Zastanawiam się, czy moja modlitwa jest właściwa. Często moje rozważania nad tajemnicami wyglądają w ten sposób, że sytuacja - dana tajemnica, jest punktem wyjścia do rozmyślania nad moim życiem i/lub nad moją intencją, o którą proszę. Np. bardzo bliskie są mi tajemnice radosne, które napawają wielką nadzieją. Tajemnice radosne czy tajemnice bolesne "bardzo łatwo podpiąć" pod swoje życie. Problem mam z chwalebnymi, które nie są już tak oczywiste, bo rozprawiają o życiu po śmierci, o zbawieniu a nie o doczesności. Zastanawiam się, czy może zamiast szukać powiązań między tajemnicami i moim życiem (np. modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu = moja modlitwa, moje zawierzenie Bogu, moja niepewność i strach, czy Nawiedzenie św. Elżbiety = Bóg czyni rzeczy niemożliwe, więc i mnie wysłucha), lepiej zastanawiać się nad tym metafizycznym wydźwiękiem tajemnic samych w sobie? Tylko przyznam, że ciężko mi tak myśleć o tym. To takie nienaturalne dla mnie ot tak zachwycać się Bożym Narodzeniem w stajence gdy wokół mnie tyle spraw. Czasem, gdy jest ciezko posiłkuję się rozważaniami z różnych książeczek, modlitweników etc. Ale niestety, te rozważania są dla mnie często bardzo sztuczne i nie płyną ze mnie. Odczytam je i "lecę" ze Zdrować... a to nie o to w tym chodzi. Jak Wy podchodzicie do tego? Chcę tak bardzo nauczyć się DOBRZE modlić i prawidziwie.
Druga rzecz się tyczy i jest skierowana do osób, które odmawiają dwie nowenny na raz. Czuję potrzebę jej odmówenia, ale zastanawiam się jak to jest właśnie z tym rozważanie tajemnic u Was. Przecież nie bede dwa razy myśleć tego samego czy zastanawiać się nad tą samą rzeczą. Jak w takim razie rozważać te tajemnice, gdy odmawia się dwie NP?
