Loading...

Info

Święci każdego dnia

Święci każdego dnia

Prośby za wstawiennictwem świętych ,rozważania ich historii jak żyli jak tworzyli.

Męczennicy i wyznawcy; pustelnicy i ludzie aktywnie zaangażowani w życie codzienne; duchowni i świeccy; mędrcy i ludzie prości; królowie i łachmaniarze. Łączy ich jedno: Kościół oficjalnie uznał, iż w swoim życiu tak dobrze współpracowali z Bożą łaską, że dziś oglądają już Boga twarzą w twarz. Dziś mogą za nami orędować. I być wzorem dla tych, którzy szukają swojej drogi do Boga.

  • Utworzona: Maj 9 '16, 16:25
  • Admin: Ewa

Użytkownicy

Ewa
marek
Joachim
jakubowski
Elżbieta
grzegorz
Iza
wiki
Michał

Bieżące wiadomości

  • Ewa
    Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia
    VB Dnia 30-go czerwca uroczystość pamiątkowa św. Pawła apostoła. Paweł z Tarsu, Paweł Apostoł, Szaweł, hebr. ‏שָׁאוּל התרסי‎ Szaul ha-Tarsi (ur. ok. 5–10 w Tarsie w Cylicji, zm. ok. 64–67 w Rzymie) – Żyd z Tarsu, święty chrześcijański, męczennik. Zwany Apostołem Narodów, choć nie należał do grona dwunastu apostołów ani nawet do szerszej grupy uczniów Jezusa Chrystusa, towarzyszących mu w czasie Jego publicznej działalności. Był nawróconym faryzeuszem, który wcześniej prześladował chrześcijan. Czczony razem ze św. Piotrem Apostołem. Autor listów wchodzących w skład Nowego T Paweł z Tarsu, Paweł Apostoł, Szaweł, hebr. ‏שָׁאוּל התרסי‎ Szaul ha-Tarsi (ur. ok. 5–10 w Tarsie w Cylicji, zm. ok. 64–67 w Rzymie) – Żyd z Tarsu, święty chrześcijański, męczennik. Zwany Apostołem Narodów, choć nie należał do grona dwunastu apostołów ani nawet do szerszej grupy uczniów Jezusa Chrystusa, towarzyszących mu w czasie Jego publicznej działalności. Był nawróconym faryzeuszem, który wcześniej prześladował chrześcijan. Czczony razem ze św. Piotrem Apostołem. Autor listów wchodzących w skład Nowego Testamentu. Jest wymieniany w modlitwie eucharystycznej Kanonu rzymskiego.VB Dnia 30-go czerwca uroczystość pamiątkowa św. Pawła apostoła. Paweł z Tarsu, Paweł Apostoł, Szaweł, hebr. ‏שָׁאוּל התרסי‎ Szaul ha-Tarsi (ur. ok. 5–10 w Tarsie w Cylicji, zm. ok. 64–67 w Rzymie) – Żyd z Tarsu, święty chrześcijański, męczennik. Zwany Apostołem Narodów, choć nie należał do grona dw...Więcej…
    VB Dnia 30-go czerwca uroczystość pamiątkowa św. Pawła apostoła. Paweł z Tarsu, Paweł Apostoł, Szaweł, hebr. ‏שָׁאוּל התרסי‎ Szaul ha-Tarsi (ur. ok. 5–10 w Tarsie w Cylicji, zm. ok. 64–67 w Rzymie) – Żyd z Tarsu, święty chrześcijański, męczennik. Zwany Apostołem Narodów, choć nie należał do grona dwunastu apostołów ani nawet do szerszej grupy uczniów Jezusa Chrystusa, towarzyszących mu w czasie Jego publicznej działalności. Był nawróconym faryzeuszem, który wcześniej prześladował chrześcijan. Czczony razem ze św. Piotrem Apostołem. Autor listów wchodzących w skład Nowego T Paweł z Tarsu, Paweł Apostoł, Szaweł, hebr. ‏שָׁאוּל התרסי‎ Szaul ha-Tarsi (ur. ok. 5–10 w Tarsie w Cylicji, zm. ok. 64–67 w Rzymie) – Żyd z Tarsu, święty chrześcijański, męczennik. Zwany Apostołem Narodów, choć nie należał do grona dwunastu apostołów ani nawet do szerszej grupy uczniów Jezusa Chrystusa, towarzyszących mu w czasie Jego publicznej działalności. Był nawróconym faryzeuszem, który wcześniej prześladował chrześcijan. Czczony razem ze św. Piotrem Apostołem. Autor listów wchodzących w skład Nowego Testamentu. Jest wymieniany w modlitwie eucharystycznej Kanonu rzymskiego.
    Kwi 15 '21, 23:14
    0 0
  • Ewa
    Ewa
    VB
    Dnia 30-go czerwca uroczystość pamiątkowa św. Pawła apostoła.
    W Limoges we Francji uroczystość św. Marcjalisa, biskupa, i dwóch kapłanów Alpiniana i Austrikliniana, których życie było jednym pasmem cudów.
    W Aleksandrii męczeństwo św. Bazylidesa za cesarza Sewera. Gdy św. Potamionę odprowadzano na miejsce stracenia, on obronił ją przed napaściami bezwstydnych rozpustników, za którą to usługę wyświadczyła mu owa Święta wielką łaskę, ukazała mu się bowiem dnia trzeciego i włożyła mu koronę na głowę. Tym nakłoniła go do przyjęcia wiary Chrystusowej i wyjednała mu zarazem łaskę, że mógł umrzeć po krótkiej walce jako sławny Męczennik.
    W Rzymie uroczystość św. Lucyny, uczennicy apostolskiej, która swymi bogactwami pomagała wiernym w nędzy, odwiedzała ich po więzieniach i chowała Męczenników. W końcu sama znalazła obok nich grób w katakumbach.
    Tamże uroczystość św. Emiliany, Męczenniczki. - W okolicy Verviers uroczystość świętego Ostiana, kapłana i Wyznawcy. - Tegoż dnia uroczystość św. Kajusa, kapłana, i Leona, subdiakona.    VB
    Dnia 30-go czerwca uroczystość pamiątkowa św. Pawła apostoła.
    W Limoges we Francji uroczystość św. Marcjalisa, biskupa, i dwóch kapłanów Alpiniana i Austrikliniana, których życie było jednym pasmem cudów.
    W Aleksandrii męczeństwo św. Bazylidesa za cesarza Sewera. Gdy św. Pota...Więcej…
    Kwi 15 '21, 23:10
    0 0
  • Ewa
    Ewa
    VB K Dnia 29-go czerwca
    Dnia 29-ego czerwca uroczystość św. Piotra i Pawła, apostołów, którzy za cesarza Nerona ponieśli śmierć męczeńską tego samego dnia i roku. Piotra powieszono na krzyżu głową na dół a pochowano w Watykanie przy Via Triumphalis, gdzie zażywa czci od całego świata. Pawła ścięto i pochowano przy Via Ostiensis, gdzie doznaje równie wysokiej czci.
    W Argentonie męczeństwo św. Marcela, ściętego za Chrystusa razem z rycerzem Anastazym.
    W Narmi uroczystość św. Kasjusza, biskupa. Święty Grzegorz opowiada o nim, że w jego życiu nie było dnia, w którym by nie był złożył Bogu wszechmocnemu ofiary Mszy świętej. Z tym zwyczajem godnie w parze szło całe jego życie, bo wszystko co miał rozdał ubogim, a w godzinach ofiary św. rozpływał się we łzach. Gdy razu pewnego znowu przybył do Rzymu jak dawnymi laty na uroczystość książąt apostołów, aby obchodzić tajemnice święte i gdy wszystkim obecnym udzielił Ciała Pańskiego wraz z pocałunkiem pokoju, tego samego dnia zasnął w Panu.
    W Genui uroczystość św. Syrusa, biskupa. - Na Cyprze dzień zgonu św. Marii, Matki św. Jana Marka. - W okolicy Sens uroczystość św. Benedykty, Dziewicy.    VB K Dnia 29-go czerwca
    Dnia 29-ego czerwca uroczystość św. Piotra i Pawła, apostołów, którzy za cesarza Nerona ponieśli śmierć męczeńską tego samego dnia i roku. Piotra powieszono na krzyżu głową na dół a pochowano w Watykanie przy Via Triumphalis, gdzie zażywa czci od całego świata. Pawła ś...Więcej…
    Kwi 15 '21, 23:02
    0 0
  • Ewa
    Ewa
    IV 13 STYCZEŃ
    Św. Agrycjusza bpa Trewiru († ok 335)
    Agrycjusz z Trewiru był tam niewątpliwie biskupem. Trudno jednak dociec, czy rzeczywiście posprowadzał tam tak cenne relikwie, jak całodzianą szatę Zbawiciela, gwóźdź z Jego krzyża, ciało św. Macieja itp. Trudno też przyjąć dawne podanie, jakoby przed biskupstwem trewirskim zajmował patriarszą stolicę w Antiochii. Bardziej już pewne to, że w r. 314 wziął udział w synodzie w Arles. Zmarł około r. 330. Wspomnienie ongiś obchodzono 13 stycznia. Dziś wspomina się go 19. tego miesiąca.    IV 13 STYCZEŃ
    Św. Agrycjusza bpa Trewiru († ok 335)
    Agrycjusz z Trewiru był tam niewątpliwie biskupem. Trudno jednak dociec, czy rzeczywiście posprowadzał tam tak cenne relikwie, jak całodzianą szatę Zbawiciela, gwóźdź z Jego krzyża, ciało św. Macieja itp. Trudno też przyjąć dawne pod...Więcej…
    Kwi 15 '21, 22:59
    0 0
  • Ewa
    Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia
    III 21 LUTEGO Święty Piotr Damiani urodził się w 1007 roku w ubogiej rodzinie pochodzącej z Rawenny. Udało mu się jednak skończyć studia – między innymi na uniwersytecie w Parmie. Po święceniach kapłańskich rozpoczął pracę jako nauczyciel w jednej z parafialnych szkół. Z czasem jednak porzucił to zajęcie, wybierając żywot ascetyczny i pustelniczy, następnie zaś wstąpił do klasztoru benedyktynów-eremitów. W wiele lat później, gdy z uwagi na swą skromność nie chciał przyjąć godności kardynalskiej, papież musiał zagrozić mu ekskomuniką, aby skłonić go w jakiś sposób do zostania kardynałem. W roku 1043 został opatem eremu w Ponte Avellana, a zarazem odnowicielem życia zakonnego i swoistym doradcą innych klasztorów. Za doradcze zdolności cenili Piotra Damianiego także kolejni papieże: Klemens II, Leon IX, Stefan II, Damazy II i Aleksander II oraz cesarze: Henryk IV i Otton III. Do dziś uchodzi on za jednego z największych średniowiecznych erudytów. Dante Alighieri wspomina o nim przykładowo w „Boskiej komedii” (jak czytamy we wstępie do Pieśni XXI w „Raju”: „Jeden z duchów, Pier Damiano, poucza Dantego o tajemnicy przeznaczenia, mówi o swoim życiu i wygłasza inwektywę przeciwko kosztownym strojom duchowieństwa...”). Podczas sporów o inwestyturę i symonię, licznymi pismami zwalczał owe nadużycia w nadawaniu i handlu godnościami, urzędami kościelnymi, sakramentami, czy dobrami duchowymi. Piętnował także nieobyczajność ówczesnego kleru. Zachował się także jeden z jego listów z pogróżkami kar Bożych, wysłanych do antypapieża Honoriusza. Poza ową „doraźną” publicystyką, pozostawił po sobie jednak Damiani, także i liczne poetyckie utwory, teksty dotyczące prawa kanonicznego, czy traktaty. W jednym z nich tak sugestywnie i zachwycającą udało mu się opisać atuty pustelniczego życia, że wielu, spośród licznych czytelników tego dzieła zdecydowało się potem przystać do kamedułów. To właśnie Piotr Damiani był pierwszym teologiem, który rozpowszechnił teorię dwóch mieczy, które Jezus przekazał osobno: papieżowi i cesarzowi - teorię traktującą o równości władzy świeckiej i duchownej. Jako legat i papieski mediator, załagodził wiele sporów, które uchodziły do czasu jego przybycia, za beznadziejne. Pojednał między innymi jednego z francuskich biskupów z benedyktyńskimi mnichami, ze słynnego opactwa w Cluny, zaś w 1069 roku we Frankfurcie nad Menem przekonał ówczesnego cesarza, Henryka IV, aby ten nie odchodził od swej żony, Berty. Święty Piotr Damiani (Damian) zmarł w 1072 roku. Jego grobowiec znajduje się w katedrze Najświętszej Maryi Panny w Faenza. W roku 1821 papież Leon XII ogłosił go doktorem KościołaIII 21 LUTEGO Święty Piotr Damiani urodził się w 1007 roku w ubogiej rodzinie pochodzącej z Rawenny. Udało mu się jednak skończyć studia – między innymi na uniwersytecie w Parmie. Po święceniach kapłańskich rozpoczął pracę jako nauczyciel w jednej z parafialnych szkół. Z czasem jednak porzucił to za...Więcej…
    III 21 LUTEGO Święty Piotr Damiani urodził się w 1007 roku w ubogiej rodzinie pochodzącej z Rawenny. Udało mu się jednak skończyć studia – między innymi na uniwersytecie w Parmie. Po święceniach kapłańskich rozpoczął pracę jako nauczyciel w jednej z parafialnych szkół. Z czasem jednak porzucił to zajęcie, wybierając żywot ascetyczny i pustelniczy, następnie zaś wstąpił do klasztoru benedyktynów-eremitów. W wiele lat później, gdy z uwagi na swą skromność nie chciał przyjąć godności kardynalskiej, papież musiał zagrozić mu ekskomuniką, aby skłonić go w jakiś sposób do zostania kardynałem. W roku 1043 został opatem eremu w Ponte Avellana, a zarazem odnowicielem życia zakonnego i swoistym doradcą innych klasztorów. Za doradcze zdolności cenili Piotra Damianiego także kolejni papieże: Klemens II, Leon IX, Stefan II, Damazy II i Aleksander II oraz cesarze: Henryk IV i Otton III. Do dziś uchodzi on za jednego z największych średniowiecznych erudytów. Dante Alighieri wspomina o nim przykładowo w „Boskiej komedii” (jak czytamy we wstępie do Pieśni XXI w „Raju”: „Jeden z duchów, Pier Damiano, poucza Dantego o tajemnicy przeznaczenia, mówi o swoim życiu i wygłasza inwektywę przeciwko kosztownym strojom duchowieństwa...”). Podczas sporów o inwestyturę i symonię, licznymi pismami zwalczał owe nadużycia w nadawaniu i handlu godnościami, urzędami kościelnymi, sakramentami, czy dobrami duchowymi. Piętnował także nieobyczajność ówczesnego kleru. Zachował się także jeden z jego listów z pogróżkami kar Bożych, wysłanych do antypapieża Honoriusza. Poza ową „doraźną” publicystyką, pozostawił po sobie jednak Damiani, także i liczne poetyckie utwory, teksty dotyczące prawa kanonicznego, czy traktaty. W jednym z nich tak sugestywnie i zachwycającą udało mu się opisać atuty pustelniczego życia, że wielu, spośród licznych czytelników tego dzieła zdecydowało się potem przystać do kamedułów. To właśnie Piotr Damiani był pierwszym teologiem, który rozpowszechnił teorię dwóch mieczy, które Jezus przekazał osobno: papieżowi i cesarzowi - teorię traktującą o równości władzy świeckiej i duchownej. Jako legat i papieski mediator, załagodził wiele sporów, które uchodziły do czasu jego przybycia, za beznadziejne. Pojednał między innymi jednego z francuskich biskupów z benedyktyńskimi mnichami, ze słynnego opactwa w Cluny, zaś w 1069 roku we Frankfurcie nad Menem przekonał ówczesnego cesarza, Henryka IV, aby ten nie odchodził od swej żony, Berty. Święty Piotr Damiani (Damian) zmarł w 1072 roku. Jego grobowiec znajduje się w katedrze Najświętszej Maryi Panny w Faenza. W roku 1821 papież Leon XII ogłosił go doktorem Kościoła
    Kwi 15 '21, 22:49
    0 0
  • Ewa
    Ewa
    II
    18 lipca
    Święty Arnulf, męczennik
    Arnulf miał pochodzić z terenów dzisiejszej Belgii i być wychowankiem św. Remigiusza z Reims. Wraz ze swoją żoną Skarybergą, siostrzenicą Chlodwiga, postanowił żyć we wstrzemięźliwości. Gdy jako pielgrzym przemierzał Tours, obrano go nieoczekiwanie biskupem tego miasta. Z godności rychło zrezygnował. Potem miał na terenie Hiszpanii przyprowadzić do prawdziwej wiary wielu arian. Gdy wracał, zamordowali go krewni żony, niezadowoleni z tego, że pokrzyżował ich plany dynastyczne. Stało się to ponoć w Yveline, które przemianowano potem na Saint-Arnoult.
    Niestety, Żywoty, które o tym wszystkim opowiadają, są stosunkowo późne i mało wiarygodne. W każdym razie takiego biskupa Tours nie znał tamtejszy historiograf, św. Grzegorz. Arnulfa czczono 17 lub 18 lipca.    II
    18 lipca
    Święty Arnulf, męczennik
    Arnulf miał pochodzić z terenów dzisiejszej Belgii i być wychowankiem św. Remigiusza z Reims. Wraz ze swoją żoną Skarybergą, siostrzenicą Chlodwiga, postanowił żyć we wstrzemięźliwości. Gdy jako pielgrzym przemierzał Tours, obrano go nieocze...Więcej…
    Kwi 15 '21, 22:43
    0 0
  • Ewa
    Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia
    I0621 Euzebiusz z Samosaty, cs. Swiaszczennomuczenik Jewsiewij, jepiskop Samosatskij (zm. ok. 379 w Dolikha w Kommagenie)[1] – biskup Samosaty (od. ok. 360), oponent arianizmu, męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego. Około 360 roku brał udział w Soborze Cerkwi Antiocheńskiej, gdzie poparł wybór Melecjusza na patriarchę. Odwiedzając wschodnie diecezje zniszczone przez arianizm wyświęcał i osadzał tam biskupów katolickich, mimo że nie miał jurysdykcji w tych diecezjach[2]. Przyczynił się również do obsadzenia biskupstwa w Cezarei przez św. Bazylego, któremu udzielił święceń kapłańskich w 364[3] i z którym utrzymywał stały kontakt, podobnie jak z późniejszymi świętymi: Melecjuszem, czy Grzegorzem z Nazjanzu. Podczas panowania rzymskiego cesarza Walentyniana (364–375) lub Walensa (364-378), Euzebiusz został skazany na wygnanie (373), by powrócić za rządów Gracjana (375-383). Miał zginąć z rąk fanatycznej arianki podczas podróży do jednej z syryjskich diecezji. Jego relikwie przeniesiono później do Konstantynopola. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest za Martyrologium Rzymskim 21 czerwca, natomiast w Kościele prawosławnym 22 czerwca/5 lipca[a], tj. 5 lipca według kalendarza gregoriańskiego. W ikonografii chrześcijańskiej Euzebiusz przedstawiany jest w sposób typowy dla świętych hierarchów: w stroju biskupa z siwą brodą, w rękach centralnie trzyma Ewangelię.I0621 Euzebiusz z Samosaty, cs. Swiaszczennomuczenik Jewsiewij, jepiskop Samosatskij (zm. ok. 379 w Dolikha w Kommagenie)[1] – biskup Samosaty (od. ok. 360), oponent arianizmu, męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego. Około 360 roku brał udział w Soborze Cerkwi Antioch...Więcej…
    I0621 Euzebiusz z Samosaty, cs. Swiaszczennomuczenik Jewsiewij, jepiskop Samosatskij (zm. ok. 379 w Dolikha w Kommagenie)[1] – biskup Samosaty (od. ok. 360), oponent arianizmu, męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego. Około 360 roku brał udział w Soborze Cerkwi Antiocheńskiej, gdzie poparł wybór Melecjusza na patriarchę. Odwiedzając wschodnie diecezje zniszczone przez arianizm wyświęcał i osadzał tam biskupów katolickich, mimo że nie miał jurysdykcji w tych diecezjach[2]. Przyczynił się również do obsadzenia biskupstwa w Cezarei przez św. Bazylego, któremu udzielił święceń kapłańskich w 364[3] i z którym utrzymywał stały kontakt, podobnie jak z późniejszymi świętymi: Melecjuszem, czy Grzegorzem z Nazjanzu. Podczas panowania rzymskiego cesarza Walentyniana (364–375) lub Walensa (364-378), Euzebiusz został skazany na wygnanie (373), by powrócić za rządów Gracjana (375-383). Miał zginąć z rąk fanatycznej arianki podczas podróży do jednej z syryjskich diecezji. Jego relikwie przeniesiono później do Konstantynopola. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest za Martyrologium Rzymskim 21 czerwca, natomiast w Kościele prawosławnym 22 czerwca/5 lipca[a], tj. 5 lipca według kalendarza gregoriańskiego. W ikonografii chrześcijańskiej Euzebiusz przedstawiany jest w sposób typowy dla świętych hierarchów: w stroju biskupa z siwą brodą, w rękach centralnie trzyma Ewangelię.
    Kwi 15 '21, 22:25
    0 0
  • Ewa
    Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia
    CII 15 listopada Błogosławiona Magdalena Morano, dziewica Magdalena przyszła na świat 15 listopada 1847 roku w Chieri jako szóste dziecko. Miała jeszcze dwoje młodszego rodzeństwa. Wkrótce jej ojciec zgłosił się na ochotnika w czasie walk o zjednoczenie Italii. Służył w wojsku sześć lat. Mama sama musiała radzić sobie z ósemką dzieci. Rok po powrocie, w 1855 roku, ojciec Magdaleny zmarł z powodu gruźlicy. Rodzina nigdy nie była zamożna, ale teraz sytuacja stała się bardzo trudna. Magdalena przerwała naukę w szkole podstawowej i pomagała zarobić na utrzymanie, tkając płótna. Dziecko przestało się śmiać, bawić, posmutniało. Dostrzegł to kuzyn matki, który starał się pomagać rodzinie, na ile potrafił - kupował książki i przybory szkolne. Dzięki niemu Magda mogła wrócić do szkoły. W wieku 10 lat przeżyła najważniejsze chwile dzieciństwa: Pierwszą Komunię świętą, śmierć siedmioletniego brata Józefa i rozpoczęcie nauczania jako mistrzyni w szkole. Powierzono jej opiekę nad najmłodszymi dziećmi. Dziewczynka bawiła się z nimi, pomagała w lekcjach. Pięć lat później, w Buttigliera, gdzie przeprowadziła się jej rodzina, miejscowy proboszcz otworzył przedszkole, w którym Magdalena została wychowawczynią. W latach 1864-1866 zdobyła odpowiednie dyplomy uprawniające do nauczania w szkole powszechnej. Na zaproszenie władz miasta Montaldo Torinese objęła w nim stanowisko nauczycielki, choć miała dopiero 19 lat. Została niezbyt dobrze przyjęta przez mieszkańców, ponieważ zajęła miejsce miejscowej nauczycielki. Wkrótce jednak swoją dobrocią, życzliwością i zaangażowaniem zyskała serca wszystkich wychowanków, a potem także rodziców i całego miasteczka. Spędziła wśród nich 12 lat. Pochłaniała ją nie tylko praca; już wtedy odznaczała się głębokim życiem wewnętrznym: codziennie uczestniczyła we Mszy św., włączyła się w życie parafii. Przez 11 lat zebrała tyle oszczędności, że mogła zrobić matce niespodziankę - kupiła niewielki domek z ogródkiem i kawałkiem pola. Zwierzyła się jej przy okazji, że pragnie zostać zakonnicą. Nie przyjęły jej Córki Miłości ani dominikanki, ponieważ miała już skończone 30 lat. To jej jednak nie załamało. W 1878 roku Magdalena przebywała w Turynie i wykorzystując nadarzającą się okazję, poszła na spotkanie z ks. Janem Bosko. Święty natychmiast dostrzegł jej duchowe talenty i charyzmat pedagogiczny. Przyjął ją z otwartymi rękami. Magdalena wstąpiła do sióstr w Mornese 15 sierpnia 1878 r. Bardzo polubiła ją św. matka Mazzarello, a nowa siostra ze zdumieniem stwierdziła, że salezjański system wychowania jest podobny do tego, jaki praktykowała od 16 lat. Zabrała się od razu do pracy. Uczyła w Nizza, gdzie w latach 1878-1879 przeniesiono Dom Macierzysty. W dniu 4 września 1879 r. złożyła pierwsze śluby zakonne; rok później złożyła śluby wieczyste. Błogosławiona Magdalena MoranoZaraz potem przełożona powołała ją do rady domu. Niebawem, w nocy 14 maja 1881 roku, zmarła matka Mazzarello. Magdalena jeszcze w tym samym roku wyjechała na Sycylię, gdzie w Trecastagni miejscowa ludność nie odnosiła się z sympatią do "obcych" sióstr. Błogosławiona cierpliwie oddała się pracy. Wkrótce siostry otworzyły oratorium świąteczne, kolegium, konwikt, kilka szkół. Przez cztery lata siostra Morano pracowała bez wytchnienia. Była dyrektorką domu, mistrzynią nowicjuszek, nauczycielką, katechetką, pomagała w zakrystii, portierni, pralni, kuchni i piekarni. Była wszędzie, ale zawsze znajdowała czas na modlitwę. Praca sióstr wydała wspaniałe owoce. Miejscowi biskupi zabiegali, by siostry podjęły pracę także w ich diecezjach. Jakby w odpowiedzi na te prośby zgłaszało się coraz więcej kandydatek. Po czterech latach siostra Magdalena została przeniesiona do Turynu, gdzie zorganizowano główny zarząd zgromadzenia. Została przełożoną generalną. Tymczasem zmarła z nadmiaru pracy przełożona wspólnoty na Sycylii. Magdalena powróciła więc na wyspę i tam pracowała przez ostatnich 18 lat życia. Powstały wtedy domy w bardzo wielu miejscowościach. W ogromie pracy, jaki wykonała przez całe swoje życie, Magdalena zawsze znajdowała czas, by codziennie rano wstać przed wszystkimi, odprawić Drogę Krzyżową, a potem po wspólnych modlitwach zacząć pracę, która dla wielu ludzi byłaby ponad siły. W 1900 roku, po miesiącach podróży w upale, jej zdrowie się załamało. Męczyły ją nieustanne kolki i mdłości. Zdiagnozowano chorobę nowotworową. Siostra Magdalena przyjęła wolę Bożą z radością. Cudownym zrządzeniem woli Bożej w połowie listopada Magdalena wstała z łóżka, żartując przy tym, że "czarne owce" nie umierają. W kolejnych latach bóle nie ustawały, ale uśmiech nie znikał z jej twarzy. Godziny przepełnione bólem spędzała na modlitwie. Gdy w marcu 1908 roku matka Daghero z Turynu zapytała ją, czy byłaby gotowa opuścić Sycylię i podjąć obowiązki nowej inspektorki, Magdalena odpowiedziała z humorem: "A Matka nie ma litości dla moich 61 lat? Zdaję się na wolę Bożą, ale proszę, by Bóg dał mi łaskę dobrego przygotowania się na śmierć". Zmarła rankiem 26 marca 1908 r. w Katanii. Św. Jan Paweł II beatyfikował ją podczas swojej podróży do Katanii 5 listopada 1994 r. Powiedział wówczas: "Posługując się prostym, lecz wymownym porównaniem, Magdalena tak określała drogę do świętości: «Wstępuje się na wysoką górę doskonałości dzięki stałemu umartwieniu. Także duże domy są wykonane z małych kamieni ułożonych na sobie». Jej wskazówki oświecają, pocieszają, dodają odwagi: «Myślcie tak, jak myślałby Jezus». Tak właśnie m. Magdalena mówiła i tak żyła, samej sobie powtarzając: «Proś o łaskę, by każdego dnia nieść w pokoju twój krzyż»".CII 15 listopada Błogosławiona Magdalena Morano, dziewica Magdalena przyszła na świat 15 listopada 1847 roku w Chieri jako szóste dziecko. Miała jeszcze dwoje młodszego rodzeństwa. Wkrótce jej ojciec zgłosił się na ochotnika w czasie walk o zjednoczenie Italii. Służył w wojsku sześć lat. Mama sama m...Więcej…
    CII 15 listopada Błogosławiona Magdalena Morano, dziewica Magdalena przyszła na świat 15 listopada 1847 roku w Chieri jako szóste dziecko. Miała jeszcze dwoje młodszego rodzeństwa. Wkrótce jej ojciec zgłosił się na ochotnika w czasie walk o zjednoczenie Italii. Służył w wojsku sześć lat. Mama sama musiała radzić sobie z ósemką dzieci. Rok po powrocie, w 1855 roku, ojciec Magdaleny zmarł z powodu gruźlicy. Rodzina nigdy nie była zamożna, ale teraz sytuacja stała się bardzo trudna. Magdalena przerwała naukę w szkole podstawowej i pomagała zarobić na utrzymanie, tkając płótna. Dziecko przestało się śmiać, bawić, posmutniało. Dostrzegł to kuzyn matki, który starał się pomagać rodzinie, na ile potrafił - kupował książki i przybory szkolne. Dzięki niemu Magda mogła wrócić do szkoły. W wieku 10 lat przeżyła najważniejsze chwile dzieciństwa: Pierwszą Komunię świętą, śmierć siedmioletniego brata Józefa i rozpoczęcie nauczania jako mistrzyni w szkole. Powierzono jej opiekę nad najmłodszymi dziećmi. Dziewczynka bawiła się z nimi, pomagała w lekcjach. Pięć lat później, w Buttigliera, gdzie przeprowadziła się jej rodzina, miejscowy proboszcz otworzył przedszkole, w którym Magdalena została wychowawczynią. W latach 1864-1866 zdobyła odpowiednie dyplomy uprawniające do nauczania w szkole powszechnej. Na zaproszenie władz miasta Montaldo Torinese objęła w nim stanowisko nauczycielki, choć miała dopiero 19 lat. Została niezbyt dobrze przyjęta przez mieszkańców, ponieważ zajęła miejsce miejscowej nauczycielki. Wkrótce jednak swoją dobrocią, życzliwością i zaangażowaniem zyskała serca wszystkich wychowanków, a potem także rodziców i całego miasteczka. Spędziła wśród nich 12 lat. Pochłaniała ją nie tylko praca; już wtedy odznaczała się głębokim życiem wewnętrznym: codziennie uczestniczyła we Mszy św., włączyła się w życie parafii. Przez 11 lat zebrała tyle oszczędności, że mogła zrobić matce niespodziankę - kupiła niewielki domek z ogródkiem i kawałkiem pola. Zwierzyła się jej przy okazji, że pragnie zostać zakonnicą. Nie przyjęły jej Córki Miłości ani dominikanki, ponieważ miała już skończone 30 lat. To jej jednak nie załamało. W 1878 roku Magdalena przebywała w Turynie i wykorzystując nadarzającą się okazję, poszła na spotkanie z ks. Janem Bosko. Święty natychmiast dostrzegł jej duchowe talenty i charyzmat pedagogiczny. Przyjął ją z otwartymi rękami. Magdalena wstąpiła do sióstr w Mornese 15 sierpnia 1878 r. Bardzo polubiła ją św. matka Mazzarello, a nowa siostra ze zdumieniem stwierdziła, że salezjański system wychowania jest podobny do tego, jaki praktykowała od 16 lat. Zabrała się od razu do pracy. Uczyła w Nizza, gdzie w latach 1878-1879 przeniesiono Dom Macierzysty. W dniu 4 września 1879 r. złożyła pierwsze śluby zakonne; rok później złożyła śluby wieczyste. Błogosławiona Magdalena MoranoZaraz potem przełożona powołała ją do rady domu. Niebawem, w nocy 14 maja 1881 roku, zmarła matka Mazzarello. Magdalena jeszcze w tym samym roku wyjechała na Sycylię, gdzie w Trecastagni miejscowa ludność nie odnosiła się z sympatią do "obcych" sióstr. Błogosławiona cierpliwie oddała się pracy. Wkrótce siostry otworzyły oratorium świąteczne, kolegium, konwikt, kilka szkół. Przez cztery lata siostra Morano pracowała bez wytchnienia. Była dyrektorką domu, mistrzynią nowicjuszek, nauczycielką, katechetką, pomagała w zakrystii, portierni, pralni, kuchni i piekarni. Była wszędzie, ale zawsze znajdowała czas na modlitwę. Praca sióstr wydała wspaniałe owoce. Miejscowi biskupi zabiegali, by siostry podjęły pracę także w ich diecezjach. Jakby w odpowiedzi na te prośby zgłaszało się coraz więcej kandydatek. Po czterech latach siostra Magdalena została przeniesiona do Turynu, gdzie zorganizowano główny zarząd zgromadzenia. Została przełożoną generalną. Tymczasem zmarła z nadmiaru pracy przełożona wspólnoty na Sycylii. Magdalena powróciła więc na wyspę i tam pracowała przez ostatnich 18 lat życia. Powstały wtedy domy w bardzo wielu miejscowościach. W ogromie pracy, jaki wykonała przez całe swoje życie, Magdalena zawsze znajdowała czas, by codziennie rano wstać przed wszystkimi, odprawić Drogę Krzyżową, a potem po wspólnych modlitwach zacząć pracę, która dla wielu ludzi byłaby ponad siły. W 1900 roku, po miesiącach podróży w upale, jej zdrowie się załamało. Męczyły ją nieustanne kolki i mdłości. Zdiagnozowano chorobę nowotworową. Siostra Magdalena przyjęła wolę Bożą z radością. Cudownym zrządzeniem woli Bożej w połowie listopada Magdalena wstała z łóżka, żartując przy tym, że "czarne owce" nie umierają. W kolejnych latach bóle nie ustawały, ale uśmiech nie znikał z jej twarzy. Godziny przepełnione bólem spędzała na modlitwie. Gdy w marcu 1908 roku matka Daghero z Turynu zapytała ją, czy byłaby gotowa opuścić Sycylię i podjąć obowiązki nowej inspektorki, Magdalena odpowiedziała z humorem: "A Matka nie ma litości dla moich 61 lat? Zdaję się na wolę Bożą, ale proszę, by Bóg dał mi łaskę dobrego przygotowania się na śmierć". Zmarła rankiem 26 marca 1908 r. w Katanii. Św. Jan Paweł II beatyfikował ją podczas swojej podróży do Katanii 5 listopada 1994 r. Powiedział wówczas: "Posługując się prostym, lecz wymownym porównaniem, Magdalena tak określała drogę do świętości: «Wstępuje się na wysoką górę doskonałości dzięki stałemu umartwieniu. Także duże domy są wykonane z małych kamieni ułożonych na sobie». Jej wskazówki oświecają, pocieszają, dodają odwagi: «Myślcie tak, jak myślałby Jezus». Tak właśnie m. Magdalena mówiła i tak żyła, samej sobie powtarzając: «Proś o łaskę, by każdego dnia nieść w pokoju twój krzyż»".
    Mar 24 '21, 17:24
    10 0
  • Ewa
    Ewa dodał 1 nowe zdjęcia do albumu Najnowsze zdjęcia
    CV 18 listopada 2020 Środa Rok liturgiczny: A/II Wspomnienie Bł. Karoliny Kózkówny, dziewicy i męczennicy 18 listopada Błogosławiona Karolina Kózkówna, dziewica i męczennica Karolina urodziła się w podtarnowskiej wsi Wał-Ruda 2 sierpnia 1898 r. jako czwarte z jedenaściorga dzieci Jana Kózki i Marii z domu Borzęckiej. Pięć dni później otrzymała chrzest w kościele parafialnym w Radłowie. Jej rodzice posiadali niewielkie gospodarstwo. Pracowała z nimi na roli. Wzrastała w atmosferze żywej i autentycznej wiary, która wyrażała się we wspólnej rodzinnej modlitwie wieczorem i przy posiłkach, w codziennym śpiewaniu Godzinek, częstym przystępowaniu do sakramentów i uczestniczeniu we Mszy także w dzień powszedni. Ich uboga chata była nazywana "kościółkiem". Krewni i sąsiedzi gromadzili się tam często na wspólne czytanie Pisma świętego, żywotów świętych i religijnych czasopism. W Wielkim Poście śpiewano tam Gorzkie Żale, a w okresie Bożego Narodzenia - kolędy. Karolina od najmłodszych lat ukochała modlitwę i starała się wzrastać w miłości Bożej. Nie rozstawała się z otrzymanym od matki różańcem - modliła się nie tylko w ciągu dnia, ale i w nocy. We wszystkim była posłuszna rodzicom, z miłością i troską opiekowała się licznym młodszym rodzeństwem. W 1906 roku rozpoczęła naukę w ludowej szkole podstawowej, którą ukończyła w 1912 roku. Potem uczęszczała jeszcze na tzw. naukę dopełniającą trzy razy w tygodniu. Uczyła się chętnie i bardzo dobrze, z religii otrzymywała zawsze wzorowe oceny, była pracowita i obowiązkowa. Do Pierwszej Komunii św. przystąpiła w roku 1907 w Radłowie, a bierzmowana została w 1914 r. przez biskupa tarnowskiego Leona Wałęgę w nowo wybudowanym kościele parafialnym w Zabawie. Duży wpływ na duchowy rozwój Karoliny miał jej wuj, Franciszek Borzęcki, bardzo religijny i zaangażowany w działalność apostolską i społeczną. Siostrzenica pomagała mu w prowadzeniu świetlicy i biblioteki, do której przychodziły często osoby dorosłe i młodzież. Prowadzono tam kształcące rozmowy, śpiewano pieśni religijne i patriotyczne, deklamowano utwory wieszczów. Karolina była urodzoną katechetką. Nie poprzestawała na tym, że poznała jakąś prawdę wiary lub usłyszała ważne słowo; zawsze spieszyła, by przekazać je innym. Katechizowała swoje rodzeństwo i okoliczne dzieci, śpiewała z nimi pieśni religijne, odmawiała różaniec i zachęcała do życia według Bożych przykazań. Wrażliwa na potrzeby bliźnich, chętnie zajmowała się chorymi i starszymi. Odwiedzała ich, oddając im różne posługi i czytając pisma religijne. Przygotowywała w razie potrzeby na przyjęcie Wiatyku. W swojej parafii była członkiem Towarzystwa Wstrzemięźliwości oraz Apostolstwa Modlitwy i Arcybractwa Wiecznej Adoracji Najświętszego Sakramentu. Błogosławiona Karolina KózkównaZginęła w 17. roku życia 18 listopada 1914 roku, na początku I wojny światowej. Carski żołnierz uprowadził ją przemocą i bestialsko zamordował, gdy broniła się pragnąc zachować dziewictwo. Po kilkunastu dniach, 4 grudnia 1914 r., w pobliskim lesie znaleziono jej zmasakrowane ciało. Tragedia jej śmierci nie miała świadków. Pogrzeb sprawowany w niedzielę 6 grudnia 1914 r. zgromadził ponad 3 tysiące żałobników i był wielką manifestacją patriotyczno-religijną okolicznej ludności, która przekonana była, że uczestniczy w pogrzebie męczennicy. Tak rozpoczął się kult Karoliny. Pochowano ją początkowo na cmentarzu grzebalnym, ale w 1917 roku bp Wałęga przeniósł jej ciało do grobowca przy parafialnym kościele we wsi Zabawa. W trakcie procesu beatyfikacyjnego 6 października 1981 r. przeprowadzono ekshumację i pierwsze rozpoznanie doczesnych szczątków Karoliny; złożono je w sarkofagu w kruchcie kościoła w Zabawie. Rekognicję kanoniczną i przełożenie doczesnych szczątków Karoliny do nowej trumny przeprowadzono w marcu 1987 r., po ogłoszeniu dekretu o męczeństwie służebnicy Bożej. 10 czerwca 1987 r. w Tarnowie św. Jan Paweł II beatyfikował Karolinę. W czasie Mszy beatyfikacyjnej powiedział: "Święci są po to, ażeby świadczyć o wielkiej godności człowieka. Świadczyć o Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym dla nas i dla naszego zbawienia - to znaczy równocześnie świadczyć o tej godności, jaką człowiek ma wobec Boga. Świadczyć o tym powołaniu, jakie człowiek ma w Chrystusie". Uroczystym rozpoczęciem kultu bł. Karoliny była translokacja relikwii - przeniesienie trumny z przedsionka kościoła i złożenie jej w sarkofagu pod mensą głównego ołtarza jej parafialnego kościoła. Kilka lat temu przy Diecezjalnym Sanktuarium bł. Karoliny w Zabawie poświęcono kaplicę Męczenników i Ofiar Przemocy, a obecnie trwa budowa Pomnika Ofiar Wypadków Komunikacyjnych, który jest pierwszym etapem powstania Centrum Leczenia Traumy Powypadkowej. Bł. Karolina Kózkówna jest patronką Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (KSM) i Ruchu Czystych Serc. W ikonografii przedstawiana jest z palmą w ręce.CV 18 listopada 2020 Środa Rok liturgiczny: A/II Wspomnienie Bł. Karoliny Kózkówny, dziewicy i męczennicy 18 listopada Błogosławiona Karolina Kózkówna, dziewica i męczennica Karolina urodziła się w podtarnowskiej wsi Wał-Ruda 2 sierpnia 1898 r. jako czwarte z jedenaściorga dzieci Jana Kózki i Marii ...Więcej…
    CV 18 listopada 2020 Środa Rok liturgiczny: A/II Wspomnienie Bł. Karoliny Kózkówny, dziewicy i męczennicy 18 listopada Błogosławiona Karolina Kózkówna, dziewica i męczennica Karolina urodziła się w podtarnowskiej wsi Wał-Ruda 2 sierpnia 1898 r. jako czwarte z jedenaściorga dzieci Jana Kózki i Marii z domu Borzęckiej. Pięć dni później otrzymała chrzest w kościele parafialnym w Radłowie. Jej rodzice posiadali niewielkie gospodarstwo. Pracowała z nimi na roli. Wzrastała w atmosferze żywej i autentycznej wiary, która wyrażała się we wspólnej rodzinnej modlitwie wieczorem i przy posiłkach, w codziennym śpiewaniu Godzinek, częstym przystępowaniu do sakramentów i uczestniczeniu we Mszy także w dzień powszedni. Ich uboga chata była nazywana "kościółkiem". Krewni i sąsiedzi gromadzili się tam często na wspólne czytanie Pisma świętego, żywotów świętych i religijnych czasopism. W Wielkim Poście śpiewano tam Gorzkie Żale, a w okresie Bożego Narodzenia - kolędy. Karolina od najmłodszych lat ukochała modlitwę i starała się wzrastać w miłości Bożej. Nie rozstawała się z otrzymanym od matki różańcem - modliła się nie tylko w ciągu dnia, ale i w nocy. We wszystkim była posłuszna rodzicom, z miłością i troską opiekowała się licznym młodszym rodzeństwem. W 1906 roku rozpoczęła naukę w ludowej szkole podstawowej, którą ukończyła w 1912 roku. Potem uczęszczała jeszcze na tzw. naukę dopełniającą trzy razy w tygodniu. Uczyła się chętnie i bardzo dobrze, z religii otrzymywała zawsze wzorowe oceny, była pracowita i obowiązkowa. Do Pierwszej Komunii św. przystąpiła w roku 1907 w Radłowie, a bierzmowana została w 1914 r. przez biskupa tarnowskiego Leona Wałęgę w nowo wybudowanym kościele parafialnym w Zabawie. Duży wpływ na duchowy rozwój Karoliny miał jej wuj, Franciszek Borzęcki, bardzo religijny i zaangażowany w działalność apostolską i społeczną. Siostrzenica pomagała mu w prowadzeniu świetlicy i biblioteki, do której przychodziły często osoby dorosłe i młodzież. Prowadzono tam kształcące rozmowy, śpiewano pieśni religijne i patriotyczne, deklamowano utwory wieszczów. Karolina była urodzoną katechetką. Nie poprzestawała na tym, że poznała jakąś prawdę wiary lub usłyszała ważne słowo; zawsze spieszyła, by przekazać je innym. Katechizowała swoje rodzeństwo i okoliczne dzieci, śpiewała z nimi pieśni religijne, odmawiała różaniec i zachęcała do życia według Bożych przykazań. Wrażliwa na potrzeby bliźnich, chętnie zajmowała się chorymi i starszymi. Odwiedzała ich, oddając im różne posługi i czytając pisma religijne. Przygotowywała w razie potrzeby na przyjęcie Wiatyku. W swojej parafii była członkiem Towarzystwa Wstrzemięźliwości oraz Apostolstwa Modlitwy i Arcybractwa Wiecznej Adoracji Najświętszego Sakramentu. Błogosławiona Karolina KózkównaZginęła w 17. roku życia 18 listopada 1914 roku, na początku I wojny światowej. Carski żołnierz uprowadził ją przemocą i bestialsko zamordował, gdy broniła się pragnąc zachować dziewictwo. Po kilkunastu dniach, 4 grudnia 1914 r., w pobliskim lesie znaleziono jej zmasakrowane ciało. Tragedia jej śmierci nie miała świadków. Pogrzeb sprawowany w niedzielę 6 grudnia 1914 r. zgromadził ponad 3 tysiące żałobników i był wielką manifestacją patriotyczno-religijną okolicznej ludności, która przekonana była, że uczestniczy w pogrzebie męczennicy. Tak rozpoczął się kult Karoliny. Pochowano ją początkowo na cmentarzu grzebalnym, ale w 1917 roku bp Wałęga przeniósł jej ciało do grobowca przy parafialnym kościele we wsi Zabawa. W trakcie procesu beatyfikacyjnego 6 października 1981 r. przeprowadzono ekshumację i pierwsze rozpoznanie doczesnych szczątków Karoliny; złożono je w sarkofagu w kruchcie kościoła w Zabawie. Rekognicję kanoniczną i przełożenie doczesnych szczątków Karoliny do nowej trumny przeprowadzono w marcu 1987 r., po ogłoszeniu dekretu o męczeństwie służebnicy Bożej. 10 czerwca 1987 r. w Tarnowie św. Jan Paweł II beatyfikował Karolinę. W czasie Mszy beatyfikacyjnej powiedział: "Święci są po to, ażeby świadczyć o wielkiej godności człowieka. Świadczyć o Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym dla nas i dla naszego zbawienia - to znaczy równocześnie świadczyć o tej godności, jaką człowiek ma wobec Boga. Świadczyć o tym powołaniu, jakie człowiek ma w Chrystusie". Uroczystym rozpoczęciem kultu bł. Karoliny była translokacja relikwii - przeniesienie trumny z przedsionka kościoła i złożenie jej w sarkofagu pod mensą głównego ołtarza jej parafialnego kościoła. Kilka lat temu przy Diecezjalnym Sanktuarium bł. Karoliny w Zabawie poświęcono kaplicę Męczenników i Ofiar Przemocy, a obecnie trwa budowa Pomnika Ofiar Wypadków Komunikacyjnych, który jest pierwszym etapem powstania Centrum Leczenia Traumy Powypadkowej. Bł. Karolina Kózkówna jest patronką Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (KSM) i Ruchu Czystych Serc. W ikonografii przedstawiana jest z palmą w ręce.
    Mar 23 '21, 18:13
    8 0
  • Ewa
    Ewa
    XCVII
    10 listopada 2020
    wtorek
    Rok liturgiczny: A/II
    Wspomnienie Św. Leona Wielkiego, papieża i doktora Kościoła
    10 listopada
    Święty Leon Wielki, papież i doktor Kościoła
    Leon urodził się około 400 r. w Toskanii. Był synem Kwintyniana. Papież Celestyn I mianował go archidiakonem około roku 430. Od młodości wyróżniał się tak wielką erudycją i zdolnościami dyplomatycznymi, że nawet jako zwykły akolita wysyłany był przez papieża do ważnych misji. Na jego polecenie udał się m.in. z poufną misją do św. Augustyna, biskupa Hippony. Kiedy w 440 r. przebywał z misją pokojową w Galii, wysłany tam przez cesarzową Gallę Placydię, został obrany papieżem po śmierci Sykstusa III. Po powrocie do Rzymu został konsekrowany 29 września 440 r., rozpoczynając swoje ponad 21-letnie kierowanie Kościołem.
    Jego pontyfikat przypadł na czasy licznych sporów teologicznych i zamieszania pośród hierarchii kościelnej. Musiał zwalczać liczne herezje oraz tendencje odśrodkowe, podejmowane przez episkopaty Afryki Północnej i Galii. To wtedy Pelagiusz głosił, że Chrystus wcale nie przyniósł odkupienia z grzechów, a Nestoriusz twierdził, że w Jezusie mieszkały dwie osoby. Poprzez swoich legatów brał udział w soborze w Chalcedonie (451), który ustalił najważniejsze elementy doktryny chrystologicznej. W dogmatycznym liście do biskupa Konstantynopola, tzw. "Tomie do Flawiana", odczytanym w Chalcedonie, Leon I rozwinął naukę o dwóch naturach w Chrystusie. Sobór Chalcedoński przyjął wiarę w jednego Chrystusa w dwóch naturach, obu niezmiennych i nieprzemieszczalnych, ale także nierozdwojonych i nierozdzielnych, tworzących jedną osobę. Tekst ten ojcowie soborowi przyjęli przez aklamację, a z zachowanych dokumentów wiemy, że zawołali wtedy: "Piotr przemówił przez usta Leona".
    Papież Leon wprowadził zasadę liturgicznej, kanonicznej i pastoralnej jedności Kościoła. Za jego czasów powstały pierwsze redakcje zbiorów oficjalnych modlitw liturgicznych w języku łacińskim. Powiązał liturgię z codziennym życiem chrześcijańskim; np. praktykę postu z miłosierdziem i jałmużną. Nauczał, że liturgia chrześcijańska nie jest wspomnieniem wydarzeń minionych, lecz uobecnieniem niewidzialnej rzeczywistości. W jednej z mów podkreślał, że Paschę można celebrować w każdym okresie roku "nie jako coś, co przeminęło, ale raczej jako wydarzenie dziś obecne".
    Leon przyczynił się do uznania prymatu stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego Walentyniana III, jak i przez Konstantynopol. Cesarz Walentynian III (425-455) ogłosił edykt postanawiający, że zarządzenia Stolicy Apostolskiej muszą być uważane za prawo; oznaczało to prymat jurysdykcyjny biskupa rzymskiego. Bronił Italię i Rzym przed najazdami barbarzyńców. Wyjechał naprzeciw Attyli, królowi Hunów, i jego wojskom, wstrzymał ich marsz i skłonił do odwrotu (452). W trzy lata później podjął pertraktacje ze stojącym u bram Rzymu Genzerykiem, królem Wandalów. Niestety, król nie dotrzymawszy umowy złupił Wieczne Miasto. Papież ten wsławił się także działalnością charytatywną oraz zdecydowanym przeciwstawianiem się praktykom pogańskim czy wpływom sekty manichejczyków.
    Leon był obrońcą kultury zachodniej. Jako pierwszy papież otrzymał przydomek "Wielki". Zmarł 10 listopada 461 r. w Rzymie. Został pochowany w portyku bazyliki św. Piotra. Zachowało się po nim ok. 150 listów i prawie 100 mów wygłoszonych do mieszkańców Rzymu podczas różnych świąt. Pozwalają one poznać wiedzę teologiczną papieża oraz ówczesne życie liturgiczne. W roku 1754 Benedykt XIV ogłosił go doktorem Kościoła. Jest patronem muzyków i śpiewaków.
    W ikonografii św. Leon Wielki przedstawiany jest w szatach papieskich i w tiarze, czasami w szatach liturgicznych rytu wschodniego lub jako papież piszący. Jego atrybutami są: księga, kielich oraz orszak z półksiężycem, któremu zastępuje drogę.    XCVII
    10 listopada 2020
    wtorek
    Rok liturgiczny: A/II
    Wspomnienie Św. Leona Wielkiego, papieża i doktora Kościoła
    10 listopada
    Święty Leon Wielki, papież i doktor Kościoła
    Leon urodził się około 400 r. w Toskanii. Był synem Kwintyniana. Papież Celes...Więcej…
    Mar 21 '21, 16:59
    6 0

Moja Tablica

Musisz się zalogować, aby komentować
jakubowski
Lis 22 '16, 06:26
jakubowski
ciekaw strone bede pisal naiei kometarze i o świetym łukasz
Ewa
Cze 9 '16, 15:40
Ewa
Anna, Bertrand, Efrem, Felicjan, Józef, Kanimir, Kolumb, Maksymian, Pelagia, Prosimir, Ryszard, Sylwester i Sylwestra.
Ewa
Cze 2 '16, 20:31
Ewa
św. Marcelin (zm. ok 288) – prezbiter, męczennik
św. Marcelin I (zm. 304) – papież
św. Marcelin Champagnat (1789-1840) – francuski ksiądz, założyciel Braci Szkolnych Marystów
Zobacz też:
Ewa
Cze 2 '16, 20:31
Ewa
Fotyn z Lyonu[edytuj]
Święty
Fotyn z Lyonu
biskup
męczennik
Vitrail de St-Pothin par Bégule.jpg
Witraż ze św. Potynem w kościele jego imienia w Lyonie (Eglise St-Pothin de Lyon)
Data urodzenia ok. 87
Data śmierci 177
Lugdunum (dzis. Lyon)
Czczony przez
Kościół/
wyznanie katolicki
Wspomnienie 2 czerwca
Patron diecezji lyońskiej
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Fotyn[1], również Potyn (ur. ok. 87, zm. w 177 w Lugdunum)[2] – pierwszy biskup Lyonu (ok. 150-177), ewangelizator Galii[2], męczennik chrześcijański i święty katolicki.

Śmierć męczeńską poniósł, wraz z 47. towarzyszami, podczas prześladowania chrześcijan w Lugdunum (dzis. Lyon).

Jego następcą został św. Ireneusz z Lyonu (177-202).

Wspomnienie liturgiczne św. Fotyna obchodzone jest w Kościele katolickim w grupie męczenników liońskich w dniu 2 czerwca[1].Fotyn z Lyonu[edytuj]
Święty
Fotyn z Lyonu
biskup
męczennik
Vitrail de St-Pothin par Bégule.jpg
Witraż ze św. Potynem w kościele jego imienia w Lyonie (Eglise...Więcej…
Ewa
Cze 2 '16, 20:22
Ewa
Fotyn[edytuj]
Fotyn – imię męskie pochodzenia grecko-łacińskiego, wywodzące się od słowa φως (phos), oznaczającego "światło, jasność". Fotyn oznacza "należący do Focjusza, pochodzący od Focjusza", przy czym imię Focjusz powstało bezpośrednio od słowa phōs, phōtós. W Kościele katolickim istnieje trzech świętych o tym imieniu[1]. Patronem imienia jest m.in. św. Fotyn, pierwszy biskup Lyonu[2].

Żeńskim odpowiednikiem jest Fotyna.

Fotyn imieniny obchodzi

2 czerwca, jako wspomnienie św. Fotyna, wspominanego razem z towarzyszamiFotyn[edytuj]
Fotyn – imię męskie pochodzenia grecko-łacińskiego, wywodzące się od słowa φως (phos), oznaczającego "światło, jasność". Fotyn oznacza "należący do Focjusza, pochod...Więcej…
Ewa
Cze 2 '16, 20:20
Ewa
Ewa Hołowińska
11 min
Eugeniusz I[edytuj]
Eugeniusz I
Eugenius
Święty Kościoła katolickiego
Papież
Eugeniusz I
Miejsce urodzenia Rzym
Data i miejsce śmierci 2 czerwca 657
Rzym
Wyznanie chrześcijaństwo
Kościół rzymskokatolicki
Pontyfikat 10 sierpnia 654
Święty
Eugeniusz
Wspomnienie 2 czerwca
Eugeniusz I, (ur. w Rzymie, zm. 2 czerwca 657 w tamże[1]) – święty katolicki, papież w okresie od 10 sierpnia 654 do 2 czerwca 657[2].
Zdjęcie użytkownika Ewa Hołowińska.Ewa Hołowińska
11 min
Eugeniusz I[edytuj]
Eugeniusz I
Eugenius
Święty Kościoła katolickiego
Papież
Eugeniusz I
Miejsce urodzenia Rzym
Dat...Więcej…
Ewa
Cze 2 '16, 20:18
Ewa
Florianna[edytuj]
Florianna, Floriana — imię żeńskie; żeński odpowiednik imienia Florian[1], które z kolei pochodzi od łac. florus – "kwitnący"[2] i oznacza "należący do Florusa". Florianna jest nadawana w Polsce od XV wieku, a po raz pierwszy zapisana była w formie Floryjana. Zanotowano także zdrobnienie Floszka, oraz drugie, Tworka, które mogło pochodzić od Florianny z substytucją polską (jak Florian → Tworzyjan), lub też od imion rodzimych zaczynających się na Tworzy-[3].

Florianna, Floriana imieniny obchodzi:

2 czerwca, jako wspomnienie św. Florianny lub Flory[4];
9 lipca, jako wspomnienie św. Florianny, wspominanej razem ze św. Faustyną[5].Florianna[edytuj]
Florianna, Floriana — imię żeńskie; żeński odpowiednik imienia Florian[1], które z kolei pochodzi od łac. florus – "kwitnący"[2] i oznacza "należący do Florusa&...Więcej…
Ewa
Cze 2 '16, 17:46
Ewa
Domna[edytuj]
Domna — imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, notowane w Polsce już od 1438 roku[1], wywodzące się od łacińskiego przydomka Domna, pochodzącego od celt. Domnus, Donnus lub łac. Dominus ("Pan")[2].

Domna imieniny obchodzi:

2 czerwca, jako wspomnienie św. Domny, wspomninanej razem ze śwśw. Blandyną i Fotynem oraz innymi towarzyszami[3]Domna[edytuj]
Domna — imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, notowane w Polsce już od 1438 roku[1], wywodzące się od łacińskiego przydomka Domna, pochodzącego od celt. Domnus, Donnus lub łac. Do...Więcej…
Ewa
Cze 2 '16, 17:45
Ewa
Blandyna z Lyonu[edytuj]
Święta
Blandyna z Lyonu
dziewica
męczennica
ND de Fourvière Vitrail 250709 20.jpg
Data śmierci zm. 177
Lugdunum (dzis. Lyon)
Czczony przez
Kościół/
wyznanie katolicki, prawosławny
Wspomnienie 2 czerwca (kat.),
25 lipca/7 sierpnia (praw.)
Atrybuty gałąź palmowa, lwy
Patronka pokojówek i dziewic
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Blandyna z Lyonu, cs. Blandina Lionskaja[1] (zm. 177 w Lugdunum)[2] − niewolnica, dziewica[1] i męczennica chrześcijańska, święta katolicka oraz prawosławna.

Poniosła śmierć męczeńską, w czasach prześladowania chrześcijan, za panowania cesarza Marka Aureliusza (161-180). Nieugiętą chrześcijankę rzucono spętaną siecią na pożarcie dzikim zwierzętom, a gdy te nie uczyniły jej nic złego, poddano ją okrutnym torturom, a następnie dobito.

Według jednego z przekazów została ścięta mieczem[2].Blandyna z Lyonu[edytuj]
Święta
Blandyna z Lyonu
dziewica
męczennica
ND de Fourvière Vitrail 250709 20.jpg
Data śmierci zm. 177
Lugdunum (dzis. Lyon)Więcej…
Ewa
Cze 2 '16, 14:48
Ewa
Dnia 3-go czerwca w Arezzo w Toskanii męczeństwo św. braci Pergentyna i Laurentyna, którzy za prześladowania decjańskiego, jakkolwiek młodzi wiekiem, wycierpieli bardzo okrutne męczarnie i wreszcie po wielu cudach zostali straceni.
W Konstantynopolu śmierć męczeńska św. Lucyliana i czterech dzieci: Klaudiusza, Hipacjosza, Pawła i Dionizjusza. Lucylian stał się z kapłana bałwochwalczego chrześcijaninem i został po różnych męczarniach wraz z wymienionymi chłopcami wrzucony do ognistego pieca, z którego jednak wyszli nienaruszeni, gdyż nagły deszcz ugasił płomienie. Ostatecznie starosta kazał przybić św. Wyznawcę do krzyża, chłopców zaś pościnać.
Tamże pamiątka św. Pauli, Dziewicy i Męczenniczki. Ponieważ zbierała krew wcześniej wymienionych Męczenników, pochwycono ją, biczowano, wrzucono w ogień i w końcu ścięto mieczem na tym samym miejscu, na którym został ukrzyżowany św. Lucylian.
W Cordobie w Hiszpanii pamiątka św. Izaaka, mnicha, który radośnie przelał krew swoją za wiarę Chrystusową.
W Kartaginie uroczystość św. Cecyliusza, kapłana, który nawrócił św. Cypriana do prawdziwej wiary.
W okolicy Orleanu pamiątka św. Lipharda, kapłana i Wyznawcy. - W Luce w Toskanii uroczystość św. Dawina, Wyznawcy. - W Anagni pamiątka św. Oliwy, Dziewicy.
W Paryżu uroczysty obchód św. Klotyldy, królowej, na której prośby małżonek jej, król Chlodwik, przyjął wiarę chrześcijańską.Dnia 3-go czerwca w Arezzo w Toskanii męczeństwo św. braci Pergentyna i Laurentyna, którzy za prześladowania decjańskiego, jakkolwiek młodzi wiekiem, wycierpieli bardzo okrutne męczarnie i wreszcie po...Więcej…
Strony: 1 2 3 »

Forum

Temat Ostatnia odpowiedź
Nie ma jeszcze tematów, napisz pierwszy.
Żywy Różaniec i Nowenna Pompejańska

Radio Różaniec

Radio Różaniec

Słuchaj tutaj!

Pismo różańcowe?

Świadectwa

Intencje

Brak zawartości
Start | Kontakt | Regulamin | Prywatność | Nowenna Pompejańska | Czasopismo o różańcu | Fundacja | Wydawnictwo | Żywy Różaniec | Aplikacja na komórki | ciasteczka | RSS | Newsletter
© Copyright Żywy Różaniec • wszystko wokół różańca!
Chamial Community Software
Based on Oxwall software
'':
ściemnij
przesuń
Głosowanie: