnia 2020niedziela Rok liturgiczny: A/II Niedziela Palmowa --------------------- Dziwny" kaznodzieja - św. Wincenty Ferreriusz Ferreriusz Wincenty, święty (5 kwietnia), z zakonu św. Dominika, najgłośniejszy i dziwny czasu swego kaznodzieja.” – tak pisano o św. Wincentym pod koniec wieku X...Więcej…
Kwi 6, 08:130 0Musisz się zalogować, aby komentować
Tematy forum
O naszej stronie
Ta strona jest zarządzana przez Fundację Pomocnicy Królowej Różańca Świętego. Zapraszamy do zapoznania się z naszymi inicjatywami.
Radio Różaniec
Pismo różańcowe?
Świadectwa
Intencje
Brak zawartości
Start | Kontakt | Regulamin | Prywatność | Nowenna Pompejańska | Czasopismo o różańcu | Fundacja | Wydawnictwo | Żywy Różaniec | Aplikacja na komórki | ciasteczka | RSS | Newsletter
© Copyright Żywy Różaniec • wszystko wokół różańca!
