Nie mam już siły i wzrasta bunt... | Forum Nowenny Pompejańskiej

<przytul>

po pierwsze kondolencje za Babcie ,a po drugie..........w każdej chwili może wydarzyć sie coś co w sekunde uczyni Cie szczęśliwą. Ja w to wierzę:)może powinnas przestac juz o tamtym myslec , bo to Cię blokuje jak mniemam...

Ile masz lat?

Co do faceta to naprawde uwierz, mi że przeszłam przez wsyztskie możliwe fazy od błagan o niego, po akceptacje, wybaczenie, modlitwy za niego, i za mnie... rozpacz, NP, Msze o uzdrowienie,akty poswiecenia na Jasnej Gorze, modlitwy o uwolnienie, nowenny do sw. Jozefa, na pcozatku prosby o to bysmy sie zeszli (jego decyzja o rozstaniu) pozniej otworzylam sie na wolę Boga i powtarzanie,ze jesli bycie  znim ma mnie od Boga oddalic to ja nie chce, prosby, błagania o uwolnienie od tego uczucia. Troche odpuszcza ale we wrzesniu mina trzy lata od zerwania... zareczylismy sie w Wielkanoc. Łatwo powiedziedz "nie myslec"... jak mysli same wchodzą nieproszone. Juz nie mam siły ich blokowac nawet. 

Mam 27 lat.

:( rozumiem Cię:)

pozwól sobie w takim razie na żal , łzy i niczego nie blokuj, nie steraj sie być dzielna na siłę, bolesne rzeczy przeżywa się boleśnie.........błogosławieni , którzy cierpią i płaczą...:*

Potrzeba czasu na pogodzenie się z pewnymi sprawami. Ze stratą najbliższych, ukochanych osób pogodzenie trwa najdłużej i jest najboleśniejsze. Może powinnaś wypłakać swój ból po stracie narzeczonego, żeby w końcu poczuć się wolną i dać Jemu prawdziwą wolność (od swoich myśli i uczuć do Niego) ?

Co do uczuć po stracie Babci - myślę, że reagujesz tak bo to reakcja obronna Twoich myśli, wyparcie. Inaczej byś reagowała będąc na miejscu, patrząc na Babcię... i pewnie się tak stanie, jak bedziesz już mogła pochylić się na Jej trumną...

Wiele w Tobie smutku, żalu, zniechęcenia ale to wszystko ma swój sens. Pewnie teraz tego nie widzisz ale na pewno za jakiś czas przyznasz mi rację. Trudno powiedzieć ile musi upłynąć tego czasu ale jestem pewna, że w końcu znajdziesz ukojenie.

Nie wiem czy to bedzie dla Ciebie jakąkolwiek pociechą ale my z Mężem odmawialiśmy w tamtym roku dwie NP, za dwie osoby. Obie te osoby były nam bardzo bliskie i obie zmarły. Jedna w październiku, druga w listopadzie. Wtedy też przyszła jakaś niemoc, niechęć, żal do Boga mimo tego, że od początku miałam w głowie "bądź wola Twoja, cokolwiek ona oznacza" - nie podjęliśmy kolejnej Nowenny w żadnej intencji, zarzuciliśmy wspólną modlitwę (oprócz tej wieczornej z dziećmi mieliśmy jeszcze nasza, wspólną). Ta sytuacja trwała prawie do końca stycznia tego roku. Dopiero wtedy miałam siłę zaproponować Mężowi kolejną wspólną Nowennę. wtedy też powróciliśmy do naszej wspólnej modlitwy, takiej dodatkowej.

W sercach dalej jest smutek z powodu straty ale jest dużo lżej. 

Ty też w końcu osiągniesz pokój serca. Daj sobie i Bogu czas. 

Ściskam serdecznie i składam Ci wyrazy szczerego współczucia z powodu straty Babci.

Moniko, dziękuję za te słowa... może mam taki moment po prostu kryzysu i po burzy ale  i pogrzebie przyjdzie ukojenie. 

Niemniej jednak dziękuję za odpowiedz. 

Ja wierzę, że to tylko wszystko po prostu się nawarstwiło i dlatego tak Cię przygniata. Dobrze, że nie rezygnujesz całkiem z modlitwy - nawet modlitwa za kogoś dobrze wpływa na nasze wnętrze.

Trzymaj się Kochana!

P.S.

Udało Ci się zabukować bilet do domu?

Udało mi się, co ciekawe dzięki kupowaniu biletów zajrzałam na swoje konto i odkryłam,że nie przelano mi wypłaty za marzec... jakby "radości" było mało.. ale już zainterweniowałam w tej sprawie. Dziękuję za troskę, lecę do Polski w środę, pogrzeb w czwartek, dzień później juz wracam. 

Assisi, ja na Twoim miejscu przestałabym się modlić za byłego narzeczonego, może dzięki temu szybciej zapomnisz o nim. Ja jestem w trakcie odmawiania NP za kogoś kto mnie zostawił z dnia na dzień, za 9 dni kończę modlitwę i obiecałam sobie, że to jest pierwsza i ostatnia NP w jego intencji. Rozpoczęłam ją jeszcze zanim ten ktoś odszedł, modlę się o wszelkie łaski dla niego, ale czuję w środku, że aby nie dręczyć się myślami o przeszłości, żeby za dużo nie wspominać, muszę się odciąć całkowicie, a niestety wypowiadając codziennie 3 razy intencję dotyczącą tego chłopaka nie jest możliwe zapomnieć.

Rozumiem całkowicie co przeżywasz, na pocieszenie mogę tylko dodać od siebie, że 27 lat, to na prawdę jeszcze młody wiek i wszystko przed Tobą. Ja mam już 32 i też nieraz panikuję, że nic dobrego mnie już nie spotka, a już na pewno nie trafię na prawdziwie wierzącego chłopaka. Ale wolę nie mieć męża wcale, niż takiego, który będzie krzywo patrzył na moją wiarę.

Znajdziesz w końcu swoją drogę do szczęścia i pokoju ducha. Wierzę w to :)

Dziękuję Wam wszystkim raz jeszcze i każdemu z osobna.