Żywy Różaniec • wszystko wokół różańca!

Inka Mar 7 '16, 05:46

Besiu,mogę prosić o poprawę linku bo nie mogę go otworzyć.Dziękuję:)

Edytowany przez Inka Mar 7 '16, 05:46

#2

Besia Mar 7 '16, 09:58

Inko ,nie wiem ,bo u mnie się otwiera ,ale zrobię inaczej ,wkleję tekst

~~
Ks. Robert Kwatek – TAJEMNICA EUCHARYSTII

W drodze do Wieczernika

Mamy mówić o Mszy świętej. Zaczniemy jednak trochę nietypowo i jakby nieco obok tematu, bo od sakramentu pokuty, a dokładnie rzecz biorąc od spowiedzi, czyli wyznania grzechów.

To jest sytuacja, w której człowiek ujawnia prawdziwe oblicze swojej wiary. To właśnie w oparciu o wyznania wypowiadane w konfesjonałach można by zredagować raport o autentycznym stanie wiary nie tylko jednego człowieka, ale także całej wspólnoty wiernych. Oczywiste jest, że takiego raportu nikt nie napisze i nie opublikuje. Jednak spowiednicy, jako roztropni lekarze dusz, przy powtarzających się u wielu osób podobnych symptomach choroby jaką jest grzech, mogą, a nawet powinni zauważyć, niebezpieczeństwo rodzącej się epidemii. Proszę się nie obawiać, że zostanie tutaj wyjawiona tajemnica spowiedzi. Nie chodzi bowiem o to, co mówimy w wyznaniu grzechów, ale właśnie o to, czego w nim nie mówimy.

Paradoksalnie bowiem, o braku pobożności i wrażliwości moralnej penitenta nie świadczy ciężar i powaga wyznanych grzechów, lecz to czego w swym wyznaniu nie porusza. Proszę byśmy postarali się to dobrze zrozumieć. Wyznanie nawet najcięższych grzechów i doświadczenie żalu z ich powodu świadczy lepiej o prawdziwej pobożności i zdrowej wrażliwości moralnej niż bagatelizowanie czy wręcz pomijanie problemów wiary i życia.

Zapytajmy zatem samych siebie: Czy zdarzyło nam się spowiadać z tego, że uczestniczyliśmy we Mszy świętej, a nie przystąpiliśmy do Komunii? Zaryzykuję stwierdzenie, że prawdopodobnie nikt się z tego nie spowiada. Zapytamy, czy to jest grzech? Nie jest to uczynek zły w swej istocie, ale przecież jest to wyraźne zaniedbanie dobra i to dobra dla chrześcijanina największego. Jeśli taka sytuacja trwa przez szereg tygodni i nie wzbudza żadnych wyrzutów sumienia, to przecież wyraźnie w relacji człowieka do Pana Jezusa coś jest nie tak. A przecież takie zjawisko w naszych kościołach to prawdziwa epidemia.

Dla porównania warto wiedzieć, że w starożytnym Kościele uczestniczenie w Eucharystii było w sposób oczywisty związane z udziałem w Komunii. Natomiast trzykrotne pod rząd dobrowolne opuszczenie niedzielnej Eucharystii powodowało wykluczenie ze wspólnoty. Uważano bowiem, że taka postawa świadczy o zupełnym lekceważeniu Ofiary Chrystusa, której owocem jest przecież zbawienie. Lekceważenie to przyjmowano za brak wiary i w konsekwencji wykluczano z grona wierzących.

Gdyby takie kryteria zastosować do naszych parafii zapewne bardzo by się uszczupliły liczebnie. Tymczasem dzisiaj nawet wielokrotna nieobecność na Mszy świętej lub notoryczne zaniedbywanie Komunii nie powoduje żadnych sankcji. I tak narasta obojętność wobec Eucharystii. Największym problemem uczestniczenia we Mszy świętej jest właśnie brak takiego problemu w świadomości wiernych. Chodzimy do kościoła, ale czy rzeczywiście prawdziwie i w pełni uczestniczymy w Eucharystii?

Być może zabrzmi to co najmniej dziwnie, ale wydaje się, że powodem zaniedbywania Komunii we Mszy świętej jest cnota grzeczności.

Grzeczność to poprawne zachowanie wynikające z obyczajów. To dbałość o formę, zewnętrzną oprawę, w pewnym sensie o pozór, który w patrzących z boku wzbudza przeświadczenie prawdziwego dobra. Niestety z czasem także i w tych, którzy zachowują się układnie i elegancko, rodzi się przekonanie, że to co jest zewnętrzną oprawą w zupełności wystarcza. Tak właśnie następuje utrata prawdziwego dobra i zastąpienie go na trwałe pozorem.

Jak ten mechanizm pozorów działa we Mszy świętej? Otóż Msza święta jest bardzo głębokim duchowo wydarzeniem. Bez wątpliwości jest wydarzeniem mistycznym. Jest udziałem w wydarzeniu śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Bardzo trudno jest przeżywać Mszę świętą w poczuciu osobistej odpowiedzialności za Jego śmierć i autentycznej zgodzie na przyjęcie daru nowego życia ofiarowanego w Komunii św. Takie zaangażowanie wymagałoby bowiem zawsze decyzji gruntownego nawrócenia. O wiele łatwiej jest być odświętnie ubranym obserwatorem i spełnić formalny obowiązek. To grzeczność wobec Pana Boga i wobec tradycji wychowania chrześcijańskiego. Grzeczność i nic więcej. Grzeczność, która przez elegancję fałszywie uspokaja sumienie.

Tymczasem Jezus nie dał swoim uczniom żadnej szansy na zachowanie pozorów. Wprowadził ich na Ucztę, w której sam całkowicie ofiarował siebie Bogu za zbawienie ludzi. Już samo to, co działo się na Uczcie, było szokiem dla uczniów. Piotr nie chciał się zgodzić na umywanie nóg. Zapewne także dziwiły uczniów słowa wypowiadane nad chlebem i winem „To jest Ciało moje, To jest Krew moja.. Ale to jeszcze nie wszystko.

Konsekwencją słów i gestów spełnianych w czasie Uczty była męka i śmierć na Krzyżu. Apostołowie pouciekali spod krzyża. Nie byli w stanie znieść realizmu tych wydarzeń. Pozostała im tylko Pamiątka – gest łamania chleba i błogosławieństwa wina, którą mieli dalej spełniać we wspólnocie Kościoła. Spełniali ją zapewne wielokrotnie przez lata posługi apostolskiej i za każdym razem coraz bardziej przybliżali się do przeżycia osobistej ofiary. Wreszcie to, co spełniali w znakach spełniło się ostatecznie w pełni i w ich życiu. Wszyscy, z wyjątkiem Jana zginęli śmiercią męczeńską jako świadkowie Chrystusa. Jan otrzymał inne powołanie. Jego ofiarą było mistyczne uczestniczenie w apokaliptycznej wizji ostatecznego przyjścia Chrystusa. Przeżywał śmierć i zmartwychwstanie w duchowej wizji końca świata.

Na tym właśnie polega istota Eucharystii. W niej Jezus Chrystus składa Ofiarę Bogu z samego siebie i karmi nas swoim Ciałem, abyśmy i my byli zdolni tak jak On całkowicie siebie ofiarować. Znamienne jest, że pierwsza Msza święta sprawowana przez Jezusa w Wieczerniku była jednocześnie Ostatnią Wieczerzą. Ostatnią, to znaczy wieńczącą całe życie służby Bogu i ludziom.

Święty Jan nie pozostawia nam cienia wątpliwości, o co chodziło w tym wydarzeniu. „Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany.”(J 13,1-5)

Eucharystia jest więc wydarzeniem przejścia z tego świata do wieczności. Wydarzeniem, w którym można uczestniczyć w pełni w tedy, gdy ma się świadomość dzieła swego życia. Wtedy, gdy ma się świadomość tego, że wszystko w życiu jest darem Boga i wszystko Jemu warto złożyć w ofierze. Świadomość swego pochodzenia od Boga i pragnienia całkowitego należenia do niego w wieczności. Świadomość tego, że jedynym sensem życia jest służba Bogu i bliźnim w miłości.

Świadkiem takiego przeżywania Eucharystii jest w naszych czasach papież Jan Paweł II. Zauważmy, że służąc Bogu i Kościołowi przez cały pontyfikat dokonywał wielu dzieł i poruszał w nauczaniu różnorodne problemy wiary i moralności. Eucharystia stała się tematem ostatniego roku jego życia i nauczania. To tak, jakby przez wszystkie lata codziennej posługi uczył się coraz doskonalszego ofiarowania siebie, aż wreszcie osiągnąwszy świadomość pełni swego dzieła, mógł je zwieńczyć nauką i świadectwem ostatecznego oddania siebie Bogu. Przez całe życie przybliżał się w sposób duchowy do Wieczernika i Golgoty. Umierał złożony cierpieniem jak męczennik. Niewątpliwie jego Msza święta była wypełniana rzeczywistą ofiarą służby i cierpienia. Rok Eucharystii był jakby Ostatnią Wieczerzą w życiu Jana Pawła II.

Uczestnicząc we Mszy świętej mamy zatem uczyć się składania Bogu w ofierze samych siebie. Nasze życie to nieustanne dojrzewanie do ofiary. To szansa nieustannego wzrostu w świadomości kim jesteśmy, kim stajemy się i kim będziemy, gdy życie dobiegnie kresu.

Msza święta jest więc jakby lekcją, w której uczymy się coraz doskonalszego zjednoczenia z Bogiem przez ofiarę. W naszej słabości trzeba, abyśmy powtarzali tę lekcję nieustannie. Krótko mówiąc Eucharystia jest sensem życia chrześcijanina, a my uczestnicząc w niej mamy uczyć się odkrywać ten sens i coraz bardziej świadomie dążyć do złożenia z siebie ofiary.

Bardzo trafnie o znaczeniu ofiary w życiu człowieka napisał Mitch Albon: „Ofiara jest częścią życia, czasem najlepszą. Tym właśnie powinna być. To nie jest coś czego należy żałować. Wręcz przeciwnie, to coś, do czego należy dążyć. Małe ofiary. Wielkie ofiary. Matka pracuje żeby syn mógł chodzić do szkoły. Córka rezygnuje z pracy, aby zająć się chorym ojcem. Mężczyzna idzie na wojnę. (…) Czasami, gdy składasz w ofierze coś na prawdę cennego, wcale tego nie tracisz, tylko przekazujesz to komuś innemu.” (Mitch Albon. Pięć osób, które spotykamy w niebie).

Nasze życie jest zatem drogą do Wieczernika. Jego celem jest całkowite ofiarowanie siebie Bogu. Do osiągnięcia tego celu jesteśmy przygotowani już od Chrztu świętego. Jak mówi nam Święty Paweł, Chrzest jest zanurzeniem w śmierci Chrystusa. Jego śmierć dokonała się przez Ofiarę. Nasz chrzest jest zatem niczym innym jak wstępem i formalnym uzdolnieniem nas do złożenia ofiary. Właśnie po to podczas Chrztu zostaliśmy namaszczeni świętym olejem na znak naszego udziału w potrójnej misji Chrystusa – Proroka, Kapłana i Króla.

Namaszczenie na proroka jest uzdolnieniem do przyjęcia i zrozumienia prawdy pochodzącej od Boga. Jest to dar udzielony nam po to, byśmy umieli przyjąć znaczenie nauki o krzyżu Jezusa Chrystusa, czyli o ofierze w której mamy prawdziwie uczestniczyć. Bez tego daru nie bylibyśmy zdolni zaakceptować powołania do złożenia ofiary ze swego życia. Mówi nam o tym święty Paweł w liście do Koryntian.

„Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia. Napisane jest bowiem: Wytracę mądrość mędrców, a przebiegłość przebiegłych zniweczę. Gdzie jest mędrzec? Gdzie uczony? Gdzie badacz tego, co doczesne? Czyż nie uczynił Bóg głupstwem mądrości świata? Skoro bowiem świat przez mądrość nie poznał Boga w mądrości Bożej, spodobało się Bogu przez głupstwo głoszenia słowa zbawić wierzących. Tak więc, gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą. (1 Kor 1,18-24).

To właśnie udział w prorockiej misji Chrystusa sprawia, ze nauka krzyża nie jest dla nas głupstwem tylko mocą i mądrością Bożą. Namaszczenie na proroka na wzór Jezusa Chrystusa daje nam możliwość odczytania znaczenia Jego ofiary na krzyżu dla naszego zbawienia. To namaszczenie sprawia, że budzi się w nas pragnienie uczestniczenia w ofierze krzyża.

Drugim darem udzielonym nam na Chrzcie świętym jest uzdolnienie do posługi kapłańskiej. Dzięki niemu możemy spełnić posłannictwo ujawnione w misji prorockiej. Jednakże w sensie ścisłym prawdziwym kapłanem jest tylko Jezus Chrystus. To On ma taką władzę, aby to co ludzkie, przemienić w to, co może należeć do Boga. Jezus Chrystus jest jedynym Pośrednikiem takiej przemiany.

W liście do Hebrajczyków czytamy: „Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej /świątyni/, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, nie po to, aby się często miał ofiarować jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą. Inaczej musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków na zgładzenie grzechów przez ofiarę z samego siebie. A jak postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.” (Hbr 9,24-28)

Rzeczywiście! Jezus Chrystus jest jedynym Kapłanem, jedynym Pośrednikiem pomiędzy wszystkimi ludźmi a Bogiem. Jednak Jego posługa pośredniczenia nie działa automatycznie i dla człowieka nie jest koniecznością. Gdyby tak było, nic by od nas nie zależało. Nasze dobre czy złe postępowanie nie miało by żadnego znaczenia. Nie byłoby żadnej różnicy pomiędzy świętym a zbrodniarzem. Wszyscy, niezależnie czy tego by chcieli, czy nie, zostaliby niejako przymuszeni do zbawienia.

Tymczasem człowiek posiada wolną wolę. Tę wolność szanuje nawet Wszechmogący Bóg. Z miłości do człowieka sam naznaczył granicę swej wszechmocy. Jest nią właśnie wolność ludzi. Bóg nie chce nikogo zmuszać nawet do zbawienia. Jest jednak gotów uczynić wszystko, aby człowiek sam wybrał zbawienie i sam ofiarował siebie Bogu..

W liście św. Pawła do Koryntian czytamy: „A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe” (Rz 12,1-2).

W tych słowach zwraca uwagę forma prośby. Jej siła podkreślona jest zwrotem „…przez miłosierdzie Boże…”. Apostoł prosi z całą mocą, używa wręcz formy błagalnej w stosunku do swoich uczniów, ale nie zmienia charakteru wypowiedzi. Nie nakazuje, nie poleca, lecz prosi. To jeszcze bardziej podkreśla znaczenie wolności człowieka w akcie składania ofiary. Bóg pragnie, aby człowiek był zupełnie wolny w momencie składania ofiary. Tylko wtedy ofiara jest wyrazem miłości. Tylko wtedy jest godna Boga.

Możliwość indywidualnego ofiarowania siebie jest nam udostępniona poprzez udział w kapłaństwie Chrystusa. Po to zostaliśmy namaszczeni. W Chrystusie możemy siebie składać Bogu w ofierze.

Namaszczenie na Chrzcie świętym ma jeszcze jedno znaczenie. Włącza nas w misję królewską Chrystusa. Dzięki temu mamy udział w budowaniu Królestwa życia wiecznego. Królestwo Jezusa Chrystusa to wspólnota świętych w niebie. W pełni objawi się ona dopiero po powtórnym przyjściu Chrystusa na świat. Wtedy objawi się nowy Lud Boży całkowicie uświęcony i doskonale zjednoczony wzajemną miłością na wzór Trójcy Świętej.

To królestwo ma swoje początki już tu na ziemi. Zalążkiem Królestwa Bożego jest Kościół święty, a każdy ochrzczony został już wpisany do księgi Nowego Ludu Bożego. Od nas jednak zależy na ile przyjmiemy dar uświęcenia i na ile rozwiniemy w sobie zdolność miłowania bliźnich. To są dwa wymiary pracy nad budowaniem, nad rozwojem Królestwa Bożego w nas.

Osobiste uświęcenie to owoc współpracy człowieka z łaską uświęcającą. Będąc w stanie tej łaski, żyjemy w jedności z Bogiem i mamy w sobie Jego życie, mamy w sobie dar świętości. Odwołajmy się znowu do świadomości wspólnoty pierwotnego Kościoła. Tam wiernych nazywano świętymi. Być chrześcijaninem oznaczało być w Komunii z Chrystusem. Kiedy sprawowano Eucharystię, po wyznaniu wiary i modlitwie wiernych zamykano świątynię. Wewnątrz mogli pozostać tylko ci, którzy byli w tanie łaski i mogli uczestniczyć w Komunii świętej. To było rzeczywiste głoszenie śmierci Chrystusa, wyznanie Jego zmartwychwstania i oczekiwanie w stanie łaski na Jego powtórne przyjście. Obecni na Eucharystii mieli świadomość swego udziału w Królestwie Nowego Życia – w zmartwychwstaniu. Nie należeli już do tego świata lecz do duchowej świątyni w niebie. Znakiem tego było właśnie zamknięcie drzwi.

Drugi wymiar budowania królestwa to posługa miłości wobec bliźnich. Eucharystia jest wezwaniem do czynów miłosierdzia. Do udzielania sobie wzajemnie daru miłości. W tej posłudze wierni mają wzrastać we wzajemnej więzi na wzór wspólnoty jaką tworzy Trójca Święta. Eucharystia bez dzieł miłosierdzia jest aktem niedokończonym i w gruncie rzeczy chybionym. Jest zmarnowaniem owoców Ofiary miłości Jezusa Chrystusa. Jest wyrazem duchowego egoizmu, a zatem zaprzeczeniem królewskiej misji Jezusa na ziemi.

Podsumujmy zatem nasze rozważania. Nasze życie od momentu Chrztu świętego jest wędrówką do Wieczernika. W ciągu kolejnych lat wzrastania i dojrzewania mamy także dojrzewać duchowo do przejścia z tego świata do Królestwa Życia Wiecznego w niebie. To dojrzewania dokonuje się poprzez wypełnianie potrójnej misji, jaką otrzymaliśmy w znaku namaszczenia – misji prorockiej, kapłańskiej i królewskiej. To jest nasze powołanie. Najważniejszym środkiem i jednocześnie źródłem łaski koniecznej do realizacji powołania jest Eucharystia. Bez pełnego udziału w niej nie możliwe jest osiągnięcie stanu gotowości do oddania siebie Bogu w ofierze. Każda Msza święta jest kolejnym stopniem przygotowania do ostatecznej ofiary jaka powinna dokonać się w naszym życiu. Zaniedbując uczestnictwo w Eucharystii lub będąc tylko obserwatorami obrzędów utrudniamy sobie to dorastanie do zjednoczenia z Bogiem. Czy warto tak marnować szansę jaką wysłużył nam Jezus Chrystus?

Nasze życiowe pielgrzymowanie będzie szkołą pełnego udziału w Eucharystii. Będziemy przyglądali się kolejnym etapom przygotowania i uczestniczenia we Mszy świętej. Niech nie będzie to jednak tylko nauka teorii. Skoro zdecydowaliśmy się na pielgrzymowanie, na udział w trudach fizycznych i duchowych drogi do sanktuarium na Jasnej Górze przyjmijmy poważnie także zadanie pracy nad swoim zaangażowaniem w Ofiarę Jezusa Chrystusa.

Strony: 1 2 3 4 5 6 7 8

Zaszufladkowano do kategorii Ks. Robert Kwatek – TAJEMNICA EUCHARYSTII

#3

Besia Mar 7 '16, 09:58

~~
Ks. Robert Kwatek – TAJEMNICA EUCHARYSTII

Dla kogo jest Msza święta?

Ktoś powiedział, że odkąd powstała kolorowa telewizja, świat przestał być czaro-biały. Chodzi oczywiście o wpływ mediów na moralność. Dobrze powiedziane! To trafne spostrzeżenie. Rzeczywiście. Wszechwładne media powodują, że zaciera się wyraźna granica pomiędzy „czernią” a „bielą” ludzkich postaw i zachowań. Ginie granica pomiędzy dobrem a złem, pomiędzy prawdą i fałszem, pomiędzy faktem a fikcją. Wartościami zastępującymi dobro i prawdę stają się sukces, atrakcyjność, popularność, rozrywka i oczywiście pieniądze. Zło również jest rozumiane w tych kategoriach. Złem w dzisiejszym rozumieniu jest nie być popularnym, atrakcyjnym i nie mieć pieniędzy.

Inną zasadą, którą chciałby się rządzić dzisiejszy świat jest tolerancja. Jest ona konsekwencją zagubienia ostrości widzenia wartości moralnych i duchowych. Skoro bowiem dobro i zło staje się trudne do określenia, a każdy jednak chciałby być uważany za dobrego i wartościowego, to z konieczności pojawia się postulat uznania za dobrą i wartościową każdej, czyli dowolnej postawy. W efekcie ludzie uważają, że niezależnie od tego jak żyją i kim są, powinni mieć wszelkie prawa. W tym także prawo do udziału we Mszy świętej.

Taka sytuacja powoduje, że wartości zawarte we Mszy świętej po prostu do ludzi nie docierają. Człowiek oceniający życie według kryteriów medialnych i źle rozumianej tolerancji nie może dostrzec niczego ciekawego, ważnego, ani też wartościowego w godzinie obecności w kościele na Mszy świętej. Niektórzy stwierdzają wręcz, że to najtrudniejsza i chyba najbardziej nudna godzina w całym tygodniu. W takiej sytuacji co najwyżej wspomniana wcześniej grzeczność wobec Pana Boga i wierność tradycjom, skłania tych najbardziej oddanych, do przychodzenia na Mszę świętą w niedzielę. Oczywiście! Każdy może przyjść do kościoła. Ale czy każdy kto przyszedł, na prawdę będzie uczestnikiem liturgii?

Na to pytanie bardzo łatwo odpowie nam wniosek z następującego przykładu. Otóż trójka przyjaciół umówiła się na wspólne wyjście do kina. Rozpoczęła się projekcja filmu, a jeden z nich jeszcze nie przyszedł. Dopiero po dwudziestu minutach dosiadł się do kolegów. Patrzył na dalszy ciąg filmu, ale nie mógł utrafić z właściwymi reakcjami. Gdy wszyscy w kinie i wraz z nimi jego koledzy przy kolejnych scenach wzruszali się, lub wybuchali śmiechem, on nieco zbity z tropu nieustannie pytał, o co chodzi, z czego oni się śmieją. Nie mógł wczuć się w treść fabuły, gdyż nie został w nią wprowadzony. Będąc widzem „prosto z ulicy” nie miał udziału w tajemnicy zawartej w głębszej warstwie kolejnych scen i dialogów. Patrzył na obrazy, widział je, ale wcale do niego nie przemawiały. Później, gdy jego koledzy wymieniali wrażenia o filmie i doceniali jego wartość, on stwierdził, że film był nudny i w ogóle niezrozumiały.

Podobnie jest z udziałem w Eucharystii. Jeśli ktoś niewtajemniczony będzie słuchaczem i obserwatorem liturgii, będzie widział kolejne sceny, ale nie zrozumie ich treści, nie wyczuje dramatyzmu tego wydarzenia i odniesie wrażenie, że jest ono puste i nudne. Zupełnie nie dzisiejsze, nie przystające do rzeczywistości.

Eucharystia jest tajemnicą wiary, a zatem udział w niej wymaga wtajemniczenia. Bez tego procesu wprowadzenia w głębię wydarzeń, które leżały u jej podstaw, w głębię treści słów i znaków, z których dzisiaj się składa, Msza święta będzie tylko przeżyciem estetycznym. Na zasadzie wartości medialnych będzie oceniana jej atrakcyjność, atmosfera, i ogólne wrażenie jakie wywarł „występ” księdza i całej asysty z oprawą muzyczna włącznie. Pod kątem tolerancji, lub jej braku będzie oceniane wygłoszone kazanie. Czy było „miłe dla ucha”, czy też ksiądz się dzisiaj „czepiał” różnych takich… Czasami zresztą słychać takie refleksje uczestników liturgii w guście: „Ale ładnie się odprawiało!” „Jak przyjemnie jest w naszym kościółku!” Albo: „Wcale sobie dzisiaj nie pośpiewałem z zespołem. Bez nich ta Msza jest jakaś taka…”

Proszę, byśmy starli się dobrze zrozumieć ten problem. Wcale nie chodzi o to, aby w naszych kościołach było brzydko, nieprzyjemnie, smutno i głucho. Jednak nie dla wrażeń estetycznych pozostawił nam Pan Jezus Eucharystię. Nie o atrakcyjność, popularność, przyjemność, rozrywkę i miłe wrażenia chodzi w uczestnictwie we Mszy świętej.

Niestety wina leży w nas samych. Przychodzimy ze świata, który wraz z jego bałaganem moralnym i źle rozumianą tolerancją jest dla nas mimo wszystko naturalnym środowiskiem i mimowolnie pragniemy, aby liturgia również była zgodna z naszą – ukształtowaną według świata – wrażliwością. Wtedy – jak uważamy – byłaby „naszą Mszą świętą”.

I tu pojawia się kolejny problem. Co to znaczy: „nasza Msza święta”? Czy w naszym rozumieniu Msza święta jest jeszcze żywą Ofiarą Chrystusa, czy też może tak bardzo ją sobie zawłaszczyliśmy, że wypełniamy ją całkowicie naszą aktywnością, naszym działaniem, naszymi słowami? Czy Eucharystia urozmaicana różnymi atrakcjami nie staje się po trochu spektaklem wyreżyserowanym wedle ludzkich upodobań, ku ludzkiemu zadowoleniu? Swego rodzaju wydarzeniem religijno – kulturalnym, dla uspokojenia sumień?

Szukając odpowiedzi na te pytania warto sięgnąć do szóstego rozdziału Ewangelii św. Jana. Oto za Chrystusem podążają tłumy. Dla zgłodniałych tysięcy ludzi Jezus dokonuje znaku rozmnożenia chleba. Rozentuzjazmowani ludzie chcą obwołać Go królem. Jezus jest u szczytu popularności. On usuwa się z tłumu, i ze swoimi uczniami odpływa na drugi brzeg jeziora. A gdy ludzie odnajdują go następnego dnia, wygłasza takie kazanie o znaczeniu pokarmu który otrzymali, że rzesze zawiedzione i zgorszone odchodzą. Nawet uczniowie byli zdezorientowani i z niedowierzaniem przyjmowali słowa Nauczyciela. Jezus ich też zapytał: „Czy i wy chcecie odejść?”.

Oto pierwowzór naszego zachowania wobec Eucharystii. Rozmnożenie chleba widziane w kategoriach ludzkich potrzeb i upodobań sprowokowało ludzi do chęci obwołania Jezusa królem. Taki właśnie Jezus im się spodobał. Był dla nich idolem, dlatego Go szukali. Ale gdy Jezus postawił warunek przyjęcia wymagań wiary, ludzie zaczęli odchodzić. To już nie była ich wizja pobożności. To już im się nie podobało.

Zauważmy, że według kryteriów medialnych Jezus popełnił błąd. Wedle tych kryteriów mając tak wielką popularność powinien tym bardziej ją podsycać i tym samym umacniać swoją pozycję. Tymczasem On postawił wymagania. Chciał aby za Nim podążali tylko Ci, którzy uwierzą w prawdę o Jego Ofierze. Patrząc na odchodzące tłumy niczego nie tłumaczył, nie upraszczał, nie gonił za odchodzącymi. Pozwolił im odejść. Po ludzku rzecz biorąc poniósł klęskę, jednak jako Nauczyciel wiary postąpił słusznie, nie dopuszczając do przyjęcia fałszywego znaczenia znaku rozmnożenia chleba.

Taka postawa Jezusa mówi nam, że nie wszyscy mogą prawdziwie uczestniczyć w Eucharystii. Jest ona dla tych, którzy prawdziwie wierzą i poszukują zbawienia. Taki wniosek podpowiadają nam słowa odpowiedzi, jakiej na pytanie Jezusa skierowane do uczniów: „Czy i wy chcecie odejść?” udzielił Piotr: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga”. Słowa Apostoła Piotra wskazują nam drogę koniecznego wtajemniczenia w Eucharystię. Bez przejścia przez kolejne etapy tego wtajemniczenia Msza święta zawsze będzie tylko spektaklem.

Pierwszym etapem na tej drodze jest poznanie Ewangelii jako Dobrej Nowiny o zbawieniu. Pozornie mogłoby się wydawać, że ten etap wszyscy mamy już opanowany. Lekcje religii prowadzone w szkołach pozwalają nam przecież zapoznać się z treścią Ewangelii. Wszyscy znamy historię narodzin, życia, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa. Czym innym jest jednak wiedzieć o tych wydarzeniach, a czym innym rozumieć je jako bezpośrednio odnoszące się do naszego życia. Czym innym jest bowiem powiedzieć ogólnie „Jezus jest Zbawicielem”, a czym innym wyznać z głębi serca „Jezus jest moim Zbawicielem”.

Żeby przejść od takiej ogólnej wiedzy do osobistego wyznania, potrzebna jest osobista lektura Ewangelii. Lektura, która zamienia się w modlitwę. Wtedy Słowo Boże może działać w naszych sercach zgodnie ze swoją naturą. Ono ma w sobie utajoną moc, która oczyszcza ludzkie serca od mentalności tego świata, od wspomnianej wcześniej mentalności medialnej.

Domyślamy się zapewne, że nie chodzi tylko o zwykłe zapoznanie się z tekstem Ewangelii. Podstawowy błąd jakiemu najczęściej ulegamy to przekonanie, że skoro umiemy czytać po polsku, umiemy odczytać słowa i zdania, to już możemy czytać Ewangelię, a nawet samodzielnie ją sobie wyjaśniać na własny użytek. Tymczasem Ewangelia zawiera Słowo Boga. Trzeba więc przybliżyć się do Niego, aby rozumieć znaczenie Jego słów.

Dobrym zwyczajem jest codzienna systematyczna lektura Pisma Świętego. Niestety rzadko kiedy zdarza się, abyśmy wytrwali w takiej gorliwości i zachowali ten sposób zapoznawania się ze Słowem Boga. W tym względzie zawstydzają nas muzułmanie. Wierny wyznawca Islamu czyta cały Koran w ciągu czterech do pięciu tygodni. Czyta go codziennie, i to przez całe życie. Koran w swej objętości odpowiada mniej więcej naszym czterem Ewangeliom wraz z Dziejami Apostolskimi. Kto z nas mógłby się pochwalić, że w ciągu miesiąca codziennej lektury przeczytał najważniejsze księgi Nowego Testamentu, a przeczytawszy nie odłożył ich na półkę lecz nieustannie do nich powraca? Czy możemy się dziwić, że muzułmanie wydają nam się silniejsi w swoich przekonaniach i bardziej zaangażowani w praktykowanie zasad swej religii?

Codzienna lektura zachęca do poznania głębi ukrytej w słowach treści. Dlatego drugim sposobem czytania Ewangelii jest rozmyślanie nad jednym zdaniem, jedna frazą, czasem nawet nad jednym słowem tekstu. To działanie można porównać do rozdrabniania ziarna na mąkę i zachowywania jej aby w razie potrzeby stała się pokarmem. Do takiej lektury potrzeba nie tylko wytrwałości, ale także głębszej wiedzy i intelektualnego zaangażowania. Do tego powinny nas prowadzić lekcje religii. To na nich powinniśmy zdobywać potrzebne do takiej lektury rozeznanie i sprawność w rozumieniu treści. Jak jednak traktujemy lekcje religii i co z nich wynosimy, to już każdy sam może sobie odpowiedzieć.

Inną formą czytania Ewangelii jest szukanie odpowiedzi na nurtujące nas pytania i wątpliwości. Jest to swego rodzaju osobisty dialog z Chrystusem, w który On odpowiada nam na nasze problemy słowami Pisma Świętego. Jest to modlitwa słowami Ewangelii, która pozwala nam inaczej patrzeć na otaczający nas świat i na nasze życie. Dzięki niej możemy popatrzeć na to wszystko niejako oczami samego Boga.

Warto przypomnieć tutaj doświadczenie świętego Pawła, który poznawszy prawdę Ewangelii z całym przekonaniem stwierdził, że wszystko, co było wcześniej dla niego wartością, teraz uznaje za śmieci. Najważniejsze stało się dla niego pozyskanie Jezusa. Takie są owoce osobistego spotkania ze słowami Ewangelii. Jezus staje się najważniejszą, największą wartością życia. Teraz już rozumiemy, że bez modlitwy słowami Ewangelii nie obudzi się w naszych sercach pragnienie spotkania Jezusa w Eucharystii.

Apostoł Piotr odpowiadając Panu Jezusowi: „Ty masz słowa życia wiecznego” wskazał na kolejny etap wtajemniczenia w Eucharystię. Jest to wtajemniczenie w prawdę o życiu wiecznym.

Jak wyobrażamy sobie wieczność? Według powszechnego przekonania wieczność jest po prostu długim życiem. Nic więcej po ludzku nie możemy powiedzieć. Nie mamy bowiem żadnych doświadczeń w tym względzie, a ludzka wiedza opiera się na doświadczeniu. Z pomocą przychodzi nam Pismo Święte. Ono objawia nam prawdę o powołaniu człowieka do życia wiecznego w niebie. Jeśli jednak przyjmiemy tę prawdę bez poddania się oczyszczającemu działaniu Słowa Bożego, czyli bez modlitwy Słowem Bożym, nasze wyobrażenie niewiele się zmieni. W rezultacie wiele osób uważa, że w niebie po prostu będziemy, kim jesteśmy, ale będziemy mieli lepsze warunki życia.

Tymczasem niebo to nie tyle nowe, komfortowe, doskonałe środowisko życia, co nowa jakość istnienia. Być w niebie to znaczy żyć tak, jak żyje Bóg. Żyć życiem Boga. Przyobiecane człowiekowi szczęście nie będzie więc wynikało ze zmiany otoczenia lecz z przemiany człowieka. Słowa Jezusa są wezwaniem do nawrócenia i w tym właśnie znaczeniu są one słowami życia wiecznego. Wzywają do przewartościowania całego życia w taki sposób, aby najważniejszą sprawą była możliwość zjednoczenia z Bogiem w niebie. Zjednoczenia, czyli całkowitego upodobnienia do Boga.

Zdajemy sobie sprawę jak opornie dokonuje się w nas proces przewartościowania życia i postawienia Pana Boga na pierwszym miejscu. Każda niedzielna Eucharystia jest sprawdzianem realizacji tego zadania. Jeśli jesteśmy obecni na Mszy świętej i jeśli jesteśmy gotowi przyjąć Chrystusa do swego serca w Komunii świętej, to znak, że stawiamy sprawę życia wiecznego jako dla nas najważniejszą. Opuszczenie Mszy świętej, bądź też obecność na niej bez gotowości przystąpienia do Komunii świętej wskazuje, że w naszym sercu ponad Pana Boga i dar życia wiecznego stawiamy samych siebie lub inne wartości obecnego życia.

Wreszcie słowa Piotra ukazują nam, kim dla nas jest Pan Jezus: „A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś świętym Boga”. Apostołowie widzieli czyny Pana Jezusa. Widzieli Jego postawę wobec grzeszników, wobec owładniętych złymi duchami, wobec chorych i słabych. Jezus mocą Boga uwalniał ich od zła i chorób. Apostołowie uwierzyli i poznali, że On ma możliwość dokonania tego, czego o własnych siłach człowiek uczynić nie może, a mianowicie wybawić z uzależnienia od siebie, od tego świata i od zła tak, aby życie wieczne i zjednoczenie z Bogiem stały się wartościami najważniejszymi. Jezus jest Świętym Boga, czyli Zbawicielem. Każdy, kto to uwierzył i poznał tę prawdę, będzie mógł wyznać: Jezus jest moim Zbawicielem.

I właśnie dla tych, którzy uwierzyli i poznali Jezusa jako swojego Zbawiciela, dla nich jest Msza święta. Tylko bowiem ci, którzy weszli w taki osobisty dialog z Chrystusem, którzy rozumieją czego On dokonuje dla nas i co przez to otrzymujemy, kim się stajemy, kim będziemy w życiu wiecznym. Tylko ci mogą prawdziwie z całkowitym zaangażowaniem uczestniczyć we Mszy świętej.

W sercu takich ludzi Msza święta nigdy nie przegra w konkurencji z własną wygodą, innymi zajęciami, wyjazdami, zakupami w supermarketach czy zawodami sportowymi. Nigdy też nie będzie oceniana według ludzkich upodobań, według mentalności medialnej. Osobiste spotkanie ze Zbawicielem będzie ważniejsze od samej oprawy, od różnych mniej czy bardziej bogatych form liturgii.

Potrzebna jest zatem wiara. Wiara nie teoretyczna, polegająca na ogólnym przeświadczeniu i wynikająca z utrwalonych tradycją zwyczajów, lecz z osobistego pragnienia zbawienia. Eucharystia jest żywym znakiem wiary i takiej też żywej wiary potrzebuje. Jeśli chcemy mieć pełny udział w uczcie Chrystusa powinniśmy zatroszczyć się o naszą osobistą wiarę.

Takie też jest nasze zadanie na pielgrzymce życia. Jej celem duchowym jest odnowa, ożywienie i umocnienie naszej wiary. Starajmy się dobrze wykorzystać tę okazję. Jesteśmy podobni do uczniów udających się do Eamus. Być może jak oni trochę jesteśmy zawiedzeni i rozgoryczeni naszym życiem i wiarą. Jeśli pozwolimy, aby Jezus Chrystus szedł z nami i do nas mówił, jeśli poświęcimy Mu uwagę i zaangażowanie woli, nasze serca znów będą pałały żywą Wiarą, Nadzieją i Miłością.

Strony: 1 2 3 4 5 6 7 8

#4

Besia Mar 7 '16, 10:03

~~
Ks. Robert Kwatek – TAJEMNICA EUCHARYSTII

Eucharystia jest tajemnicą

Znane są nam obrazy z telewizyjnych transmisji uroczystości religijno patriotycznych. W tych relacjach możemy zobaczyć obecnych na Mszy świętej przedstawicieli władz państwowych lub samorządowych. Choć w innych okolicznościach deklarują oni swój laicki światopogląd, choć występują w kampaniach popierających ustawy niezgodne z zasadami, które wyznaje i głosi Kościół, to tu na zaszczytnych, wydzielonych miejscach są obecni w czasie liturgii.

Najtrudniejszym dla nich jest moment przeistoczenia, w którym wszyscy klękają. Co ma zrobić człowiek niewierzący? Tu nie ma dobrego rozwiązania. Dla zmysłów zauważalne są przecież tylko słowa i gesty wykonywane przez kapłana. Są to słowa i gesty bardzo skromne w stosunku do prawdy, którą wyrażają i spełniają w tym momencie. Bez uznania tej ukrytej tajemnicy nie można we właściwy sposób odnieść się do samych słów i gestów. „Oto wielka tajemnica wiary” – mówi kapłan tuż po konsekracji. Wielka tajemnica! A dostęp do niej mają tylko wtajemniczeni. Tylko ci, którzy wierzą.

Bardzo wymowne i chyba wciąż dla nas wzorcowe było postępowanie w czasie liturgii Mszy świętej chrześcijan z pierwszych wieków Kościoła. Oni po pierwsze zupełnie inaczej traktowali świątynię. Było to dla nich miejsce rzeczywiście święte. Niewierzący mógł wejść do świątyni tylko przez baptysterium, czyli przez chrzcielnicę. Mógł wejść, kiedy przyjął chrzest. Do wnętrza mieli wobec tego wstęp tylko wierzący i dodajmy koniecznie – tylko święci, to znaczy ci, którzy aktualnie byli bez grzechu ciężkiego, czyli znajdowali się w stanie łaski uświęcającej. Dla wszystkich innych, to znaczy dla nieochrzczonych i pokutników właściwym miejscem w czasie liturgii była tylko kruchta. Tam mogli stać skruszeni ci, którzy nie mieli pełnego udziału w Uczcie Świętych. Stąd nazwa tego miejsca oddzielonego od wnętrza drugimi drzwiami.

Przebywający tam mogli prosić wchodzących o modlitwę w swojej intencji. Mogli też wysłuchać lektury z Pisma Świętego oraz wygłaszanej homilii lub kazania. Po Liturgii Słowa drzwi pomiędzy kruchtą a świątynią zamykano. W części eucharystycznej mogli brać udział tylko ci, którzy byli gotowi przystąpić do Uczty Baranka. Uczta odbywała się przy drzwiach zamkniętych. „Oto wielka tajemnica wiary!” Bez żywej wiary, wiary wyznawanej życiem tu i teraz, niemożliwy był udział w tych wydarzeniach zbawienia.

Możemy pozazdrościć chrześcijanom pierwszych wieków konsekwencji w poważnym traktowaniu zasad Wiary i Liturgii, a przede wszystkim nauki Ewangelii. Oni rzeczywiście byli całkowicie przeświadczeni, że Eucharystia jest spotkaniem świętych, jest zadatkiem życia w niebie, stanu zjednoczenia z Bogiem. Dla nich obecność Boga w Liturgii nie była kwestią teoretycznej wiedzy lecz doświadczenia.

Pan Jezus zresztą tak zaplanował Eucharystię – właśnie jako szczególne doświadczenie bliskości Boga. Msza święta nie jest teoretycznym wykładem o Bogu lecz spotkaniem z Nim. Jednak w jaki sposób człowiek ograniczony w możliwościach poznawczych do wrażeń zmysłowych może doświadczać spotkania z Bogiem, który istnieje poza materią?

I tu odkrywamy wielkość genialnego postanowienia Jezusa Chrystusa. Ustanawiając Eucharystię jako „Pamiątkę”, „Ofiarę”, „Paschę” „Ucztę” i „Uwielbienie” Jezus Chrystus zamknął w znakach czytelnych dla wszystkich ludzi to, co ze swej natury wykracza poza wszelkie naturalne kategorie. Przyjrzyjmy się bliżej tym pięciu tytułom odnoszącym się do Eucharystii aby bliżej poznać jak przez ludzkie doświadczenie objawia się nam ukryty w swej istocie Bóg.

Ustanawiając Eucharystię jako „Pamiątkę” Jezus utrwalił w niej fakt historycznego wydarzenia swej obecności na ziemi z całym wymiarem ludzkiego pozytywnego i negatywnego zaangażowania uczniów i innych świadków. „Pamiątka” Jezusa, jako Boga i Człowieka żyjącego na ziemi dwa tysiące lat temu, to nie spiżowy pomnik, ani kamienna piramida. To nie muzeum archeologiczne, ani też dzieło literackie. Jezus nie pozostawił rzeczy, które by mówiły „o Nim” . On pozostawił „samego siebie” w znaku żywego Słowa, w Chlebie i Winie. Ta „Pamiątka” przypomina dawne wydarzenia i ludzi, którzy brali w nich udział, ale także uobecnia je w naszych czasach.

Genialność „Pamiątki” Jezusa Chrystusa polega na tym, że sprawując ją dziś, prawdziwie uczestniczymy w wydarzeniach naszego zbawienia sprzed dwóch tysięcy lat. Stajemy wobec faktu narodzin Jezusa w Betlejem, wędrujemy z Nim do Nazaretu, uczestniczymy w zmaganiach i trudach Jego działalności, przeżywamy Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Dziś my jesteśmy świadkami tego wszystkiego, co oglądali i czego doświadczali uczniowie. „Pamiątka” Chrystusa sprawia, że bierzemy czynny udział w wydarzeniach naszego zbawienia. Bierzemy udział z naszym „tak” i z naszym „nie”. Sami doświadczamy skutków naszego zaangażowania, lub jego braku. Ma ono dla nas rzeczywisty skutek doczesny – nawrócenie i przemiana życia lub jej brak. Ma też skutek wieczny – udział w zbawieniu lub jego odrzucenie. Jako „Pamiątka” Eucharystia jest tajemnicą przekroczenia barier czasu i przestrzeni, przekroczenia doczesności, aby uczestniczący w niej dzisiaj mieli prawdziwą możliwość osobistego spotkania z Jezusem Chrystusem.

Ustanawiając „Ofiarę” Jezus zawarł w Eucharystii cały wymiar ludzkiego bólu aż po śmierć. Wszystko, w czym człowiek potrzebuje daru miłości i miłosierdzia. Ból, cierpienie i śmierć są doświadczeniami nierozerwalnie związanymi z ludzkim życiem. Na różnych etapach życia dotyczą one wszystkich i wszędzie. Nie ma człowieka, który przeszedłby przez życie bez cierpienia. Nie ma człowieka wolnego od trwogi umierania. Te doświadczenia same w sobie są zupełnie bez sensu. Ból dla samego bólu, cierpienie, z którego nic nie wynika, śmierć, która niszczy i kończy wszystko – same w sobie są „nie ludzkie” w tym znaczeniu, że nie tworzą człowieka, nie uczłowieczają. Same w sobie są „anty ludzkie”! Jednak te same negatywne doświadczenia w chwili, gdy są „ofiarowane” komuś, stają się najsilniejszymi bodźcami ludzkiego rozwoju. Cierpienie i śmierć, gdy stają się ofiarą dla kogoś, ubogacają zarówno ofiarodawcę jak i obdarowanego.

Jezus jako Człowiek doznał najbardziej bezsensownego cierpienia. Będąc samym dobrem w sposób całkowicie niezasłużony, niewinny zaznał cierpienia i hańby jak najgorszy złoczyńca. Tak nieludzko potraktowany nadał najważniejszy i największy sens ludzkiemu cierpieniu i śmierci. Ze swojej męki i śmierci uczynił dar życia i to życia wiecznego. To, co w założeniu było bezsensem, przez akt „Ofiary” dało sens każdemu ludzkiemu cierpieniu i śmierci.

Uczestnicząc obecnie w liturgii Mszy świętej mamy trudności w odkryciu ofiarniczego jej charakteru. Dzieje się tak dlatego, że odnowa liturgiczna zapoczątkowana przez Sobór Watykański II kładła nacisk na udostępnienie wiernym Eucharystii jako uczty. Uczestnicząc w niej uświadamiamy sobie , że zostaliśmy zaproszeni do Wieczernika, a nie na Golgotę, gdzie fizycznie spełniła się Ofiara Chrystusa. W ten sposób ostatnie pokolenia wiernych straciły z oczu związek Mszy świętej z Golgotą. Jednocześnie niestety nie ugruntowało się także podejście do Eucharystii jako do Uczty w Wieczerniku. Uczty, w której udział jest uzależniony od uformowana serca na wzór miłości samego Chrystusa. Odbiór Mszy świętej został zawieszony gdzieś pomiędzy tymi dwoma wymiarami. Wierni uczestniczą w niej więc najczęściej z poczucia obowiązku.

Uświadomienie sobie ofiarniczego charakteru Eucharystii jest bardzo trudne, ponieważ nie możemy sobie wyobrazić zasiadania do uczty w sąsiedztwie kaźni dokonywanej na szubienicy krzyża. Atmosfera Golgoty jest nie do pogodzenia z atmosferą uczty. Podchodząc pod krzyż traci się radosne nastawienie, które powinno towarzyszyć uczcie braterskiej miłości. Stąd pokolenie osób wychowywanych w liturgii jeszcze przedsoborowej, mając świadomość, że przybliżają się do Golgoty, rzadko przystępowali do Komunii. Przychodzili na Mszę świętą nie po to, by się karmić, lecz po to, by w pokorze zgiąć kolana wobec tajemnicy Ofiary Chrystusa.

Chociaż we współcześnie sprawowanej liturgii jesteśmy zaproszeni raczej do Wieczernika niż na Golgotę, ważne jest, abyśmy uświadamiali sobie, że moc Pokarmu Eucharystycznego ma swoje źródło w Ofierze dokonanej na krzyżu. W Komunii świętej zawarta jest moc miłości, która została objawiona na krzyżu. Była to miłość większa od ludzkiej nienawiści i od zła. Karmiąc się tą miłością sami stajemy się zdolni do składania ofiary miłości wobec naszych bliźnich i wobec Pana Boga. Eucharystia zawiera w sobie tajemnicę „Ofiary” uzdalniającej nas do życia w miłości na podobieństwo samego Chrystusa. Jedna z naszych pieśni religijnych w krótkiej poetyckiej sentencji zawiera prawdę o związku ofiary z darem miłości: „W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie, w krzyżu miłości nauka. Kto krzyż odgadnie, ten nie upadnie w boleści sercu zadanej.”. Eucharystia zawiera w sobie tajemnicę mocy miłości objawionej w Ofierze Jezusa Chrystusa na krzyżu. Bez wymiaru Ofiary komunia staje się raczej „podwieczorkiem dla kręgu sympatyków” niż Ucztą dla przyjaciół. Warto o tym pamiętać.

Nie możemy zapominać, że Eucharystia została ustanowiona w czasie wieczerzy, jaką Jezus spożywał wraz ze swymi uczniami w czasie świąt paschalnych. To właśnie ze starotestamentalnej świątecznej uczty i jej duchowego znaczenia zrodziła się tajemnica Eucharystii jako Paschy Nowego Przymierza.

Pascha była uczta ofiarną. Przez spożywanie baranka złożonego w ofierze, Żydzi wchodzili w komunię z Bogiem. Ci, którzy spożyli ten pokarm w noc Wyjścia z Egiptu zostali ocaleni od śmierci. Mogli przejść do nowego życia w wolności. Stąd bierze początek znaczenie naszej Uczty Eucharystycznej.

We Mszy świętej spożywamy Baranka, którym jest Jezus Chrystus. Jego Ciało jest Pokarmem zachowującym nas od śmierci wiecznej i dającym nam możliwość przejścia do nowego życia w królestwie Bożym. Sam Jezus stwierdza to bardzo wyraźnie: „Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata”. (J 6,48-51).

Słowa Jezusa ukazują nam jednocześnie istotną różnicę pomiędzy wieczerzą paschalną Starego Przymierza, a Eucharystią. Po pierwsze w Eucharystii sam Jezus staje się Barankiem Ofiarnym i Pokarmem. Po drugie, w odróżnieniu od dawnej Paschy ten pokarm prawdziwe broni przed śmiercią i daje życie wieczne. Po trzecie, jest to pokarm zrodzony z Ofiary złożonej nie tylko za jeden naród, ale za życie całego świata.

Eucharystia jako „Pascha” zawiera więc w sobie tajemnicę przejścia przez granice wszelkiego zniewolenia jakie może dotyczyć każdego człowieka. Uczestnicząc w niej przygotowujemy się do ostatecznego wyzwolenia z wszelkich ograniczeń i do nowego życia w niebie.

Dopiero teraz możemy zbliżyć się do tajemnicy Eucharystii jako „Uczty”. Dopiero teraz bowiem możemy poznać wyjątkowość Ostatniej Wieczerzy, a przez nią wyjątkowość każdej Mszy świętej. To, co dokonało się w Wieczerniku, może wprawić w prawdziwy szok, w prawdziwy zachwyt i zdumienie. Każdy, kto pozwolił sobie na wysiłek medytacji nad Ucztą w Wieczerniku, z przejęcia zapewne już nigdy nie zlekceważy Mszy świętej. Ci co ją lekceważą, zapewne nigdy nie mieli okazji, poważnie się nad nią zastanowić.

Przede wszystkim wyjątkowość tej Uczty wynika z faktu, że to sam Bóg Wcielony przygotował ją dla ludzi. On jest Gospodarzem i On sam nadaje jej najgłębsze znaczenie. Dobrał przyjaciół i sam ich zaprosił. Syn Boży uczynił z tego spotkania prawdziwe „widowisko dla nieba i dla ziemi”. Gest umywania nóg musiał być szokiem nie tylko dla uczniów. Zapewne i aniołowie zostali nim zadziwieni. Żaden z nich bowiem jeszcze nie służył człowiekowi jak sam Chrystus.

Tych ludzi Syn Boży nazywa przyjaciółmi. Żaden anioł nigdy nie dostąpił takiego zaszczytu. To jedno stwierdzenie godne jest kontemplacji przez całe życie. Być przyjacielem Chrystusa! Żaden zaszczyt na ziemi, żaden tytuł nie może zrównoważyć tego wyniesienia, jakiego doznają zaproszeni na „Ucztę”.

Wreszcie Syn Boży karmi zaproszonych swoim Ciałem i daje im swoją Krew jako napój. Doskonale zdając sobie sprawę z przepaści jaka dzieli Syna Bożego od człowieka Jezus Chrystus niweluje ją nie tylko gestem służby, nie tylko słowem przyjaźni, lecz nade wszystko darem z samego siebie. Jego deklaracja przyjaźni nie jest przedwyborczym sloganem, nie jest teatralnym gestem, nie jest też tkliwym kaprysem. Jezus rzeczywiście wydaje siebie: „Nie ma większej miłości nad tę, gdy kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje za was (za przyjaciół) wydane. Bierzcie i pijcie, to jest Krew moja za was (za przyjaciół) i za wielu wylana”.

Gdyby ludzie zrozumieli kim są, gdy uczestniczą we Mszy świętej… Gdyby poznali swe wyniesienie i zaszczyt jakiego doznają… Gdyby mogli przejrzeć na oczy i zobaczyć prawdziwy wymiar tajemnicy tego spotkania przy stole, zapewne kościoły byłyby pełne i wszyscy garnęliby się do ołtarza chcąc być jak najbliżej Przyjaciela. Jeśli dla kogoś, kto nazywa siebie wierzącym chrześcijaninem wszystko inne ważniejsze jest niż sama przyjaźń z Bogiem, to nie powinien w ogóle wchodzić do kościoła. Swym brakiem zrozumienia dla doniosłości tej chwili, swa obojętnością i znudzeniem nie powinien przeszkadzać i mącić atmosfery tego spotkania. Może to zabrzmi boleśnie, ale na drzwiach kościołów mogłaby pojawić się tabliczka z napisem: „TYLKO DLA PRZYJACIÓŁ. OBCYM WSTĘP WZBRONIONY”.

Jeśli to nas gorszy, to przypomnijmy sobie, że Ewangelia zapowiada taką sytuację przy wejściu na Ucztę w niebie, której zapowiedzią jest właśnie Eucharystia. Nie łudźmy się! Chrystus wie najlepiej, kto z nas prawdziwie jest Jego przyjacielem. Kto godzien jest udziału w „Uczcie”, której tajemnicą jest przyjaźń samego Boga.

Tym, do których dotarła ta prawda nie pozostaje nic innego jak trwać w „Uwielbieniu”. Uwielbienie jest najsłuszniejszą odpowiedzią człowieka na dar jaki otrzymuje w Eucharystii. Jednak nie człowiek jest tu pierwszą osobą dokonującą uwielbienia. Podobnie jak wszystkie poprzednie znaczenia Eucharystii miały swoje źródło w Jezusie Chrystusie i w Jego działaniu, tak też i uwielbienie zaczyna się od Niego samego. To Chrystus dokonuje uwielbienia swego Ojca, gdy ofiarowuje mu ukończone dzieło zbawienia świata. To Chrystus uwielbia Ojca przedstawiając Mu swoich ziemskich przyjaciół uratowanych z niewoli zła i śmierci.

W to uwielbienie może włączyć się człowiek. Jednak nie chodzi tu przede wszystkim o słodkie słowa i hymny zachwytu. Uwielbieniem jest dzieło życia. Żywy pomnik stawiany codziennie czynami wynikającymi ze świadomości przyjaźni z Chrystusem. Uwielbieniem Boga Ojca jest powtarzane i spełniane codziennie motto życia: „To zaszczyt być przyjacielem Twojego Syna! To zaszczyt być Twoim dzieckiem! To zaszczyt być dla Ciebie…! Uwielbiam Cię, chcąc być dla Ciebie…!”.

Jak widzimy, odsłaniane tu kolejne głębsze znaczenia tajemnicy Eucharystii prowadzą nas do wielkiej prawdy o niezwykłej bliskości Boga względem nas. Bliskości wręcz niewyobrażalnej dla człowieka. Pełne uświadomienie sobie tego faktu musiałoby się dla nas skończyć w jedyny możliwy po takim doznaniu sposób – odejściem z tego świata. Nie byłby bowiem w stanie żyć na ziemi ktoś, kto poznałby pełnię przyjaźni i bliskości Boga. Chciałby być już u Niego na zawsze.

Trudno wyrazić słowami czym jest dla człowieka tajemnica tak bliskiej Obecności Boga w Eucharystii. Jest to doświadczenie osobiste i przeżywane indywidualnie. Jest to doświadczenie, którego nie można przekazać, nie można nauczyć, nie można zademonstrować. Ono jest, albo nie jest, wewnętrzną prawdą przeżywaną przez konkretna osobę. Doznanie tej bliskości jest wewnętrznym świadectwem przyjaźni z Chrystusem. Jest słowem wypowiedzianym przez Syna Bożego tajemnym językiem nadprzyrodzonej miłości wprost do duszy przyjaciela: „Już nie nazywam cię sługą… Nazywam cię przyjacielem…” Dla tych słów usłyszanych w sercu warto poświęcić wszystko!

Strony: 1 2 3 4 5 6 7 8

#5

Besia Mar 7 '16, 10:07

~~
Ks. Robert Kwatek – TAJEMNICA EUCHARYSTII

Wezwanie do nawrócenia

Nie ulega wątpliwości, że Eucharystia jest dla nas wezwaniem do przemiany. Już sam fakt tajemnicy zawartej w słowach i gestach wymaga przemiany kategorii myślenia i odmiennej oceny rzeczy widzialnych. Trzeba w nich widzieć to, co ukryte. Trzeba przestroić całą swoją zdolność poznawczą na rozpoznanie i przyjęcie prawdy utajonej.

Zdolność poznania tego co ukryte, decyduje o możliwości spotkania z Bogiem obecnym w Eucharystii. Nawrócenie nie jest zatem tylko kategorią moralną. Przemiana potrzebna do przeżywania Eucharystii zaczyna się od przemiany wrażliwości. Od uruchomienia wrażliwości nie tyle zmysłowej, co duchowej. Mówiliśmy już o tym w drugim dniu pielgrzymki. Mentalność medialna nie daje szansy na doświadczenie tego, co święte. Co należy zatem uczynić, aby Eucharystia była dla nas spotkaniem z tajemnicą?

Starszym kapłanom z Warszawskiego Seminarium Duchownego znana jest anegdota o jednym z księży profesorów. – „Domine, co jest u góry strony? – pytał, otwierając Biblię na przykład na pierwszej stronie księgi Jeremiasza. Klerycy łamali sobie głowy. – Tytuł… nazwa… pierwsze zdanie… duża litera… – Wszystko źle! Chodziło o górny margines… U początku strony jest margines – wolna przestrzeń oddzielająca treść książki od tego, co jest dookoła, od świata. Aby skupić się na zapisanym tekście, aby odczytać treść, trzeba odsunąć to wszystko, co rozprasza. Czytając wchodzi się przecież w zupełnie inny świat, w inny czas, inne okoliczności, inne przeżycia. W lekturze potrzebne jest skupienie. To nic innego jak umiejętność obecności we właściwym miejscu i czasie całym sobą.

Wejście w głębię treści zawartej w Eucharystii także wymaga marginesu – tej wolnej przestrzeni oddzielającej jedną rzeczywistość od drugiej – sprawy tego świata od spraw nadprzyrodzonych. Kolejna historia, którą chcemy tu przytoczyć doskonale nam pokaże znaczenie takiego marginesu w przygotowaniu do Mszy świętej.

Działo się to w roku 1979 podczas pierwszej pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski. Tuż przed Mszą świętą w Warszawie do Ojca świętego chciał podejść jeden z wysokich urzędników państwowych. Miał wszelkie potrzebne przepustki, więc kolejne grupy milicjantów, ochroniarzy, agentów Biura Ochrony Rządu przepuszczały go bez problemu. Tak dotarł do zakrystii na dwadzieścia minut przed rozpoczęciem Mszy świętej. Tu zatrzymał go ksiądz Stanisław Dziwisz. Nie dał się przekonać żadnymi argumentami, aby pozwolić na rozmowę z papieżem. – „Niech pan zrozumie – mówił – że na godzinę przed Mszą świętą nie ma dla Ojca Świętego spraw ważnych na tej ziemi.” Tak ów margines pomiędzy światem a Eucharystią traktował dzisiejszy kandydat na ołtarze. Zastanówmy się więc jaki margines pozostawiamy sobie…?

Taki margines przejścia pomiędzy światem i jego mentalnością, a Eucharystią jest niezbędny. Świat jest po prostu w nieustannym konflikcie z tymi wartościami, które ukryte są w Eucharystii. Bez niezbędnego przygotowania żaden człowiek nie jest w stanie właściwie uczestniczyć w tak wyjątkowym spotkaniu z Bogiem.

Najlepszy przykład konieczności przygotowania do Eucharystii znajdujemy w Ewangelii. Oto dwaj uczniowie idący do Emaus pełni są wątpliwości, żalu i pretensji do przebiegu wydarzeń w Jerozolimie. To nie tak miało być! Jezus okazał się zbyt słabym, by podjąć walkę o królestwo, którego nadejście obiecywał. Spodziewali się innego scenariusza wydarzeń i innego finału. Według swego przekonania zawiedli się na swym Mistrzu. Doświadczyli klęski, stracili nadzieję i z poczuciem smutku odchodzili z miejsca, które także dla nich było zbyt niebezpieczne.

Potrzebna była bezpośrednia interwencja Chrystusa, aby uczniowie te same wydarzenia zobaczyli w zupełnie innej perspektywie. Aby zrozumieli odmienną od ludzkiej strategię działania Boga i Jego Syna. Aby ich serca porzuciły daremny smutek i rozpaliły się na nowo wiarą, nadzieją i miłością. Po tej interwencji, po rozmowie jaką uczniowie przeprowadzili z Wędrowcem, który się do nich przyłączył, sami poprosili, aby został z nimi na wieczerzy. Gdy połamał chleb rozpoznali swego Mistrza. Wtedy wszystko stało się jasne i oczywiste. Ich serca pałały radością i były przepełnione szczęściem.

Możemy porównać tę sytuację do dostrojenia odbiornika radiowego czy telewizyjnego, tak aby odbierał bez zakłóceń właściwą falę. Pan Bóg pragnie przekazać nam prawdziwy obraz i treść wydarzeń z historii zbawienia. Historii, która bezpośrednio dotyczy także nas samych. Jeśli nasza wrażliwość jest rozregulowana lub nastawiona na zupełnie inny odbiór, przekaz prawdy jest utrudniony lub wręcz niemożliwy. Jeśli dostroimy swoją duchową wrażliwość do zakresu na którym przemawia do nas Bóg, nasze serca będą pałały z zachwytu. Wszystko, co dzieje się przed rozpoczęciem Mszy świętej i tuż po jej początku, w tak zwanych Obrzędach Wstępnych, ma na celu właśnie dostrojenie naszej wrażliwości do zakresu, w którym przemawia do nas Bóg. Przyjrzyjmy się zatem bliżej tym przygotowaniom.

Obrzędy wstępne Mszy świętej można porównać do rytuału, który odbywał się w dawnych zamkach królewskich. Otóż, gdy król miał przyjąć kogoś ze swych poddanych na audiencji, zanim gość został dopuszczony przed oblicze monarchy, poddawany był pewnego rodzaju zabiegom wstępnym. Polegały one najpierw na oczekiwaniu. Długim oczekiwaniu. Miało ono uświadomić przychodzącemu różnicę godności. To nie król jest w poczekalni do swego poddanego lecz odwrotnie. Następnie gościa wprowadzano do coraz wspanialszych komnat. Na ścianach były umieszczone obrazy przedstawiające dokonania króla i całej jego dynastii. Zwycięskie bitwy, wzniesione miasta, ufundowane klasztory… Bogaty wystrój i majestat tych komnat miał uzmysłowić przychodzącemu, że za chwilę ujrzy pomazańca Bożego. Taki rytuał kilkakrotnego oczekiwania i stopniowego przechodzenia do coraz wspanialszych komnat trwał podobno czasami nawet ponad godzinę. A wszystko to po to, aby gość uświadomił sobie jakiego doświadcza zaszczytu i wyróżnienia, będąc dopuszczonym przed najjaśniejsze oblicze władcy. Taką wizytę gość zapamiętywał na całe życie. Wychodząc wiedział, że doznał czegoś wyjątkowego.

Zobaczmy jak uprościliśmy, niemal sprofanowaliśmy nasze wejście do świątyni przed oblicze Boga. Czy nasze wejście do świątyni wyraża szacunek dla Boga? Począwszy do stroju, przez czas i zachowanie nasz wejście do kościoła czasami przypomina wypad do supermarketu. Prosto z samochodu, albo z ulicy… raz, dwa, trzy… szybko, żeby złapać to, co chcemy…, oby personel był w miarę miły, a zresztą to i tak nie ważne… Zabieramy swoje i wracamy do swojego świata. Takiego spotkania się nie pamięta, podobnie jak nie pamięta się kolejnych zakupów w supermarkecie.

Pozwólmy zatem raczej wprowadzić się powoli w tajemnicę spotkania z Wszechmogącym Bogiem w Trójcy Świętej Jedynym. Jest to obrzęd nawrócenia z postawy obojętnego widza na postawę obdarowanego przyjaciela. Z postawy obcego przechodnia na właściwą atmosferze tego spotkania postawę kochanego i kochającego dziecka. Jest to zatem wezwanie do generalnego nawrócenia.

„W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Znak krzyża jest pierwszym wspólnym działaniem kapłana i wiernych. Zauważmy, że gest towarzyszący tym słowom, jeśli jest poprawnie wykonany, przekreśla całego człowieka. Znak krzyża jest tu wyznaniem wiary i jakby bramą, przez którą przechodzimy pozostawiając za sobą wszystko, co jest na tym świecie, by wejść w świat tajemnicy Boga. Oto przestaję być dla siebie, przekreślam siebie, by być dla Boga. Świadomie wykonany znak krzyża to wezwanie do pełnego zaangażowania w to wszystko, co będzie się działo za chwilę. Słowo „Amen” wypowiedziane przez wszystkich obecnych jest zgodą na wejście w tajemnicę wiary: „Amen” znaczy „Niech się tak stanie!”. Zaczyna się inny wymiar istnienia.

„Pan z wami – i z duchem twoim”. To nie jest takie zwykłe: „Dzień dobry drodzy parafianie!” na które wierni odpowiadają: „I księdzu również wszystkiego najlepszego!”. Pozdrowienie chrześcijańskie nie jest zwyczajową kurtuazją, przynajmniej nie powinno tylko nią być. Jest radosnym potwierdzeniem przyjęcia zaproszenia na Ucztę Eucharystyczną. Zaproszenie zostało skierowane do wszystkich wiernych. Odpowiedzieli na nie tylko niektórzy. W sercach tych pozostałych nie było miejsca dla Boga. Do tych, którzy przybyli, kapłan kieruje słowa radosnej prawdy: „Pan z wami!” Jest to potwierdzenie wyjątkowego wyróżnienia jakim zostali obdarowani obecni. Tu uświadamiamy sobie naszą przewagę nad innymi ludźmi. Może tamci są zdolniejsi, bogatsi, sławniejsi? Może mają więcej wolnego czasu, są bardziej opaleni, zwiedzili ciekawe miejsca…? Cóż z tego, kiedy nie ma z nimi Boga? On jest z nami, a to przecież cel i sens ludzkiego życia. To pozdrowienie jest także zachętą: „Przestańcie żałować tego, co pozostawiliście, aby przyjść na spotkanie z Bogiem. On jest z wami. On jest dla was! Wraz z darem Jego obecności otrzymacie wszystko, co jest waszym szczęściem”. Jest to także wezwanie do czujności: „Uważaj! Pan jest obecny. Patrz uważnie, słuchaj pilnie, módl się żarliwie, abyś nie wyszedł stąd samotny, nie zaznawszy Jego przyjaźni przez nieuwagę i zapatrzenie w siebie”. W liturgii nie ma zbędnych słów. Każdy, nawet najkrótszy zwrot ma w sobie ogrom treści. Kolejne słowa i gesty w liturgii są ze sobą ściśle połączone, jak ogniwa łańcucha. Tracąc ten związek, tracąc wątek wydarzeń liturgicznych możemy nie odnaleźć sensu tego, co ma nastąpić. Uważajmy więc, co ma dziać się dalej.

Przyjrzymy się teraz aktowi pokuty. Jeśli nie poprzedza go świadome wyznanie wiary w znaku krzyża i zrozumienie zaszczytu jaki nas spotkał podkreślonego pozdrowieniem w imię Boga, sam akt pokuty staje się pustą formalnością. Bez tych wcześniejszych znaków spotkania z Bogiem pozostajemy skupieni na sobie. Sami dla siebie możemy wydawać się całkiem w porządku, wobec tego akt skruchy jest tylko grzecznościowym „przepraszam”. Jest kurtuazyjnym pustosłowiem.

Inaczej się dzieje, gdy pierwsze słowa i gesty uświadamiają nam majestat Boga. Jeśli wiemy kim jest On, i zdajemy sobie sprawę z tego, kim jesteśmy my, ta konfrontacja nieuchronnie wprowadza nas w uznanie i wyznanie swojej słabości.

Wyobraźmy sobie taką sytuację. Jesteśmy zaproszeni na eleganckie wytworne przyjęcie. Wymagane są stroje wieczorowe. Zaniedbani i zapędzeni w ostatniej chwili wkładamy na siebie wyciągnięte z szafy ubranie z nadzieją, że wszystko jest z nim w porządku. W półmroku naszego mieszkania wygląda przecież całkiem dobrze. Gdy jednak wchodzimy na jasno oświetloną salę nagle okazuje się, że ubranie ma kilka plam i jest gdzieniegdzie zagniecione. Cóż nam pozostaje? Wycofać się, albo przeprosić Gospodarza i innych gości za swój niestosowny wygląd. To duży afront wobec Pana Domu i innych gości. Wypada przeprosić. Gospodarz ratuje sytuację. Daje nam nowy strój, abyśmy mogli czuć się dobrze w doborowym towarzystwie.

Chwila milczenia przed słowami wyznania skruchy to czas decyzji. Albo pozostaniemy w swoim uporze twierdząc, że z nami wszystko jest w porządku i będziemy przybierali tak zwaną „dobrą minę do złej gry”, albo uznamy prawdę swej sytuacji i przeprosimy za plamy na sumieniu. Niektórzy niestety trwają w uporze. Dla nich Pan Jezus już nic nie może zrobić. To sytuacja Judasza na Ostatniej Wieczerzy, który widząc, że został zdekonspirowany, mimo wszystko pozostaje przy swoim. Jezus dał mu szansę puszczając snop światła w jego duszę, a on mimo to wchodzi w ciemność. To rzeczywisty wybór człowieka.

Chwila milczenia i słowa aktu skruchy są kluczem otwierającym następne tajemnice Eucharystii. Albo pozwolimy Chrystusowi by nas oczyścił, by obmył nasze nogi, jak uczniom w Wieczerniku, albo nie przyjmiemy tej posługi miłosierdzia. Wtedy nie będziemy mieli udziału w Uczcie Chrystusa: „Piotrze, jeśli cię nie obmyję, nie będziesz miał udziału ze mną…”

„Panie zmiłuj się nad nami!” – „Kirie eleison!” To krótkie wezwanie, następujące po akcie pokutnym, nie jest wcale jego powtórzeniem. Wezwanie „Kirie eleison” zapożyczone jest ze zwyczajów starożytnego świata. Takimi okrzykami witano wodza powracającego do swej ojczyzny, do swego miasta, po odniesionym zwycięstwie. Mieszkańcy w ten sposób wyznawali po pierwsze potęgę zwycięzcy, a po drugie wyrażali nadzieję, że jego zwycięstwo będzie także dla nich zbawienne. Uchroni ich od wrogów i wyrządzanych przez nich krzywd. Było to wyznanie w rodzaju: „Tyś Panem i zwycięzcą. Tyś pogromcą zła. W naszej słabości w Tobie jest nasza nadzieja na pokonanie naszych wrogów, na nasze ocalenie”.

Zobaczmy jaki głęboki sens ma taka treść wyrażona wobec Chrystusa tuż po przyznaniu się do naszej słabości. To nie my samych siebie mamy uporządkować. Nawet nie jesteśmy do tego zdolni. Nasi wrogowi są zbyt potężni. Popadliśmy w niewolę zbyt potężnego przeciwnika. Stąd nasze nałogi, nasze nieustanne upadki, nasze uzależnienia, nasze grzechy. „Panie zmiłuj się nad nami” – zwycięski Chryste, w Tobie jest nasza nadzieja! W tych słowach wyznajemy: Ty jesteś pogromcą zła. W Twoim zwycięstwie jest nasze ocalenie! To Twoja zasługa, że uratowani i oczyszczeni możemy wejść na Ucztę. I znów zauważmy, jeśli przez ten etap przejdziemy z całym zrozumieniem i zaangażowaniem, zupełnie zrozumiałe stanie się dla nas, że wspólnie śpiewamy hymn uwielbienia: „Chwała na wysokości Bogu…”

Jest to hymn uwielbienia Boga w Trójcy Jedynego. Ten hymn pozwala nam jeszcze w obrzędach wstępnych zobaczyć właściwą perspektywę wydarzenia, w którym mamy uczestniczyć. Przywołując porównanie obrzędów wstępnych do stopniowego wprowadzania gościa na audiencję przed oblicze monarchy, możemy powiedzieć, że hymn „chwała na wysokości Bogu” jest wejściem do sali tronowej. Sala ta zazwyczaj była najbogatszą i najwspanialej ozdobioną. Widok zapierał dech w piersiach, prowokował do okrzyku zachwytu.

Hymn „Chwała na wysokości Bogu” jest właściwie ostatnim sprawdzianem stanu przygotowania ludzkiej duszy do spotkania z Bogiem. Ktoś, kto uczciwie przeszedł kolejne stopnie wprowadzenia, dobrze odczytał kolejne znaki obrzędów wstępnych, w tym momencie powinien być zdolny do spontanicznego okrzyku uwielbienia. Tak wiele już się wydarzyło we Mszy świętej. Tak wiele już człowiek doznał… Tak bardzo już jest odmieniony… To jego wielki dzień. Zostanie dopuszczony przed oblicze Boga. Właściwie to już jest przed Obliczem Jego Majestatu… Cóż wtedy może powiedzieć? „Tylko Tyś jest święty. Tylko Tyś jest Panem. Tylko Tyś Najwyższy…

Bóg nie jest próżny. Nie chce naszego uwielbienia dla niego samego. On jest Miłością. To spotkanie jest dla nas i ze względu na nas, więc On pozwala nam mówić. Tu następuje tak zwana „Kolekta”. Ma ona swoją szczególną strukturę.

Najpierw następuje wezwanie do modlitwy: „Módlmy się!”, a po nim chwila ciszy. Jest to czas na osobistą rozmowę z Bogiem. Tu już nie chodzi o decyzję, jak w przypadku aktu skruchy, lecz o szczere wyznanie tajemnicy swojego serca. Z czym przychodzisz przed Jego Majestat? O co chcesz prosić? Oto masz wyjątkową szansę wypowiedzieć swoje błaganie, dziękczynienie, przebłaganie… Jakże to smutne, że w tym momencie wiele osób pozostaje jakby w pustce. Nie mają nic do powiedzenia Panu Bogu. To tak jakby chcieli wymigać się od postawionego pytania stwierdzeniem w rodzaju: „Ja tu tak tylko… Z kolegą przyszedłem… Tak sobie…”. Kompletna pomyłka.

Kapłan słowami „Módlmy się” stawia przed zebranymi jakby „otwarty kosz”. Każdy może włożyć do niego to, co uważa za stosowne: sprawy osobiste, rodzinne, sprawy Ojczyzny i Kościoła, dziękczynienie, wynagrodzenie, prośbę. Kapłan w tym momencie przedstawia Bogu intencję, którą podają składający ofiarę pieniężną. Te osoby mają szczególny udział we Mszy świętej. Gdy „kosz” zostanie wypełniony, kapłan w imieniu całego ludu wznosi go do Boga i w krótkiej modlitwie jeszcze raz przedstawia wszystkie sprawy Bogu, prosząc o ich wysłuchanie „przez Jezusa Chrystusa Pana naszego”. To jest właściwa „Kolekta”, czyli zebranie wszystkich intencji. Oby nigdy wśród nich nie zabrakło naszej.

Eucharystia jest zatem wezwaniem do nawrócenia. Po pierwsze do zmiany wewnętrznej wrażliwości. Do przestawienia się z doznań zmysłowych na doznania duchowe. Mentalność świata zawsze prowokuje do pretensji wobec Pana Boga. Tak właśnie myśleli uczniowie w drodze do Emaus. Zostali przemienieni spotkaniem z Chrystusem, który oczyścił i odmienił ich serca i umysły. Przygotował na udział w Eucharystii. Dzięki przeżytej przemianie poznali Go po łamaniu chleba.

Warto zastanowić się z jakim nastawieniem przychodzimy na Mszę świętą. Warto wprowadzić w swój zwyczaj uczestniczenia w Eucharystii pewien margines oddzielający w naszej świadomości sprawy tego świata od spraw nadprzyrodzonych, które są istotą Mszy świętej. Warto też poddać się przemianie dokonywanej przez udział w Obrzędach wstępnych. Bez takiego przygotowania nie doświadczymy tej prawdy, że zostaliśmy jako przyjaciele zaproszeni na ucztę przez samego Boga.

Obiecajmy sobie, że od tej chwili będziemy się starali dobrze wykorzystywać obrzędy wstępne we Mszy świętej. Tam nie ma miejsca na nudę. Jest to czas odkrywania przyjaźni. Najważniejsze i najciekawsze ma dopiero nastąpić. Przed nami Liturgia Słowa i Liturgia Eucharystii.

#6

Besia Mar 7 '16, 10:09