Dla małżeństw i rodzin | Forum Nowenny Pompejańskiej

~~Rodzina, która modli się zjednoczona, zjednoczona pozostaje

Oprac. o. Henryk

„Różaniec był zawsze modlitwą rodziny i za rodzinę. Niegdyś modlitwa ta była szczególnie droga rodzinom chrześcijańskim i niewątpliwie sprzyjała ich jedności. Należy zadbać, by nie roztrwonić tego cennego dziedzictwa. Trzeba powrócić do modlitwy w rodzinie i do modlitwy za rodziny, wykorzystując nadal tę formę modlitwy” (Jan Paweł II).

„Różaniec święty zgodnie z dawną tradycją jest modlitwą, która szczególnie sprzyja gromadzeniu się rodziny. Kierując wzrok na Jezusa, poszczególni jej członkowie odzyskują na nowo również zdolność patrzenia sobie w oczy, by porozumiewać się, okazywać solidarność, wzajemnie sobie przebaczać, by żyć z przymierzem miłości odnowionym przez Ducha Bożego.

Liczne problemy współczesnych rodzin, zwłaszcza w społeczeństwach ekonomicznie rozwiniętych, wynikają stąd, że coraz trudniej jest się porozumiewać. Ludzie nie potrafią ze sobą przebywać, a być może nieliczne momenty, kiedy można być razem, zostają pochłonięte przez telewizję. Podjąć na nowo odmawianie różańca w rodzinie znaczy wprowadzić do codziennego życia całkiem inne obrazy, ukazujące misterium, które zbawia: obraz Odkupiciela, obraz Jego Najświętszej Matki. Rodzina, która odmawia razem różaniec, odtwarza poniekąd klimat domu w Nazarecie: Jezusa stawia się w centrum, dzieli się z Nim radości i cierpienia, w Jego ręce składa się potrzeby i projekty, od Niego czerpie się nadzieję i siłę na drogę.

Czymś pięknym i owocnym jest także powierzenie tej modlitwie drogi wzrastania dzieci. Czyż różaniec nie jest drogą życia Chrystusa od poczęcia do śmierci, aż do zmartwychwstania i wejścia do chwały? Coraz trudniej jest dziś rodzicom nadążyć za dziećmi na różnych etapach ich życia. W społeczeństwie rozwiniętej technologii, środków masowego przekazu i globalizacji wszystko stało się tak szybkie, a różnice kulturowe między pokoleniami coraz bardziej się zwiększają. Najróżniejsze przesłania i doświadczenia najmniej dające się przewidzieć prędko wkraczają w życie dzieci i młodzieży, a rodzice przeżywają nieraz udrękę, stając wobec grożących im niebezpieczeństw. Nierzadko doznają bolesnych rozczarowań, obserwując niepowodzenia swych dzieci ulegających ułudzie narkotyków, powabom rozpasanego hedonizmu, pokusom przemocy, najprzeróżniejszym przejawom bezsensu i rozpaczy.

Modlitwa różańcowa za dzieci, a bardziej jeszcze z dziećmi, która wychowuje je już od najmłodszych lat do tego codziennego momentu « modlitewnej przerwy » całej rodziny, z pewnością nie jest rozwiązaniem wszelkich problemów, ale stanowi pomoc duchową, której nie należy lekceważyć. Można by wysunąć zastrzeżenie, że różaniec wydaje się modlitwą niezbyt odpowiadającą gustom dzieci i młodzieży dzisiejszych czasów. Może jednak zastrzeżenie to opiera się na wyobrażeniu jego niedbałego odmawiania. Zresztą, o ile tylko zachowamy zasadniczą strukturę różańca, nic nie przeszkadza, aby dla dzieci i młodzieży jego odmawianie —tak w rodzinie, jak i w grupach — wzbogacić odpowiednimi elementami symbolicznymi i praktycznymi, które by pomogły w jego zrozumieniu i dowartościowaniu. Czemu nie spróbować? (…) Jeśli różaniec zostanie dobrze przedstawiony, to jestem pewien, że sami młodzi będą w stanie raz jeszcze zaskoczyć dorosłych, przyjmując tę modlitwę i odmawiając ją z entuzjazmem typowym dla ich wieku”.

Jan Paweł II, List Apostolski, Rosarium Virginis Mariae, 41-42)

Katecheza życia rodzinnego.

~~Katecheza życia rodzinnego

Kamila Rzepka

Katecheza życia rodzinnego jest mocno związana z wychowaniem religijnym w rodzinie, którego celem jest budzenie w dzieciach wiary w taki sposób, aby stała się ona treścią ich życia i działania. Rodzina jest naturalnym środowiskiem życia religijnego na mocy sakramentu małżeństwa, który konsekruje chrześcijańskich małżonków do wychowania dzieci w wierze.

Dzięki łasce Bożej i przez dary Ducha Świętego ojciec i matka są wezwani do prowadzenia dzieci ścieżką zbawienia, do pomagania im we wzrastaniu zarówno ludzkim, jak i chrześcijańskim. Ponadto mają przybliżać dzieciom Boga, oddawać Mu cześć oraz uczyć miłości bliźniego. „Przez katechezę rodzinną rozumiemy przygodne, bezpośrednie i praktyczne pouczenia dzieci o prawdach religijno–moralnych głównie przez rodziców w domu rodzinnym. Pouczenie takie osiągało zamierzone cele, jeśli więź zaufania i przyjaźni łączyła dzieci z rodzicami. Przygotowani do tych zadań rodzice zdają egzamin ze swego wykształcenia religijnego i sprawności wychowawczych, jeśli swymi pouczeniami niosą pomoc dzieciom w wewnętrznych trudnościach życia” [1] .

Katecheza życia rodzinnego odgrywa w wychowaniu niezastąpioną rolę. Z kolei zaś wychowanie przyczynia się do tego, aby rodzina ta mogła wydawać dobre i obfite owoce. W wielu swoich dokumentach Święty Jan Paweł II nauczał, czym jest wychowanie i w każdym z nich podkreślał ogromną, a zarazem najważniejszą i niezastąpioną rolę rodziny – jej codziennego życia. Istotne jest jednak, aby rodzice umieli wychowywać swoje dzieci na wzór Chrystusa oraz by zawsze powierzali Mu to wychowanie. On sam nawołuje do tego, aby każdy człowiek przynosił dobre owoce. „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy” (J 15, 12).

Człowiek musi od samego początku być wychowywany. Dobrze, gdy czerpie z katechezy rodzinnej. Jezus podkreśla, że wychowanie powinno przynosić jak najlepsze owoce na chwałę Bogu i innym ludziom. Dlatego katecheza w rodzinie powinna zawsze być ukierunkowana na Osobę Chrystusa, zawsze w odniesieniu do Niego i przez Niego. Dzięki temu otrzymywane owoce będą się rozwijały i z każdym dniem stawały się coraz lepsze.

Warto w tym miejscu przypomnieć, że rodzice oprócz prawa do zrodzenia i wychowania potomstwa, mają także niezbywalne prawo do wychowania religijnego swoich dzieci. Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 2226) zachęca rodziców, by rozpoczynali wychowywanie dzieci do wiary już od wczesnego dzieciństwa. Takie wychowywanie zaczyna się już wtedy, gdy członkowie rodziny pomagają sobie wzajemnie we wzrastaniu w wierze przez świadectwo życia chrześcijańskiego zgodnego z Ewangelią. Zadaniem rodziców jest nauczyć przede wszystkim swoje dzieci modlitwy oraz pomóc im odkryć, że są dziećmi Bożymi i że żyją w świecie stworzonym przez Pana Boga. Katecheza rodzinna poprzedza i ubogaca pozostałe formy nauczania wiary i nieustannie im towarzyszy [2].

Katecheza życia rodzinnego odzwierciedla codzienne życie rodziny chrześcijańskiej, która właśnie przez ową codzienność dąży do świętości – poprzez przeżywanie szarych, zwyczajnych dni w sposób piękny i nadzwyczajny – kroczenie ku Bogu poprzez wypełnianie licznych obowiązków z największą miłością i troskliwością. Benedykt XVI otwarcie powie: „Rodzina chrześcijańska – ojciec, matka, dzieci powołana jest zatem, aby dążyć do celów wskazanych nie jako coś narzuconego z zewnątrz, lecz jako dar łaski sakramentu małżeństwa rozlanej na oblubieńców” [3]. Tymi słowami Papież pragnie podkreślić, że wypełnianie codziennych obowiązków, wychowanie dzieci i katecheza życia małżeńskiego nie powinny rodzić się z przymusu, bezcelowej konieczności, ale z miłości, którą sami małżonkowie zostali złączeni w sakramencie małżeństwa, a która jawi się dla nich jako prawdziwa.

Najprościej o katechezie w rodzinie można powiedzieć jako o pewnej ostoi, o czymś, wynikającym ze swej natury, z natury chrześcijańskiego małżeństwa i rodziny, poprzez wypełnianie codziennych obowiązków (sprzątanie, gotowanie, pranie, robienie zakupów itp.) rodzice przekazują swoim dzieciom wiarę, dają im pierwszą lekcję katechezy. Ich podejście do obowiązków, zaangażowanie i wykonywanie poszczególnych zadań z pasją, z uśmiechem, a może nawet z modlitwą na ustach, pozwala im samym oraz ich dzieciom doświadczyć już tu na ziemi obecności Boga w życiu rodziny.

Ostatecznie należy stwierdzić, że „najprostszym i najbardziej powszechnym, a zarazem najbardziej podstawowym sposobem zapewniania harmonijnej obecności mężczyzn i kobiet w życiu i misji Kościoła jest wypełnianie zadań i obowiązków chrześcijańskiego małżeństwa i rodziny, w których wyrażają się i udzielają różne formy miłości i życia: to znaczy forma małżeńska, ojcowska, macierzyńska, synowska i braterska” [4]. Tak więc samo życie rodzinne oraz role w nim pełnione przez poszczególnych członków mogą najpełniej przyczyniać się do harmonijnej działalności dla dobra całego Kościoła i świata. Jest to niezastąpiona forma katechezy.

Duże znaczenie w katechezie życia rodzinnego przypisuje się atmosferze panującej, a szczególnie w sferze emocjonalnej. Dziecko złączone jest ze swoimi rodzicami silną więzią uczuciową, która sprawia, że dziecko od maleńkiego najbardziej wierzy i ufa ojcu oraz matce, przyjmuje ich autorytet i świadectwo życia. Swoim codziennym życiem oraz wzajemną miłością wobec siebie nawzajem kształtują zaufanie i właściwy stosunek dziecka nie tylko do siebie, ale także do innych osób, z którymi przyjdzie dziecku spotkać się w przyszłości – poza bezpieczną granicą rodzinnego domu.

Zadania wypełniane przez chrześcijańską rodzinę, będące pierwszą katechezą życia pozwalają także otwierać się małżonkom oraz ich dzieciom na życie w społeczeństwie i Kościele poprzez zmaganie się z codziennymi trudnościami i przeciwnościami. „Rodzina znajduje się pośrodku tego wielkiego zmagania pomiędzy dobrem a złem, między życiem a śmiercią, między miłością a wszystkim, co jest jej przeciwieństwem. Rodzinom powierzone jest zadanie walki przede wszystkim o to, ażeby wyzwolić siły dobra, których źródło znajduje się w Chrystusie Odkupicielu człowieka, aby te siły uczynić własnością wszystkich rodzin” [5]. Jawi się tu szczególne, a zarazem trudne zadanie chrześcijańskiej rodziny jakim jest walka o dobro, życie i miłość. Jednak dzięki niej wyzwoli się siła i moc, którą jest sam Chrystus. Pomoże On sprostać wszelkim przeciwnościom losu. Będzie także przykładem, wzorem do naśladowania i wyzwoleniem ze zła dla każdej innej rodziny.

[1] G. Pyźlak. Katecheza rodzinna i jej wpływ na przygotowanie do życia małżeńskiego i rodzinnego. W: Roczniki Pastoralno-Katechetyczne. T. 3 (58) – 2011. s. 414.

[2] Zob. http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TA/TAK/katech_rodz.html (04.10.2016).

[3] Benedykt XVI, Tylko nierozerwalne małżeństwo mężczyzny i kobiety tworzy rodzinę, Homilia na V Światowe Spotkanie Rodzin w Walencji (10.07.2006), w: http://www.niedziela.pl/wiad.php?p=200607 (10.07.2016).

[4] Jan Paweł II. Christifideles laici n. 56.

[5] Jan Paweł II. List do Rodzin n. 23.

Małżeństwo w kryzysie

http:///...stwa-w-kryzysie.html