Już jest nowy numer:
Z O B A C Z !
Żywy Różaniec • wszystko wokół różańca!
Użytkownicy
Najnowsze zdjęcia
Ostatnio na blogach
Filmy
Grupy
Bieżące wiadomości
- Brak nowości
-
Ewa skomentował(a) zdjęcieIV0901 bł. Bronisława Błogosławiona Bronisława Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania Błogosławiona Bronisława OPraem Bronisława Odrowąż dziewica, zakonnica, ksieni Ilustracja Widzenie bł. Bronisławy (1849, mal. Wojciech Eljasz-Radzikowski) Data i miejsce urodzenia ok. 1203 Kamień Śląski Data i miejsce śmierci 29 sierpnia 1259 Kraków (Sikornik) Beatyfikacja 23 sierpnia 1839 Rzym przez Grzegorza XVI (zatwierdzenie kultu) Wspomnienie 1 września Atrybuty lilia, krzyż Patronka Królestwa Polskiego, diecezji opolskiej, dobrej sławy, Krakowa, Zwierzyńca Szczególne miejsca kultu Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie, Kaplica bł. Bronisławy w Krakowie Herb Ksieni klasztoru sióstr norbertanek w Krakowie Okres sprawowania ok. 1241 Wyznanie katolickie Kościół rzymskokatolicki Inkardynacja Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów (norbertanki) Commons Multimedia w Wikimedia Commons Miejsce spoczynku Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie Rodzice Miłosław (Stanisław), Anna z d. Gryf Krewni i powinowaci bp Iwo Odrowąż (stryj), św. Jacek Odrowąż OP (kuzyn), bł. Czesław Odrowąż OP (kuzyn), bp Jan Prandota, Jaksa Gryfita (pradziad). Commons Multimedia w Wikimedia Commons Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach Strona internetowa Błogosławiona Bronisława (również Bronisława Odrowąż, herbu Odrowąż[a]; ur. ok. 1203 w Kamieniu Śląskim, zm. 29 sierpnia 1259 w Krakowie na Sikorniku) – polska zakonnica w Zgromadzeniu Sióstr Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów (norbertanek), dziewica, ksieni klasztoru norbertanek w Krakowie oraz błogosławiona Kościoła katolickiego. Spis treści 1 Źródła historyczne 2 Życiorys 3 Relikwie 4 Kult 5 Proces beatyfikacji 6 Patronat 7 Zobacz też 8 Uwagi 9 Przypisy 10 Bibliografia 11 Linki zewnętrzne Źródła historyczne Pierwsza źródłowa informacja o bł. Bronisławie pochodzi z życiorysu św. Jacka OP, który napisał Stanisław z Krakowa, lektor krakowskiego klasztoru dominikanów, w połowie XIV wieku, na potrzeby procesu kanonizacyjnego św. Jacka OP, a znajdujący się w zbiorach Biblioteki Watykańskiej[1] (łac. De vita et miraculis sancti Jacchonis (Hyacinthi) ordinis fratrum praedicatorum auctore Stanislao Lectore Cracoviensi eiusdem ordinis). Drugą źródłowo potwierdzoną informacją o bł. Bronisławie jest zapis w (łac. Liber mortuorum monasterii Sancti Vincentii Ordinis Praemonstratensis) wydanym w 1887[1]. Do naszych czasów nie dochowały się natomiast zapisy klasztorne o niej, gdyż pożar z 18 maja 1528 pochłonął kościół i klasztor sióstr norbertanek[2]. Zniszczeniu uległy wtedy wszystkie księgi, nadania, archiwum i biblioteka[2]. Pamięć o bł. Bronisławie została ponadto utrwalona we wspomnieniach pisarzy średniowiecznych, m.in. Albertusa Leandera (1517), Macieja Miechowity (1521), Mateusza Valerianusa (1537) czy Seweryna z Krakowa (1594)[2]. Życiorys Według zachowanych źródeł oraz przekazanej tradycji bł. Bronisława pochodziła z rodu Odrowążów[3][4][a]. Dalszy jej przodek, najprawdopodobniej Paweł Odrowąż przybył z Czech do Polski około 966 i osiadł w dobrach Końskie[3]. Dziadek jej, również nazywający się Paweł Odrowąż miał na pewno przynajmniej jedną córkę Gertrudę przyszłą ksienię klasztoru norbertanek w Ibramowicach[5] oraz czterech synów: Eustachego; Iwona, późniejszego biskupa krakowskiego; Miłosława i Iwana[3]. Eustachy wraz z żoną Beatą był dziedzicem Kamienia Śląskiego, a ojcem św. Jacka[3]. Krewnym jej był również dominikanin Czesław Odrowąż OP, późniejszy błogosławiony[3]. Osobny artykuł: Odrowążowie. Błogosławiona Bronisława urodziła się około 1203 w Kamieniu Śląskim w diecezji opolskiej i była najstarszą córką wielodzietnej rodziny Miłosława (zwanego również Stanisławem) i Anny z domu Gryf, wnuczki Jaksy z Miechowa[3][6]. Miała dwóch braci Szczęsława i Mikuła[3]. W dzieciństwie oraz młodości otrzymała staranne wychowanie, pielęgnowane przez jej matkę (podstawowe prace domowe, umiejętność pisania i czytania, ziołolecznictwo, ogrodnictwo, dobre obyczaje i wiedza ogólna)[3]. Warto dodać, że na ówczesnych dworach czy zamkach książęcych była kaplica, gdzie zbierano się na wspólną modlitwę, u boku zazwyczaj kapelana rodzinnego[3]. Można więc przypuszczać, że wychowywana była również poprzez pielęgnowanie kultu i wiedzy religijnej[3]. Nieznane są bliższe okoliczności i warunki w jakich spędziła lata młodości, natomiast wiadomo, że mając 16 lat wstąpiła do klasztoru sióstr norbertanek na Zwierzyńcu, wybierając w ten sposób drogę życia konsekrowanego[3]. Na podstawie zachowanych konstytucji zakonnych z 1340 można określić porządek dnia w klasztorze, a tym samym przypuszczalny tryb jej życia klasztornego[7]. Dzień rozpoczynano odmawianiem siedmiu psalmów pokutnych[7]. Cały brewiarz odmawiano na stojąco, jako wyraz pokuty[7]. Poza tym wiele czasu spędzano na inne modlitwy w różnych intencjach[7]. Szczególną czcią otaczano Matkę Bożą[7]. Cele były nieogrzewane[7]. Obowiązywały liczne praktyki postne oraz pokutne[7]. W czasie posiłków w refektarzu odbywało się m.in. czytanie lektury duchowej[8]. Biografowie jej życia stwierdzili, że zaprowadziła ona w klasztorze – z polecenia krewnego św. Jacka – praktykę codziennego odmawiania różańca świętego[8]. Cechowało ją ponadto umiłowanie modlitwy indywidualnej, szczególnie do Męki Pańskiej[8]. Chętnie też udzielała pomocy potrzebującym i cierpiącym wskutek najazdu Tatarów[8]. Nieznana jest data złożenia przez nią ślubów zakonnych. Wiadomo jest natomiast, że po przejściu Tatarów i spaleniu przez nich klasztoru w 1241, była ona wówczas – według przekazanej tradycji – już przełożoną (ksieni) tego klasztoru[8]. Podczas tego najazdu siostry w obawie o swoje życie zmuszone były do opuszczenia klasztoru i udania się do kryjówek w skałach pobliskich lasów, które odtąd noszą nazwę Skał Panieńskich[9]. W tych trudnych czasach nawiązała ona kontakt ze swoimi krewnymi, którzy pomogli jej odbudować zniszczony kościół oraz klasztor[8]. Z przekazów źródłowych wiadomo, że pomogła jej wówczas Przybysława, żona Jakuba Odrowąża (ówczesnego właściciela dóbr w Kamieniu Śląskim)[8]. W najtrudniejszych chwilach udawała się na Sikornik, gdzie oddawała się modlitwie i medytacji[10]. Tam również miała widzenie Chrystusa, który w mistycznym widzeniu stwierdził[10]: Quote-alpha.pngBronisławo, krzyż Mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoją będzie. Na dwa lata przed śmiercią miała następne szczególne widzenie duchowe, w którym dowiedziała się o śmierci swego krewnego św. Jacka[8]. Podała ona wówczas siostrom treść tego widzenia[2]. Będąc zatopioną w modlitwie ujrzała nad dominikańskim kościołem Świętej Trójcy w Krakowie wielką jasność i postępujący orszak Matki Bożej prowadzącej św. Jacka[8]. Po skierowanym pytaniu do Maryi otrzymała od niej następującą odpowiedź[2]: Quote-alpha.pngBronisławo, córko moja, jestem matką miłosierdzia, a ten którego widzisz, to brat twój Jacek, którego do wiecznej chwały prowadzę. Zmarła 29 sierpnia 1259 na wzgórzu Sikornik podczas modlitwy[11], nazwanym później wzgórzem św. Bronisławy i tam została początkowo pochowana, ponieważ kościół i klasztor nie był jeszcze w pełni odbudowany po zniszczeniach tatarskich[2]. Relikwie Po zakończeniu odbudowy kościoła i klasztoru ciało bł. Bronisławy zostało przeniesione i umieszczone we wschodniej ścianie kościoła, a następnie miejsce to zamurowano, z uwagi na ewentualność kolejnych niszczycielskich najazdów[12]. Na początku XVII wieku (14 października 1604), kiedy z polecenia ksieni klasztoru s. Doroty Kątskiej OPraem powiększono kościół natrafiono na jej zamurowaną trumienkę, a następnie powtórnie ją ukryto w kościelnych murach[13]. W 1656 kościół ten został ograbiony przez wojska szwedzkie podczas ich najazdu[13]. Następnie w 1782 ksieni s. Magdalena Otfinowska OPraem odnalazła ukrytą, dębową trumienkę za ołtarzem św. Jacka w prezbiterium[13]. Ówczesny proboszcz ks. Wacław Tworkowski po uzyskaniu zgody władz kościelnych wyjął jej kości oraz przełożył je do nowej cynowej trumienki i umieścił ją w murze kościoła przy ołtarzu św. Anny[13]. Można dodać, że 29 sierpnia 2003 dokonano uroczystego wprowadzenia części jej relikwii do Sanktuarium św. Jacka w Legnicy[14]. Następnie 31 sierpnia 2014 część jej relikwii została wprowadzona również do kościoła Wszystkich Świętych w Brzezinach[15]. Kult Ilustracja bł. Bronisławy z książki „Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku”. W 1600 ukazał się Katalog świętych i błogosławionych Męczenników, Wyznawców, Panien i Pań Korony Polskiey y Miasta Krakowa, w którym wpisano imiona 70 osób i podano daty ich śmierci[1]. Na 59. miejscu umieszczona jest „Błogosławiona Bronisława Zakonu Premonstrateńskiego za Zwierzencu 1259”[1]. Katalog ten potwierdził Mistrz Pałacu Apostolskiego G. M. Guanzelli w Rzymie[1]. W 1604 wpisano jej imię z tytułem błogosławionej w Poczet Patronów Królestwa Polskiego, na przedstawieniu graficznym z obrazem Orła Białego[1]. W 1650 umieszczono wezwanie Bronisławy (z tytułem beata), w litanii błogosławionych całego zakonu norbertańskiego[1]. Ołtarz bł. Bronisławy w kaplicy przy Kopcu Kościuszki w Krakowie. Początkowo jej kult koncentrował się na górze Sikornik (górze św. Bronisławy), gdzie według tradycji zmarła oraz gdzie była pierwotnie pochowana[16]. Informacje z przełomu XVII i XVIII wieku mówią, że na górze tej w miejscu, gdzie znajdowała się jej pustelnia, postawiono krzyż, do którego pielgrzymowano[16]. W 1702 w miejscu tym proboszcz ks. Herman Suchodębski wybudował kaplicę pw. bł. Bronisławy[17] oraz umieścił w niej półkolisty obraz z jej podobizną i wystawił księgę pamiątkową dla pielgrzymów[16]. W 1759 ówczesna ksieni s. Petronela Poniatowska OPraem, kaplicę tą znacznie powiększyła, która następnie została poświęcona 23 września 1759[18]. Kaplicę tą odwiedził m.in. 23 czerwca 1786 król Polski Stanisław August Poniatowski[18]. W 1786 ułożono hymn, litanię i modlitwy ku jej czci, a w 1789 ukazał się drukiem jej pierwszy żywot napisany przez o. Wawrzyńca Teleszyńskiego OP[9]. Modlitwy do błogosławionej Bronisławy są odmawiane przed jej ołtarzem i relikwiami w klasztorze sióstr norbertanek w każdy wtorek, o godz. 19:00, po wcześniejszym odprawieniu mszy świętej i odmówieniu litanii ku jej czci[19]. Ponadto odmawiana jest nieustająca nowenna z licznym udziałem księży i wiernych, w czasie której oddawana jest jej cześć oraz dołączane są prośby i podziękowania wiernych[1]. W Ameryce istnieją kościoły pod jej wezwaniem, budowane są kaplice i kapliczki jej poświęcone[1]. W wielu kościołach znajdują się jej obrazy, witraże i rzeźby[1]. W ikonografii bł. Bronisława jest przedstawiana w białym habicie, czasami klęcząca przed Chrystusem trzymającym krzyż lub przed Trójcą Przenajświętszą[9]. Jej atrybutem jest lilia lub krzyż[9]. Proces beatyfikacji W 1838 po ustaniu epidemii cholery w Krakowie, co przypisywano modlitwom wstawienniczym ku s. Bronisławie, ówczesna ksieni klasztoru s. Ewa Stobiecka OPraem poczyniła starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[20]. Zwróciła się ona wtedy do ks. kanonika Józefa Pawłowskiego z kolegiaty Wszystkich Świętych w Krakowie o zajęcie się tą sprawą, a ten z kolei zwrócił się do biskupa krakowskiego Karola Skórkowskiego, przebywającego wówczas na wygnaniu w Opawie i do sufragana krakowskiego Franciszka Zglenickiego[20]. Następnie ks. Pawłowski udał się do Rzymu, gdzie zdał sprawę papieżowi Grzegorzowi XVI[20]. Następnie sprawą zajęli się dominikanin o. Gwalbert Leszczyński OP i franciszkanin o. Franciszek Czekan OFMConv., którzy poczynili starania w celu zbadania jej kultu[21]. Po skompletowaniu dokumentacji i przesłuchaniu wielu osób, które zaświadczyły o jej odwiecznym kulcie, akta te przesłano do Rzymu w celu dalszego postępowania[21]. Na podstawie tej dokumentacji znany rzymski adwokat Francisco Bartoleschi opracował tzw. Positio z prośbą do papieża o zatwierdzenie jej kultu[21]. Na spotkaniu Kongregacji ds. Obrzędów 3 sierpnia 1839 zaaprobowano ten kult i przekazano sprawę 23 sierpnia tegoż roku do akceptacji papieżowi Grzegorzowi XVI, który wyraził zgodę, a tym samym ogłosił ją błogosławioną[21]. Główne uroczystości jej beatyfikacji odbyły się 2 września 1840 w Krakowie[22]. Po nieszporach i odczytaniu dekretu beatyfikacyjnego Stolicy Apostolskiej w kościele dominikanów pw. Świętej Trójcy odbyła się uroczysta procesja z jej relikwiami do kościoła św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie z udziałem bp. Franciszka Zglenickiego[22]. Uroczystości beatyfikacyjne zostały zakończone 5 września uroczystą mszą świętą sprawowaną w kaplicy bł. Bronisławy na wzgórzu Sikornik[23]. Obraz do ołtarza bł. Bronisławy namalował krakowski malarz Wojciech Eljasz-Radzikowski[23]. Nową miedzianą trumienkę ufundował Henryk Kossakowski, a okazały srebrny relikwiarz na głowę błogosławionej wykonał Franciszek Kausa[23]. Kongregacja następnie wyraziła zgodę na tekst mszy świętej jej poświęcony jak i na formularz brewiarzowy[22]. W celu zebrania pełnej dokumentacji w sprawie jej kanonizacji powołano następnie 19 czerwca 2002 Komisję Historyczną w archidiecezji krakowskiej przez kard. Franciszka Macharskiego[1]. Do 1855 doroczną uroczystość bł. Bronisławy obchodzono w dniu 3 września, a następnie ją przesunięto na 1 września[24]. Patronat Błogosławiona Bronisława została zaliczona do rzędu błogosławionych patronów Polski przez papieża Grzegorza XVI[25]. Ponadto jest patronką diecezji opolskiej oraz dobrej sławy[10]. Błogosławiona Bronisława jest też patronką Zwierzyńca oraz Krakowa[17]. W latach międzywojennych powstały na terenie Polski liczne towarzystwa jej imienia[24]. W 1920 Towarzystwo św. Bronisławy powstało w Chorzowie[26]. W tymże roku podobne towarzystwo powstało również we Lwowie pod nazwą Stowarzyszenie dziewcząt pod patronatem św. Bronisławy[27]. W 1926 podobną inicjatywę utworzenia stowarzyszenia poczyniono w Poznaniu[27]. W Krakowie jedna z ulic nosi jej imię[28]. Również w katowickiej dzielnicy Ligota-Panewniki znajduje się m.in. ulica Bronisławy[29]. Ponadto w Kamieniu Śląskim[30], Łodzi[31], Szczecinie[32], Gliwicach[33] i Tychach[34] też jedną z ulic nazwano jej imieniem.IV0901 bł. Bronisława Błogosławiona Bronisława Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania Błogosławiona Bronisława OPraem Bronisława Odrowąż dziewica, zakonnica, ksieni Ilustracja Widzenie bł. Bronisławy (1849, mal. Wojciech Eljasz-Radzikowski) Data i miejsce urodzenia ok. 1203 Kamień Śląski Data...Więcej…![IV0901
bł. Bronisława
Błogosławiona Bronisława
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Błogosławiona
Bronisława OPraem
Bronisława Odrowąż
dziewica, zakonnica, ksieni
Ilustracja
Widzenie bł. Bronisławy
(1849, mal. Wojciech Eljasz-Radzikowski)
Data i miejsce urodzenia ok. 1203
Kamień Śląski
Data i miejsce śmierci 29 sierpnia 1259
Kraków (Sikornik)
Beatyfikacja 23 sierpnia 1839
Rzym
przez Grzegorza XVI (zatwierdzenie kultu)
Wspomnienie 1 września
Atrybuty lilia, krzyż
Patronka Królestwa Polskiego,
diecezji opolskiej,
dobrej sławy,
Krakowa,
Zwierzyńca
Szczególne miejsca kultu Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie,
Kaplica bł. Bronisławy w Krakowie
Herb
Ksieni klasztoru sióstr norbertanek w Krakowie
Okres sprawowania ok. 1241
Wyznanie katolickie
Kościół rzymskokatolicki
Inkardynacja Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów (norbertanki)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Miejsce spoczynku Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie
Rodzice Miłosław (Stanisław),
Anna z d. Gryf
Krewni i powinowaci bp Iwo Odrowąż (stryj),
św. Jacek Odrowąż OP (kuzyn),
bł. Czesław Odrowąż OP (kuzyn),
bp Jan Prandota,
Jaksa Gryfita (pradziad).
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Błogosławiona Bronisława (również Bronisława Odrowąż, herbu Odrowąż[a]; ur. ok. 1203 w Kamieniu Śląskim, zm. 29 sierpnia 1259 w Krakowie na Sikorniku) – polska zakonnica w Zgromadzeniu Sióstr Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów (norbertanek), dziewica, ksieni klasztoru norbertanek w Krakowie oraz błogosławiona Kościoła katolickiego.
Spis treści
1 Źródła historyczne
2 Życiorys
3 Relikwie
4 Kult
5 Proces beatyfikacji
6 Patronat
7 Zobacz też
8 Uwagi
9 Przypisy
10 Bibliografia
11 Linki zewnętrzne
Źródła historyczne
Pierwsza źródłowa informacja o bł. Bronisławie pochodzi z życiorysu św. Jacka OP, który napisał Stanisław z Krakowa, lektor krakowskiego klasztoru dominikanów, w połowie XIV wieku, na potrzeby procesu kanonizacyjnego św. Jacka OP, a znajdujący się w zbiorach Biblioteki Watykańskiej[1] (łac. De vita et miraculis sancti Jacchonis (Hyacinthi) ordinis fratrum praedicatorum auctore Stanislao Lectore Cracoviensi eiusdem ordinis). Drugą źródłowo potwierdzoną informacją o bł. Bronisławie jest zapis w (łac. Liber mortuorum monasterii Sancti Vincentii Ordinis Praemonstratensis) wydanym w 1887[1]. Do naszych czasów nie dochowały się natomiast zapisy klasztorne o niej, gdyż pożar z 18 maja 1528 pochłonął kościół i klasztor sióstr norbertanek[2]. Zniszczeniu uległy wtedy wszystkie księgi, nadania, archiwum i biblioteka[2]. Pamięć o bł. Bronisławie została ponadto utrwalona we wspomnieniach pisarzy średniowiecznych, m.in. Albertusa Leandera (1517), Macieja Miechowity (1521), Mateusza Valerianusa (1537) czy Seweryna z Krakowa (1594)[2].
Życiorys
Według zachowanych źródeł oraz przekazanej tradycji bł. Bronisława pochodziła z rodu Odrowążów[3][4][a]. Dalszy jej przodek, najprawdopodobniej Paweł Odrowąż przybył z Czech do Polski około 966 i osiadł w dobrach Końskie[3]. Dziadek jej, również nazywający się Paweł Odrowąż miał na pewno przynajmniej jedną córkę Gertrudę przyszłą ksienię klasztoru norbertanek w Ibramowicach[5] oraz czterech synów: Eustachego; Iwona, późniejszego biskupa krakowskiego; Miłosława i Iwana[3]. Eustachy wraz z żoną Beatą był dziedzicem Kamienia Śląskiego, a ojcem św. Jacka[3]. Krewnym jej był również dominikanin Czesław Odrowąż OP, późniejszy błogosławiony[3].
Osobny artykuł: Odrowążowie.
Błogosławiona Bronisława urodziła się około 1203 w Kamieniu Śląskim w diecezji opolskiej i była najstarszą córką wielodzietnej rodziny Miłosława (zwanego również Stanisławem) i Anny z domu Gryf, wnuczki Jaksy z Miechowa[3][6]. Miała dwóch braci Szczęsława i Mikuła[3]. W dzieciństwie oraz młodości otrzymała staranne wychowanie, pielęgnowane przez jej matkę (podstawowe prace domowe, umiejętność pisania i czytania, ziołolecznictwo, ogrodnictwo, dobre obyczaje i wiedza ogólna)[3]. Warto dodać, że na ówczesnych dworach czy zamkach książęcych była kaplica, gdzie zbierano się na wspólną modlitwę, u boku zazwyczaj kapelana rodzinnego[3]. Można więc przypuszczać, że wychowywana była również poprzez pielęgnowanie kultu i wiedzy religijnej[3]. Nieznane są bliższe okoliczności i warunki w jakich spędziła lata młodości, natomiast wiadomo, że mając 16 lat wstąpiła do klasztoru sióstr norbertanek na Zwierzyńcu, wybierając w ten sposób drogę życia konsekrowanego[3].
Na podstawie zachowanych konstytucji zakonnych z 1340 można określić porządek dnia w klasztorze, a tym samym przypuszczalny tryb jej życia klasztornego[7]. Dzień rozpoczynano odmawianiem siedmiu psalmów pokutnych[7]. Cały brewiarz odmawiano na stojąco, jako wyraz pokuty[7]. Poza tym wiele czasu spędzano na inne modlitwy w różnych intencjach[7]. Szczególną czcią otaczano Matkę Bożą[7]. Cele były nieogrzewane[7]. Obowiązywały liczne praktyki postne oraz pokutne[7]. W czasie posiłków w refektarzu odbywało się m.in. czytanie lektury duchowej[8]. Biografowie jej życia stwierdzili, że zaprowadziła ona w klasztorze – z polecenia krewnego św. Jacka – praktykę codziennego odmawiania różańca świętego[8]. Cechowało ją ponadto umiłowanie modlitwy indywidualnej, szczególnie do Męki Pańskiej[8]. Chętnie też udzielała pomocy potrzebującym i cierpiącym wskutek najazdu Tatarów[8].
Nieznana jest data złożenia przez nią ślubów zakonnych. Wiadomo jest natomiast, że po przejściu Tatarów i spaleniu przez nich klasztoru w 1241, była ona wówczas – według przekazanej tradycji – już przełożoną (ksieni) tego klasztoru[8]. Podczas tego najazdu siostry w obawie o swoje życie zmuszone były do opuszczenia klasztoru i udania się do kryjówek w skałach pobliskich lasów, które odtąd noszą nazwę Skał Panieńskich[9]. W tych trudnych czasach nawiązała ona kontakt ze swoimi krewnymi, którzy pomogli jej odbudować zniszczony kościół oraz klasztor[8]. Z przekazów źródłowych wiadomo, że pomogła jej wówczas Przybysława, żona Jakuba Odrowąża (ówczesnego właściciela dóbr w Kamieniu Śląskim)[8].
W najtrudniejszych chwilach udawała się na Sikornik, gdzie oddawała się modlitwie i medytacji[10]. Tam również miała widzenie Chrystusa, który w mistycznym widzeniu stwierdził[10]:
Quote-alpha.pngBronisławo, krzyż Mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoją będzie.
Na dwa lata przed śmiercią miała następne szczególne widzenie duchowe, w którym dowiedziała się o śmierci swego krewnego św. Jacka[8]. Podała ona wówczas siostrom treść tego widzenia[2]. Będąc zatopioną w modlitwie ujrzała nad dominikańskim kościołem Świętej Trójcy w Krakowie wielką jasność i postępujący orszak Matki Bożej prowadzącej św. Jacka[8]. Po skierowanym pytaniu do Maryi otrzymała od niej następującą odpowiedź[2]:
Quote-alpha.pngBronisławo, córko moja, jestem matką miłosierdzia, a ten którego widzisz, to brat twój Jacek, którego do wiecznej chwały prowadzę.
Zmarła 29 sierpnia 1259 na wzgórzu Sikornik podczas modlitwy[11], nazwanym później wzgórzem św. Bronisławy i tam została początkowo pochowana, ponieważ kościół i klasztor nie był jeszcze w pełni odbudowany po zniszczeniach tatarskich[2].
Relikwie
Po zakończeniu odbudowy kościoła i klasztoru ciało bł. Bronisławy zostało przeniesione i umieszczone we wschodniej ścianie kościoła, a następnie miejsce to zamurowano, z uwagi na ewentualność kolejnych niszczycielskich najazdów[12]. Na początku XVII wieku (14 października 1604), kiedy z polecenia ksieni klasztoru s. Doroty Kątskiej OPraem powiększono kościół natrafiono na jej zamurowaną trumienkę, a następnie powtórnie ją ukryto w kościelnych murach[13]. W 1656 kościół ten został ograbiony przez wojska szwedzkie podczas ich najazdu[13]. Następnie w 1782 ksieni s. Magdalena Otfinowska OPraem odnalazła ukrytą, dębową trumienkę za ołtarzem św. Jacka w prezbiterium[13]. Ówczesny proboszcz ks. Wacław Tworkowski po uzyskaniu zgody władz kościelnych wyjął jej kości oraz przełożył je do nowej cynowej trumienki i umieścił ją w murze kościoła przy ołtarzu św. Anny[13].
Można dodać, że 29 sierpnia 2003 dokonano uroczystego wprowadzenia części jej relikwii do Sanktuarium św. Jacka w Legnicy[14]. Następnie 31 sierpnia 2014 część jej relikwii została wprowadzona również do kościoła Wszystkich Świętych w Brzezinach[15].
Kult
Ilustracja bł. Bronisławy z książki „Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku”.
W 1600 ukazał się Katalog świętych i błogosławionych Męczenników, Wyznawców, Panien i Pań Korony Polskiey y Miasta Krakowa, w którym wpisano imiona 70 osób i podano daty ich śmierci[1]. Na 59. miejscu umieszczona jest „Błogosławiona Bronisława Zakonu Premonstrateńskiego za Zwierzencu 1259”[1]. Katalog ten potwierdził Mistrz Pałacu Apostolskiego G. M. Guanzelli w Rzymie[1]. W 1604 wpisano jej imię z tytułem błogosławionej w Poczet Patronów Królestwa Polskiego, na przedstawieniu graficznym z obrazem Orła Białego[1]. W 1650 umieszczono wezwanie Bronisławy (z tytułem beata), w litanii błogosławionych całego zakonu norbertańskiego[1].
Ołtarz bł. Bronisławy w kaplicy przy Kopcu Kościuszki w Krakowie.
Początkowo jej kult koncentrował się na górze Sikornik (górze św. Bronisławy), gdzie według tradycji zmarła oraz gdzie była pierwotnie pochowana[16]. Informacje z przełomu XVII i XVIII wieku mówią, że na górze tej w miejscu, gdzie znajdowała się jej pustelnia, postawiono krzyż, do którego pielgrzymowano[16]. W 1702 w miejscu tym proboszcz ks. Herman Suchodębski wybudował kaplicę pw. bł. Bronisławy[17] oraz umieścił w niej półkolisty obraz z jej podobizną i wystawił księgę pamiątkową dla pielgrzymów[16]. W 1759 ówczesna ksieni s. Petronela Poniatowska OPraem, kaplicę tą znacznie powiększyła, która następnie została poświęcona 23 września 1759[18]. Kaplicę tą odwiedził m.in. 23 czerwca 1786 król Polski Stanisław August Poniatowski[18].
W 1786 ułożono hymn, litanię i modlitwy ku jej czci, a w 1789 ukazał się drukiem jej pierwszy żywot napisany przez o. Wawrzyńca Teleszyńskiego OP[9].
Modlitwy do błogosławionej Bronisławy są odmawiane przed jej ołtarzem i relikwiami w klasztorze sióstr norbertanek w każdy wtorek, o godz. 19:00, po wcześniejszym odprawieniu mszy świętej i odmówieniu litanii ku jej czci[19]. Ponadto odmawiana jest nieustająca nowenna z licznym udziałem księży i wiernych, w czasie której oddawana jest jej cześć oraz dołączane są prośby i podziękowania wiernych[1].
W Ameryce istnieją kościoły pod jej wezwaniem, budowane są kaplice i kapliczki jej poświęcone[1]. W wielu kościołach znajdują się jej obrazy, witraże i rzeźby[1].
W ikonografii bł. Bronisława jest przedstawiana w białym habicie, czasami klęcząca przed Chrystusem trzymającym krzyż lub przed Trójcą Przenajświętszą[9]. Jej atrybutem jest lilia lub krzyż[9].
Proces beatyfikacji
W 1838 po ustaniu epidemii cholery w Krakowie, co przypisywano modlitwom wstawienniczym ku s. Bronisławie, ówczesna ksieni klasztoru s. Ewa Stobiecka OPraem poczyniła starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[20]. Zwróciła się ona wtedy do ks. kanonika Józefa Pawłowskiego z kolegiaty Wszystkich Świętych w Krakowie o zajęcie się tą sprawą, a ten z kolei zwrócił się do biskupa krakowskiego Karola Skórkowskiego, przebywającego wówczas na wygnaniu w Opawie i do sufragana krakowskiego Franciszka Zglenickiego[20]. Następnie ks. Pawłowski udał się do Rzymu, gdzie zdał sprawę papieżowi Grzegorzowi XVI[20]. Następnie sprawą zajęli się dominikanin o. Gwalbert Leszczyński OP i franciszkanin o. Franciszek Czekan OFMConv., którzy poczynili starania w celu zbadania jej kultu[21]. Po skompletowaniu dokumentacji i przesłuchaniu wielu osób, które zaświadczyły o jej odwiecznym kulcie, akta te przesłano do Rzymu w celu dalszego postępowania[21]. Na podstawie tej dokumentacji znany rzymski adwokat Francisco Bartoleschi opracował tzw. Positio z prośbą do papieża o zatwierdzenie jej kultu[21]. Na spotkaniu Kongregacji ds. Obrzędów 3 sierpnia 1839 zaaprobowano ten kult i przekazano sprawę 23 sierpnia tegoż roku do akceptacji papieżowi Grzegorzowi XVI, który wyraził zgodę, a tym samym ogłosił ją błogosławioną[21].
Główne uroczystości jej beatyfikacji odbyły się 2 września 1840 w Krakowie[22]. Po nieszporach i odczytaniu dekretu beatyfikacyjnego Stolicy Apostolskiej w kościele dominikanów pw. Świętej Trójcy odbyła się uroczysta procesja z jej relikwiami do kościoła św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie z udziałem bp. Franciszka Zglenickiego[22]. Uroczystości beatyfikacyjne zostały zakończone 5 września uroczystą mszą świętą sprawowaną w kaplicy bł. Bronisławy na wzgórzu Sikornik[23]. Obraz do ołtarza bł. Bronisławy namalował krakowski malarz Wojciech Eljasz-Radzikowski[23]. Nową miedzianą trumienkę ufundował Henryk Kossakowski, a okazały srebrny relikwiarz na głowę błogosławionej wykonał Franciszek Kausa[23].
Kongregacja następnie wyraziła zgodę na tekst mszy świętej jej poświęcony jak i na formularz brewiarzowy[22].
W celu zebrania pełnej dokumentacji w sprawie jej kanonizacji powołano następnie 19 czerwca 2002 Komisję Historyczną w archidiecezji krakowskiej przez kard. Franciszka Macharskiego[1].
Do 1855 doroczną uroczystość bł. Bronisławy obchodzono w dniu 3 września, a następnie ją przesunięto na 1 września[24].
Patronat
Błogosławiona Bronisława została zaliczona do rzędu błogosławionych patronów Polski przez papieża Grzegorza XVI[25]. Ponadto jest patronką diecezji opolskiej oraz dobrej sławy[10]. Błogosławiona Bronisława jest też patronką Zwierzyńca oraz Krakowa[17].
W latach międzywojennych powstały na terenie Polski liczne towarzystwa jej imienia[24]. W 1920 Towarzystwo św. Bronisławy powstało w Chorzowie[26]. W tymże roku podobne towarzystwo powstało również we Lwowie pod nazwą Stowarzyszenie dziewcząt pod patronatem św. Bronisławy[27]. W 1926 podobną inicjatywę utworzenia stowarzyszenia poczyniono w Poznaniu[27].
W Krakowie jedna z ulic nosi jej imię[28]. Również w katowickiej dzielnicy Ligota-Panewniki znajduje się m.in. ulica Bronisławy[29]. Ponadto w Kamieniu Śląskim[30], Łodzi[31], Szczecinie[32], Gliwicach[33] i Tychach[34] też jedną z ulic nazwano jej imieniem.](https://zywyrozaniec.pl/ow_userfiles/plugins/photo/photo_preview_13569_5bc353a5898f7.jpg)
Lis 19, 20:374 0 -
Ewa skomentował(a) zdjęcieBłogosławiona Bronisława Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania Błogosławiona Bronisława OPraem Bronisława Odrowąż dziewica, zakonnica, ksieni Ilustracja Widzenie bł. Bronisławy (1849, mal. Wojciech Eljasz-Radzikowski) Data i miejsce urodzenia ok. 1203 Kamień Śląski Data i miejsce śmierci 29 sierpnia 1259 Kraków (Sikornik) Beatyfikacja 23 sierpnia 1839 Rzym przez Grzegorza XVI (zatwierdzenie kultu) Wspomnienie 1 września Atrybuty lilia, krzyż Patronka Królestwa Polskiego, diecezji opolskiej, dobrej sławy, Krakowa, Zwierzyńca Szczególne miejsca kultu Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie, Kaplica bł. Bronisławy w Krakowie Herb Ksieni klasztoru sióstr norbertanek w Krakowie Okres sprawowania ok. 1241 Wyznanie katolickie Kościół rzymskokatolicki Inkardynacja Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów (norbertanki) Commons Multimedia w Wikimedia Commons Miejsce spoczynku Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie Rodzice Miłosław (Stanisław), Anna z d. Gryf Krewni i powinowaci bp Iwo Odrowąż (stryj), św. Jacek Odrowąż OP (kuzyn), bł. Czesław Odrowąż OP (kuzyn), bp Jan Prandota, Jaksa Gryfita (pradziad). Commons Multimedia w Wikimedia Commons Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach Strona internetowa Błogosławiona Bronisława (również Bronisława Odrowąż, herbu Odrowąż[a]; ur. ok. 1203 w Kamieniu Śląskim, zm. 29 sierpnia 1259 w Krakowie na Sikorniku) – polska zakonnica w Zgromadzeniu Sióstr Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów (norbertanek), dziewica, ksieni klasztoru norbertanek w Krakowie oraz błogosławiona Kościoła katolickiego. Spis treści 1 Źródła historyczne 2 Życiorys 3 Relikwie 4 Kult 5 Proces beatyfikacji 6 Patronat 7 Zobacz też 8 Uwagi 9 Przypisy 10 Bibliografia 11 Linki zewnętrzne Źródła historyczne Pierwsza źródłowa informacja o bł. Bronisławie pochodzi z życiorysu św. Jacka OP, który napisał Stanisław z Krakowa, lektor krakowskiego klasztoru dominikanów, w połowie XIV wieku, na potrzeby procesu kanonizacyjnego św. Jacka OP, a znajdujący się w zbiorach Biblioteki Watykańskiej[1] (łac. De vita et miraculis sancti Jacchonis (Hyacinthi) ordinis fratrum praedicatorum auctore Stanislao Lectore Cracoviensi eiusdem ordinis). Drugą źródłowo potwierdzoną informacją o bł. Bronisławie jest zapis w (łac. Liber mortuorum monasterii Sancti Vincentii Ordinis Praemonstratensis) wydanym w 1887[1]. Do naszych czasów nie dochowały się natomiast zapisy klasztorne o niej, gdyż pożar z 18 maja 1528 pochłonął kościół i klasztor sióstr norbertanek[2]. Zniszczeniu uległy wtedy wszystkie księgi, nadania, archiwum i biblioteka[2]. Pamięć o bł. Bronisławie została ponadto utrwalona we wspomnieniach pisarzy średniowiecznych, m.in. Albertusa Leandera (1517), Macieja Miechowity (1521), Mateusza Valerianusa (1537) czy Seweryna z Krakowa (1594)[2]. Życiorys Według zachowanych źródeł oraz przekazanej tradycji bł. Bronisława pochodziła z rodu Odrowążów[3][4][a]. Dalszy jej przodek, najprawdopodobniej Paweł Odrowąż przybył z Czech do Polski około 966 i osiadł w dobrach Końskie[3]. Dziadek jej, również nazywający się Paweł Odrowąż miał na pewno przynajmniej jedną córkę Gertrudę przyszłą ksienię klasztoru norbertanek w Ibramowicach[5] oraz czterech synów: Eustachego; Iwona, późniejszego biskupa krakowskiego; Miłosława i Iwana[3]. Eustachy wraz z żoną Beatą był dziedzicem Kamienia Śląskiego, a ojcem św. Jacka[3]. Krewnym jej był również dominikanin Czesław Odrowąż OP, późniejszy błogosławiony[3]. Osobny artykuł: Odrowążowie. Błogosławiona Bronisława urodziła się około 1203 w Kamieniu Śląskim w diecezji opolskiej i była najstarszą córką wielodzietnej rodziny Miłosława (zwanego również Stanisławem) i Anny z domu Gryf, wnuczki Jaksy z Miechowa[3][6]. Miała dwóch braci Szczęsława i Mikuła[3]. W dzieciństwie oraz młodości otrzymała staranne wychowanie, pielęgnowane przez jej matkę (podstawowe prace domowe, umiejętność pisania i czytania, ziołolecznictwo, ogrodnictwo, dobre obyczaje i wiedza ogólna)[3]. Warto dodać, że na ówczesnych dworach czy zamkach książęcych była kaplica, gdzie zbierano się na wspólną modlitwę, u boku zazwyczaj kapelana rodzinnego[3]. Można więc przypuszczać, że wychowywana była również poprzez pielęgnowanie kultu i wiedzy religijnej[3]. Nieznane są bliższe okoliczności i warunki w jakich spędziła lata młodości, natomiast wiadomo, że mając 16 lat wstąpiła do klasztoru sióstr norbertanek na Zwierzyńcu, wybierając w ten sposób drogę życia konsekrowanego[3]. Na podstawie zachowanych konstytucji zakonnych z 1340 można określić porządek dnia w klasztorze, a tym samym przypuszczalny tryb jej życia klasztornego[7]. Dzień rozpoczynano odmawianiem siedmiu psalmów pokutnych[7]. Cały brewiarz odmawiano na stojąco, jako wyraz pokuty[7]. Poza tym wiele czasu spędzano na inne modlitwy w różnych intencjach[7]. Szczególną czcią otaczano Matkę Bożą[7]. Cele były nieogrzewane[7]. Obowiązywały liczne praktyki postne oraz pokutne[7]. W czasie posiłków w refektarzu odbywało się m.in. czytanie lektury duchowej[8]. Biografowie jej życia stwierdzili, że zaprowadziła ona w klasztorze – z polecenia krewnego św. Jacka – praktykę codziennego odmawiania różańca świętego[8]. Cechowało ją ponadto umiłowanie modlitwy indywidualnej, szczególnie do Męki Pańskiej[8]. Chętnie też udzielała pomocy potrzebującym i cierpiącym wskutek najazdu Tatarów[8]. Nieznana jest data złożenia przez nią ślubów zakonnych. Wiadomo jest natomiast, że po przejściu Tatarów i spaleniu przez nich klasztoru w 1241, była ona wówczas – według przekazanej tradycji – już przełożoną (ksieni) tego klasztoru[8]. Podczas tego najazdu siostry w obawie o swoje życie zmuszone były do opuszczenia klasztoru i udania się do kryjówek w skałach pobliskich lasów, które odtąd noszą nazwę Skał Panieńskich[9]. W tych trudnych czasach nawiązała ona kontakt ze swoimi krewnymi, którzy pomogli jej odbudować zniszczony kościół oraz klasztor[8]. Z przekazów źródłowych wiadomo, że pomogła jej wówczas Przybysława, żona Jakuba Odrowąża (ówczesnego właściciela dóbr w Kamieniu Śląskim)[8]. W najtrudniejszych chwilach udawała się na Sikornik, gdzie oddawała się modlitwie i medytacji[10]. Tam również miała widzenie Chrystusa, który w mistycznym widzeniu stwierdził[10]: Quote-alpha.pngBronisławo, krzyż Mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoją będzie. Na dwa lata przed śmiercią miała następne szczególne widzenie duchowe, w którym dowiedziała się o śmierci swego krewnego św. Jacka[8]. Podała ona wówczas siostrom treść tego widzenia[2]. Będąc zatopioną w modlitwie ujrzała nad dominikańskim kościołem Świętej Trójcy w Krakowie wielką jasność i postępujący orszak Matki Bożej prowadzącej św. Jacka[8]. Po skierowanym pytaniu do Maryi otrzymała od niej następującą odpowiedź[2]: Quote-alpha.pngBronisławo, córko moja, jestem matką miłosierdzia, a ten którego widzisz, to brat twój Jacek, którego do wiecznej chwały prowadzę. Zmarła 29 sierpnia 1259 na wzgórzu Sikornik podczas modlitwy[11], nazwanym później wzgórzem św. Bronisławy i tam została początkowo pochowana, ponieważ kościół i klasztor nie był jeszcze w pełni odbudowany po zniszczeniach tatarskich[2]. Relikwie Po zakończeniu odbudowy kościoła i klasztoru ciało bł. Bronisławy zostało przeniesione i umieszczone we wschodniej ścianie kościoła, a następnie miejsce to zamurowano, z uwagi na ewentualność kolejnych niszczycielskich najazdów[12]. Na początku XVII wieku (14 października 1604), kiedy z polecenia ksieni klasztoru s. Doroty Kątskiej OPraem powiększono kościół natrafiono na jej zamurowaną trumienkę, a następnie powtórnie ją ukryto w kościelnych murach[13]. W 1656 kościół ten został ograbiony przez wojska szwedzkie podczas ich najazdu[13]. Następnie w 1782 ksieni s. Magdalena Otfinowska OPraem odnalazła ukrytą, dębową trumienkę za ołtarzem św. Jacka w prezbiterium[13]. Ówczesny proboszcz ks. Wacław Tworkowski po uzyskaniu zgody władz kościelnych wyjął jej kości oraz przełożył je do nowej cynowej trumienki i umieścił ją w murze kościoła przy ołtarzu św. Anny[13]. Można dodać, że 29 sierpnia 2003 dokonano uroczystego wprowadzenia części jej relikwii do Sanktuarium św. Jacka w Legnicy[14]. Następnie 31 sierpnia 2014 część jej relikwii została wprowadzona również do kościoła Wszystkich Świętych w Brzezinach[15]. Kult Ilustracja bł. Bronisławy z książki „Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku”. W 1600 ukazał się Katalog świętych i błogosławionych Męczenników, Wyznawców, Panien i Pań Korony Polskiey y Miasta Krakowa, w którym wpisano imiona 70 osób i podano daty ich śmierci[1]. Na 59. miejscu umieszczona jest „Błogosławiona Bronisława Zakonu Premonstrateńskiego za Zwierzencu 1259”[1]. Katalog ten potwierdził Mistrz Pałacu Apostolskiego G. M. Guanzelli w Rzymie[1]. W 1604 wpisano jej imię z tytułem błogosławionej w Poczet Patronów Królestwa Polskiego, na przedstawieniu graficznym z obrazem Orła Białego[1]. W 1650 umieszczono wezwanie Bronisławy (z tytułem beata), w litanii błogosławionych całego zakonu norbertańskiego[1]. Ołtarz bł. Bronisławy w kaplicy przy Kopcu Kościuszki w Krakowie. Początkowo jej kult koncentrował się na górze Sikornik (górze św. Bronisławy), gdzie według tradycji zmarła oraz gdzie była pierwotnie pochowana[16]. Informacje z przełomu XVII i XVIII wieku mówią, że na górze tej w miejscu, gdzie znajdowała się jej pustelnia, postawiono krzyż, do którego pielgrzymowano[16]. W 1702 w miejscu tym proboszcz ks. Herman Suchodębski wybudował kaplicę pw. bł. Bronisławy[17] oraz umieścił w niej półkolisty obraz z jej podobizną i wystawił księgę pamiątkową dla pielgrzymów[16]. W 1759 ówczesna ksieni s. Petronela Poniatowska OPraem, kaplicę tą znacznie powiększyła, która następnie została poświęcona 23 września 1759[18]. Kaplicę tą odwiedził m.in. 23 czerwca 1786 król Polski Stanisław August Poniatowski[18]. W 1786 ułożono hymn, litanię i modlitwy ku jej czci, a w 1789 ukazał się drukiem jej pierwszy żywot napisany przez o. Wawrzyńca Teleszyńskiego OP[9]. Modlitwy do błogosławionej Bronisławy są odmawiane przed jej ołtarzem i relikwiami w klasztorze sióstr norbertanek w każdy wtorek, o godz. 19:00, po wcześniejszym odprawieniu mszy świętej i odmówieniu litanii ku jej czci[19]. Ponadto odmawiana jest nieustająca nowenna z licznym udziałem księży i wiernych, w czasie której oddawana jest jej cześć oraz dołączane są prośby i podziękowania wiernych[1]. W Ameryce istnieją kościoły pod jej wezwaniem, budowane są kaplice i kapliczki jej poświęcone[1]. W wielu kościołach znajdują się jej obrazy, witraże i rzeźby[1]. W ikonografii bł. Bronisława jest przedstawiana w białym habicie, czasami klęcząca przed Chrystusem trzymającym krzyż lub przed Trójcą Przenajświętszą[9]. Jej atrybutem jest lilia lub krzyż[9]. Proces beatyfikacji W 1838 po ustaniu epidemii cholery w Krakowie, co przypisywano modlitwom wstawienniczym ku s. Bronisławie, ówczesna ksieni klasztoru s. Ewa Stobiecka OPraem poczyniła starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[20]. Zwróciła się ona wtedy do ks. kanonika Józefa Pawłowskiego z kolegiaty Wszystkich Świętych w Krakowie o zajęcie się tą sprawą, a ten z kolei zwrócił się do biskupa krakowskiego Karola Skórkowskiego, przebywającego wówczas na wygnaniu w Opawie i do sufragana krakowskiego Franciszka Zglenickiego[20]. Następnie ks. Pawłowski udał się do Rzymu, gdzie zdał sprawę papieżowi Grzegorzowi XVI[20]. Następnie sprawą zajęli się dominikanin o. Gwalbert Leszczyński OP i franciszkanin o. Franciszek Czekan OFMConv., którzy poczynili starania w celu zbadania jej kultu[21]. Po skompletowaniu dokumentacji i przesłuchaniu wielu osób, które zaświadczyły o jej odwiecznym kulcie, akta te przesłano do Rzymu w celu dalszego postępowania[21]. Na podstawie tej dokumentacji znany rzymski adwokat Francisco Bartoleschi opracował tzw. Positio z prośbą do papieża o zatwierdzenie jej kultu[21]. Na spotkaniu Kongregacji ds. Obrzędów 3 sierpnia 1839 zaaprobowano ten kult i przekazano sprawę 23 sierpnia tegoż roku do akceptacji papieżowi Grzegorzowi XVI, który wyraził zgodę, a tym samym ogłosił ją błogosławioną[21]. Główne uroczystości jej beatyfikacji odbyły się 2 września 1840 w Krakowie[22]. Po nieszporach i odczytaniu dekretu beatyfikacyjnego Stolicy Apostolskiej w kościele dominikanów pw. Świętej Trójcy odbyła się uroczysta procesja z jej relikwiami do kościoła św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie z udziałem bp. Franciszka Zglenickiego[22]. Uroczystości beatyfikacyjne zostały zakończone 5 września uroczystą mszą świętą sprawowaną w kaplicy bł. Bronisławy na wzgórzu Sikornik[23]. Obraz do ołtarza bł. Bronisławy namalował krakowski malarz Wojciech Eljasz-Radzikowski[23]. Nową miedzianą trumienkę ufundował Henryk Kossakowski, a okazały srebrny relikwiarz na głowę błogosławionej wykonał Franciszek Kausa[23]. Kongregacja następnie wyraziła zgodę na tekst mszy świętej jej poświęcony jak i na formularz brewiarzowy[22]. W celu zebrania pełnej dokumentacji w sprawie jej kanonizacji powołano następnie 19 czerwca 2002 Komisję Historyczną w archidiecezji krakowskiej przez kard. Franciszka Macharskiego[1]. Do 1855 doroczną uroczystość bł. Bronisławy obchodzono w dniu 3 września, a następnie ją przesunięto na 1 września[24]. Patronat Błogosławiona Bronisława została zaliczona do rzędu błogosławionych patronów Polski przez papieża Grzegorza XVI[25]. Ponadto jest patronką diecezji opolskiej oraz dobrej sławy[10]. Błogosławiona Bronisława jest też patronką Zwierzyńca oraz Krakowa[17]. W latach międzywojennych powstały na terenie Polski liczne towarzystwa jej imienia[24]. W 1920 Towarzystwo św. Bronisławy powstało w Chorzowie[26]. W tymże roku podobne towarzystwo powstało również we Lwowie pod nazwą Stowarzyszenie dziewcząt pod patronatem św. Bronisławy[27]. W 1926 podobną inicjatywę utworzenia stowarzyszenia poczyniono w Poznaniu[27]. W Krakowie jedna z ulic nosi jej imię[28]. Również w katowickiej dzielnicy Ligota-Panewniki znajduje się m.in. ulica Bronisławy[29]. Ponadto w Kamieniu Śląskim[30], Łodzi[31], Szczecinie[32], Gliwicach[33] i Tychach[34] też jedną z ulic nazwano jej imieniem.Błogosławiona Bronisława Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania Błogosławiona Bronisława OPraem Bronisława Odrowąż dziewica, zakonnica, ksieni Ilustracja Widzenie bł. Bronisławy (1849, mal. Wojciech Eljasz-Radzikowski) Data i miejsce urodzenia ok. 1203 Kamień Śląski Data i miejsce śmierci 29 s...Więcej…
![Błogosławiona Bronisława
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Błogosławiona
Bronisława OPraem
Bronisława Odrowąż
dziewica, zakonnica, ksieni
Ilustracja
Widzenie bł. Bronisławy
(1849, mal. Wojciech Eljasz-Radzikowski)
Data i miejsce urodzenia ok. 1203
Kamień Śląski
Data i miejsce śmierci 29 sierpnia 1259
Kraków (Sikornik)
Beatyfikacja 23 sierpnia 1839
Rzym
przez Grzegorza XVI (zatwierdzenie kultu)
Wspomnienie 1 września
Atrybuty lilia, krzyż
Patronka Królestwa Polskiego,
diecezji opolskiej,
dobrej sławy,
Krakowa,
Zwierzyńca
Szczególne miejsca kultu Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie,
Kaplica bł. Bronisławy w Krakowie
Herb
Ksieni klasztoru sióstr norbertanek w Krakowie
Okres sprawowania ok. 1241
Wyznanie katolickie
Kościół rzymskokatolicki
Inkardynacja Zgromadzenie Sióstr Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów (norbertanki)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Miejsce spoczynku Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie
Rodzice Miłosław (Stanisław),
Anna z d. Gryf
Krewni i powinowaci bp Iwo Odrowąż (stryj),
św. Jacek Odrowąż OP (kuzyn),
bł. Czesław Odrowąż OP (kuzyn),
bp Jan Prandota,
Jaksa Gryfita (pradziad).
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Błogosławiona Bronisława (również Bronisława Odrowąż, herbu Odrowąż[a]; ur. ok. 1203 w Kamieniu Śląskim, zm. 29 sierpnia 1259 w Krakowie na Sikorniku) – polska zakonnica w Zgromadzeniu Sióstr Kanoniczek Regularnych Zakonu Premonstratensów (norbertanek), dziewica, ksieni klasztoru norbertanek w Krakowie oraz błogosławiona Kościoła katolickiego.
Spis treści
1 Źródła historyczne
2 Życiorys
3 Relikwie
4 Kult
5 Proces beatyfikacji
6 Patronat
7 Zobacz też
8 Uwagi
9 Przypisy
10 Bibliografia
11 Linki zewnętrzne
Źródła historyczne
Pierwsza źródłowa informacja o bł. Bronisławie pochodzi z życiorysu św. Jacka OP, który napisał Stanisław z Krakowa, lektor krakowskiego klasztoru dominikanów, w połowie XIV wieku, na potrzeby procesu kanonizacyjnego św. Jacka OP, a znajdujący się w zbiorach Biblioteki Watykańskiej[1] (łac. De vita et miraculis sancti Jacchonis (Hyacinthi) ordinis fratrum praedicatorum auctore Stanislao Lectore Cracoviensi eiusdem ordinis). Drugą źródłowo potwierdzoną informacją o bł. Bronisławie jest zapis w (łac. Liber mortuorum monasterii Sancti Vincentii Ordinis Praemonstratensis) wydanym w 1887[1]. Do naszych czasów nie dochowały się natomiast zapisy klasztorne o niej, gdyż pożar z 18 maja 1528 pochłonął kościół i klasztor sióstr norbertanek[2]. Zniszczeniu uległy wtedy wszystkie księgi, nadania, archiwum i biblioteka[2]. Pamięć o bł. Bronisławie została ponadto utrwalona we wspomnieniach pisarzy średniowiecznych, m.in. Albertusa Leandera (1517), Macieja Miechowity (1521), Mateusza Valerianusa (1537) czy Seweryna z Krakowa (1594)[2].
Życiorys
Według zachowanych źródeł oraz przekazanej tradycji bł. Bronisława pochodziła z rodu Odrowążów[3][4][a]. Dalszy jej przodek, najprawdopodobniej Paweł Odrowąż przybył z Czech do Polski około 966 i osiadł w dobrach Końskie[3]. Dziadek jej, również nazywający się Paweł Odrowąż miał na pewno przynajmniej jedną córkę Gertrudę przyszłą ksienię klasztoru norbertanek w Ibramowicach[5] oraz czterech synów: Eustachego; Iwona, późniejszego biskupa krakowskiego; Miłosława i Iwana[3]. Eustachy wraz z żoną Beatą był dziedzicem Kamienia Śląskiego, a ojcem św. Jacka[3]. Krewnym jej był również dominikanin Czesław Odrowąż OP, późniejszy błogosławiony[3].
Osobny artykuł: Odrowążowie.
Błogosławiona Bronisława urodziła się około 1203 w Kamieniu Śląskim w diecezji opolskiej i była najstarszą córką wielodzietnej rodziny Miłosława (zwanego również Stanisławem) i Anny z domu Gryf, wnuczki Jaksy z Miechowa[3][6]. Miała dwóch braci Szczęsława i Mikuła[3]. W dzieciństwie oraz młodości otrzymała staranne wychowanie, pielęgnowane przez jej matkę (podstawowe prace domowe, umiejętność pisania i czytania, ziołolecznictwo, ogrodnictwo, dobre obyczaje i wiedza ogólna)[3]. Warto dodać, że na ówczesnych dworach czy zamkach książęcych była kaplica, gdzie zbierano się na wspólną modlitwę, u boku zazwyczaj kapelana rodzinnego[3]. Można więc przypuszczać, że wychowywana była również poprzez pielęgnowanie kultu i wiedzy religijnej[3]. Nieznane są bliższe okoliczności i warunki w jakich spędziła lata młodości, natomiast wiadomo, że mając 16 lat wstąpiła do klasztoru sióstr norbertanek na Zwierzyńcu, wybierając w ten sposób drogę życia konsekrowanego[3].
Na podstawie zachowanych konstytucji zakonnych z 1340 można określić porządek dnia w klasztorze, a tym samym przypuszczalny tryb jej życia klasztornego[7]. Dzień rozpoczynano odmawianiem siedmiu psalmów pokutnych[7]. Cały brewiarz odmawiano na stojąco, jako wyraz pokuty[7]. Poza tym wiele czasu spędzano na inne modlitwy w różnych intencjach[7]. Szczególną czcią otaczano Matkę Bożą[7]. Cele były nieogrzewane[7]. Obowiązywały liczne praktyki postne oraz pokutne[7]. W czasie posiłków w refektarzu odbywało się m.in. czytanie lektury duchowej[8]. Biografowie jej życia stwierdzili, że zaprowadziła ona w klasztorze – z polecenia krewnego św. Jacka – praktykę codziennego odmawiania różańca świętego[8]. Cechowało ją ponadto umiłowanie modlitwy indywidualnej, szczególnie do Męki Pańskiej[8]. Chętnie też udzielała pomocy potrzebującym i cierpiącym wskutek najazdu Tatarów[8].
Nieznana jest data złożenia przez nią ślubów zakonnych. Wiadomo jest natomiast, że po przejściu Tatarów i spaleniu przez nich klasztoru w 1241, była ona wówczas – według przekazanej tradycji – już przełożoną (ksieni) tego klasztoru[8]. Podczas tego najazdu siostry w obawie o swoje życie zmuszone były do opuszczenia klasztoru i udania się do kryjówek w skałach pobliskich lasów, które odtąd noszą nazwę Skał Panieńskich[9]. W tych trudnych czasach nawiązała ona kontakt ze swoimi krewnymi, którzy pomogli jej odbudować zniszczony kościół oraz klasztor[8]. Z przekazów źródłowych wiadomo, że pomogła jej wówczas Przybysława, żona Jakuba Odrowąża (ówczesnego właściciela dóbr w Kamieniu Śląskim)[8].
W najtrudniejszych chwilach udawała się na Sikornik, gdzie oddawała się modlitwie i medytacji[10]. Tam również miała widzenie Chrystusa, który w mistycznym widzeniu stwierdził[10]:
Quote-alpha.pngBronisławo, krzyż Mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoją będzie.
Na dwa lata przed śmiercią miała następne szczególne widzenie duchowe, w którym dowiedziała się o śmierci swego krewnego św. Jacka[8]. Podała ona wówczas siostrom treść tego widzenia[2]. Będąc zatopioną w modlitwie ujrzała nad dominikańskim kościołem Świętej Trójcy w Krakowie wielką jasność i postępujący orszak Matki Bożej prowadzącej św. Jacka[8]. Po skierowanym pytaniu do Maryi otrzymała od niej następującą odpowiedź[2]:
Quote-alpha.pngBronisławo, córko moja, jestem matką miłosierdzia, a ten którego widzisz, to brat twój Jacek, którego do wiecznej chwały prowadzę.
Zmarła 29 sierpnia 1259 na wzgórzu Sikornik podczas modlitwy[11], nazwanym później wzgórzem św. Bronisławy i tam została początkowo pochowana, ponieważ kościół i klasztor nie był jeszcze w pełni odbudowany po zniszczeniach tatarskich[2].
Relikwie
Po zakończeniu odbudowy kościoła i klasztoru ciało bł. Bronisławy zostało przeniesione i umieszczone we wschodniej ścianie kościoła, a następnie miejsce to zamurowano, z uwagi na ewentualność kolejnych niszczycielskich najazdów[12]. Na początku XVII wieku (14 października 1604), kiedy z polecenia ksieni klasztoru s. Doroty Kątskiej OPraem powiększono kościół natrafiono na jej zamurowaną trumienkę, a następnie powtórnie ją ukryto w kościelnych murach[13]. W 1656 kościół ten został ograbiony przez wojska szwedzkie podczas ich najazdu[13]. Następnie w 1782 ksieni s. Magdalena Otfinowska OPraem odnalazła ukrytą, dębową trumienkę za ołtarzem św. Jacka w prezbiterium[13]. Ówczesny proboszcz ks. Wacław Tworkowski po uzyskaniu zgody władz kościelnych wyjął jej kości oraz przełożył je do nowej cynowej trumienki i umieścił ją w murze kościoła przy ołtarzu św. Anny[13].
Można dodać, że 29 sierpnia 2003 dokonano uroczystego wprowadzenia części jej relikwii do Sanktuarium św. Jacka w Legnicy[14]. Następnie 31 sierpnia 2014 część jej relikwii została wprowadzona również do kościoła Wszystkich Świętych w Brzezinach[15].
Kult
Ilustracja bł. Bronisławy z książki „Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku”.
W 1600 ukazał się Katalog świętych i błogosławionych Męczenników, Wyznawców, Panien i Pań Korony Polskiey y Miasta Krakowa, w którym wpisano imiona 70 osób i podano daty ich śmierci[1]. Na 59. miejscu umieszczona jest „Błogosławiona Bronisława Zakonu Premonstrateńskiego za Zwierzencu 1259”[1]. Katalog ten potwierdził Mistrz Pałacu Apostolskiego G. M. Guanzelli w Rzymie[1]. W 1604 wpisano jej imię z tytułem błogosławionej w Poczet Patronów Królestwa Polskiego, na przedstawieniu graficznym z obrazem Orła Białego[1]. W 1650 umieszczono wezwanie Bronisławy (z tytułem beata), w litanii błogosławionych całego zakonu norbertańskiego[1].
Ołtarz bł. Bronisławy w kaplicy przy Kopcu Kościuszki w Krakowie.
Początkowo jej kult koncentrował się na górze Sikornik (górze św. Bronisławy), gdzie według tradycji zmarła oraz gdzie była pierwotnie pochowana[16]. Informacje z przełomu XVII i XVIII wieku mówią, że na górze tej w miejscu, gdzie znajdowała się jej pustelnia, postawiono krzyż, do którego pielgrzymowano[16]. W 1702 w miejscu tym proboszcz ks. Herman Suchodębski wybudował kaplicę pw. bł. Bronisławy[17] oraz umieścił w niej półkolisty obraz z jej podobizną i wystawił księgę pamiątkową dla pielgrzymów[16]. W 1759 ówczesna ksieni s. Petronela Poniatowska OPraem, kaplicę tą znacznie powiększyła, która następnie została poświęcona 23 września 1759[18]. Kaplicę tą odwiedził m.in. 23 czerwca 1786 król Polski Stanisław August Poniatowski[18].
W 1786 ułożono hymn, litanię i modlitwy ku jej czci, a w 1789 ukazał się drukiem jej pierwszy żywot napisany przez o. Wawrzyńca Teleszyńskiego OP[9].
Modlitwy do błogosławionej Bronisławy są odmawiane przed jej ołtarzem i relikwiami w klasztorze sióstr norbertanek w każdy wtorek, o godz. 19:00, po wcześniejszym odprawieniu mszy świętej i odmówieniu litanii ku jej czci[19]. Ponadto odmawiana jest nieustająca nowenna z licznym udziałem księży i wiernych, w czasie której oddawana jest jej cześć oraz dołączane są prośby i podziękowania wiernych[1].
W Ameryce istnieją kościoły pod jej wezwaniem, budowane są kaplice i kapliczki jej poświęcone[1]. W wielu kościołach znajdują się jej obrazy, witraże i rzeźby[1].
W ikonografii bł. Bronisława jest przedstawiana w białym habicie, czasami klęcząca przed Chrystusem trzymającym krzyż lub przed Trójcą Przenajświętszą[9]. Jej atrybutem jest lilia lub krzyż[9].
Proces beatyfikacji
W 1838 po ustaniu epidemii cholery w Krakowie, co przypisywano modlitwom wstawienniczym ku s. Bronisławie, ówczesna ksieni klasztoru s. Ewa Stobiecka OPraem poczyniła starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[20]. Zwróciła się ona wtedy do ks. kanonika Józefa Pawłowskiego z kolegiaty Wszystkich Świętych w Krakowie o zajęcie się tą sprawą, a ten z kolei zwrócił się do biskupa krakowskiego Karola Skórkowskiego, przebywającego wówczas na wygnaniu w Opawie i do sufragana krakowskiego Franciszka Zglenickiego[20]. Następnie ks. Pawłowski udał się do Rzymu, gdzie zdał sprawę papieżowi Grzegorzowi XVI[20]. Następnie sprawą zajęli się dominikanin o. Gwalbert Leszczyński OP i franciszkanin o. Franciszek Czekan OFMConv., którzy poczynili starania w celu zbadania jej kultu[21]. Po skompletowaniu dokumentacji i przesłuchaniu wielu osób, które zaświadczyły o jej odwiecznym kulcie, akta te przesłano do Rzymu w celu dalszego postępowania[21]. Na podstawie tej dokumentacji znany rzymski adwokat Francisco Bartoleschi opracował tzw. Positio z prośbą do papieża o zatwierdzenie jej kultu[21]. Na spotkaniu Kongregacji ds. Obrzędów 3 sierpnia 1839 zaaprobowano ten kult i przekazano sprawę 23 sierpnia tegoż roku do akceptacji papieżowi Grzegorzowi XVI, który wyraził zgodę, a tym samym ogłosił ją błogosławioną[21].
Główne uroczystości jej beatyfikacji odbyły się 2 września 1840 w Krakowie[22]. Po nieszporach i odczytaniu dekretu beatyfikacyjnego Stolicy Apostolskiej w kościele dominikanów pw. Świętej Trójcy odbyła się uroczysta procesja z jej relikwiami do kościoła św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela w Krakowie z udziałem bp. Franciszka Zglenickiego[22]. Uroczystości beatyfikacyjne zostały zakończone 5 września uroczystą mszą świętą sprawowaną w kaplicy bł. Bronisławy na wzgórzu Sikornik[23]. Obraz do ołtarza bł. Bronisławy namalował krakowski malarz Wojciech Eljasz-Radzikowski[23]. Nową miedzianą trumienkę ufundował Henryk Kossakowski, a okazały srebrny relikwiarz na głowę błogosławionej wykonał Franciszek Kausa[23].
Kongregacja następnie wyraziła zgodę na tekst mszy świętej jej poświęcony jak i na formularz brewiarzowy[22].
W celu zebrania pełnej dokumentacji w sprawie jej kanonizacji powołano następnie 19 czerwca 2002 Komisję Historyczną w archidiecezji krakowskiej przez kard. Franciszka Macharskiego[1].
Do 1855 doroczną uroczystość bł. Bronisławy obchodzono w dniu 3 września, a następnie ją przesunięto na 1 września[24].
Patronat
Błogosławiona Bronisława została zaliczona do rzędu błogosławionych patronów Polski przez papieża Grzegorza XVI[25]. Ponadto jest patronką diecezji opolskiej oraz dobrej sławy[10]. Błogosławiona Bronisława jest też patronką Zwierzyńca oraz Krakowa[17].
W latach międzywojennych powstały na terenie Polski liczne towarzystwa jej imienia[24]. W 1920 Towarzystwo św. Bronisławy powstało w Chorzowie[26]. W tymże roku podobne towarzystwo powstało również we Lwowie pod nazwą Stowarzyszenie dziewcząt pod patronatem św. Bronisławy[27]. W 1926 podobną inicjatywę utworzenia stowarzyszenia poczyniono w Poznaniu[27].
W Krakowie jedna z ulic nosi jej imię[28]. Również w katowickiej dzielnicy Ligota-Panewniki znajduje się m.in. ulica Bronisławy[29]. Ponadto w Kamieniu Śląskim[30], Łodzi[31], Szczecinie[32], Gliwicach[33] i Tychach[34] też jedną z ulic nazwano jej imieniem.](https://zywyrozaniec.pl/ow_userfiles/plugins/photo/photo_preview_13570_5bc353b16d2c9.jpg)
Lis 19, 20:014 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Lis 19, 19:190 0Musisz się zalogować, aby komentować
-
Lis 19, 19:080 0Musisz się zalogować, aby komentować
-
Lis 19, 18:570 0Musisz się zalogować, aby komentować
-
38. Jak długo jeszcze? Co mam jeszcze spełnić? Co mi jeszcze pisane? Matko prowadź, Jezu naucz, Duchu Święty natchnij, Ojcze przyjmij do Domu swego.Lis 19, 10:590 0Musisz się zalogować, aby komentować -
Bożena odpowiedź do tematu na forumBędziesz Biblię czytał nieustannieHomilia ks. Zbigniewa Maciejewskiego W ostatni czwartek rozdając dzieciom klas czwartych Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu wielokrotnie mó...
BożenaWołaj głośniej! "Kiedy Jezus przybliżał się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze...
Lis 18, 22:421 0
1
Prośmy Boga, naszego Ojca i Opiekuna, o błogosławieństwo dla naszej Ojczyzny,]
abyśmy wpierali ją naszą modlitwą i pracą i byli zdolni
do wsz.elkich poświęceń dla nieJ i pomyślny przebieg mojej sprawy
2
-za zmarłego Ojca Rudolfa o pokój wieczny w domu Ojca i pomyślny przebieg sprawy
3
- kanonizację bł Bartolo Longo i uzdrowienie ANI,z lęku Kasi.
i oczu Marka i zdrowie pełne Natali Popowicz /.elkich poświęceń dla nieJ i pomyślny przebieg mojej i
4
o zdrowie moich kotów i o pomyślny przebieg mjej sprawy
5
o pomyślny przebieg mojejsprawy abym została uniewinniona1
Prośmy Boga, naszego Ojca i Opiekuna, o błogosławieństwo dla naszej Ojczyzny,]
abyśmy wpierali ją naszą modlitwą i pracą i byli zdolni
do wsz.elkich poświęceń dla nieJ i pomyślny przebieg mojej sprawy
2
-za zmarłego Ojca Rudolfa o pokój wieczny w domu Ojca i pomy...Więcej…Lis 18, 22:370 0Musisz się zalogować, aby komentować
5,51
o pomyślny przebieg mojejsprawy abym została uniewinniona
5,5,C
o pomyślny przebieg mojejsprawy abym została uniewinniona
5,5,4
Anonimowo
Proszę o modlitwę w moich potrzebach i trudnościach finansowych niech to sie zakończy niech juz tylko ciągle nie myślę o tych pieniądzach.chce zyc skromnie ale normalnie.Jezu Ty sie tym zajmij Jezu ufam Tobie tobie. Maryjo oddaje wszystko co mam w sercu swoim.BŁAGAM o rozwiązanie tych problemów finansowych i nawrócenie mojego ukochanego syna i trzeźwość w domu
5,5,3
o pomyślny przebieg mojejsprawy abym została uniewinniona
5,5,2
o pomyślny przebieg mojejsprawy abym została uniewinniona
5,5.1
5,1
w intencjach SPAM odmówiłam V tajemnicę Radosną i o pomyślny przebieg mojej sprawy5,51
o pomyślny przebieg mojejsprawy abym została uniewinniona
5,5,C
o pomyślny przebieg mojejsprawy abym została uniewinniona
5,5,4
Anonimowo
Proszę o modlitwę w moich potrzebach i trudnościach finansowych niech to sie zakończy niech juz tylko ciągle nie my...Więcej…Lis 18, 22:360 0Musisz się zalogować, aby komentować
Tematy forum
O naszej stronie
Ta strona jest zarządzana przez Fundację Pomocnicy Królowej Różańca Świętego. Zapraszamy do zapoznania się z naszymi inicjatywami.
Radio Różaniec
Pismo różańcowe?
Start | Kontakt | Regulamin | Prywatność | Nowenna Pompejańska | Czasopismo o różańcu | Fundacja | Wydawnictwo | Żywy Różaniec | Aplikacja na komórki | ciasteczka | RSS
© Copyright Żywy Różaniec • wszystko wokół różańca!
abyśmy wpierali ją naszą modlitwą i pracą i byli zdolni
do wszelkich poświęceń dla nieJ,0 pomyślny przebieg sprawy abym została uniewinniona3.Prośmy Boga, naszego Ojca i Opiekuna, o błogosławieństwo dla naszej Ojczyzny,]
abyśmy wpierali ją naszą modlitwą i pracą i byli zdolni
do wszelkich poświęceń dla nieJ,0...Więcej…