Blog użytkownika

„I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim „ Mk1,18

Natychmiast...nie pytając o nic, rzucając wszystko...poszli za Nim...

Myślę dziś nad moim „natychmiast”. Piękne te moje myśli , mój Panie, gdy przypominam sobie początki mego nawrócenia – zachwyt nad Twą Osobą, nad tym , co czyniłeś dla mnie, prawie na zawołanie można by pomyśleć. Jakże by można nie iść za Tobą...?

I nagle zatrzymanie, nad samą sobą...rekolekcje ignacjańskie , czas pustyni i czas milczenia , teraz Ty mówisz nie ja – to też niezwykły okres, ale potem i mozolna praca moja, co z Twymi słowami zrobię , czy tylko wysłucham czy je usłyszę i pójdę za nimi... I tu nie ma już tego „natychmiast”, to już walka o życie . I choć nie było to moje od razu „natychmiast” , chyba nawet tak się nie da, gdyż nieprzyjaciel nie śpi nigdy , ale z Tobą, Panie jest raźniej , bo tylko z Tobą mogę o to życie walczyć. Ten okres spowolnienia nie jest jednak stracony, to okres uczenia się Ciebie, Jezu , okres mojego odpowiadania Tobie na to , co mówisz o mnie, dobrze czy źle, okres rozpoznawania Twego głosu. I nawet , gdy niekiedy błędnie głos Twój rozpoznałam , to Ty sam dopuściłeś do tego przecież, bym stawała się bardziej czujna . A tę czujność moją wzmogło poznanie Twej Mateńki, tego się nie spodziewałam, modlitwa z Nią jest czymś , co pozwala nie tylko mi odetchnąć, zanurzyć się w Twojej miłości, ale przede wszystkim daje mi odwagę iść za Tobą z pokojem w sercu, bez obaw, że poniosę w czymś klęskę, bo za jedyną klęskę dziś uważam odwrócenie się od Ciebie, ale wtedy wolałabym umrzeć...

Nie mogę więc stanąć w miejscu, nie mogę niczego zaprzestać, zlekceważyć, bo już mi jest dobrze...jeśli chcę być Twoim uczniem, muszę być w nieustannym ruchu, nieustannie wsłuchiwać się w Twój głos i iść za nim, świadczyć o Twojej chwale nie przed samą sobą, ale sobą świadczyć o Tobie ...

Patrzę dziś na tych , których powołałeś...nie mam , co się lękać, nie mam mówić , że nie jestem jeszcze gotowa, że się nie nadaję, bo czyż można być gotowym tak do końca, czy powołani przez Ciebie w dzisiejszej Ewangelii uczniowie byli gotowi tak naprawdę...? Oni tylko rzucili wszystko i poszli , a Ty ich kształtowałeś , tak jak mnie ..

”Wystarczy ci mojej łaski” ...te słowa słyszę nieustannie...Tak , Panie , bo łaską dla mnie jest to, że zechciałeś spojrzeć na mnie, łaską jest to , że wszystko we mnie naprawiasz, oczyszczasz, ja mam się tylko otwierać na to wszystko, co czynisz we mnie i ze mną, na to gdzie mnie zapraszasz.  Dziś to czuję inaczej niż jeszcze rok temu, dzięki Maryi właśnie.

I dziś za to poznanie Tobie , Jezu dziękuję....

No i stało się... dotarło do mnie ... Nie rozumialam do tej pory dlaczego Pan nie wysłuchuje moich próśb. Teraz Mu mogę  z całego serca za to podziękować  . Dziekuję Ci mój Królu , że mnie nie wysłuchałeś... że nie dałeś nam tego o co prosiliśmy, .... że nie dałeś nam zostać rodzicami. Dziwne jest także to, że równocześnie ze mną do takich samych wniosków doszedł mój mąż. Zrozumieliśmy , że nasza rodzina , nasz dom byłby zbudowany na piasku nie na skale... ha ha ha o ironio o tym była nauka na naszym ślubie !!!

Nasz Pan musiał nas najpierw zmiażdżyć , zamieszać jak w szklance z herbatą . No jakie to jest piękne... nadziwić się nie  mogę.

Chwała Panu!!!! 

I znów woda i Jezus , tym razem Jego Chrzest w wodach Jordanu...

Przypomina mi się pierwsza kontemplacja tego wydarzenia ...

Jezus wchodzi do wody i nie jest w niej długo. Ja stoję obok w wodzie i z miejsca się ruszyć nie mogę, jakby mnie w tej wodzie "coś " trzymało. Pytałam Ciebie , Panie wtedy , czemu ja nie mogę wyjść z tej wody...? Usłyszałam jedynie "Postój , aż Jan cię ochrzci,  kiedyś zrozumiesz"... Zrozumiałam wtedy  tylko tyle, że choć byłam po spowiedzi, to  przede mną jeszcze stało wiele nieuporządkowanych spraw...

Dziś , jak rozważam tę Ewangelię, widzę , co się wtedy działo i ...chciałabym w tej wodzie nieustannie stać, wcale mi niespieszno z niej wychodzić, jak za pierwszym razem. Ta woda to ogrom miłosierdzia Twego, Panie dla mnie...Pragnę bowiem  w Twej miłości trwać, a to wymaga ciągłego oczyszczania się, wyrzekania się siebie i wszystkiego.. Pragnę , by Twój Duch kształtował mnie nieustannie, rzeźbił moją duszę na Twój wzór, nie na moje upodobanie, a to odważne odpowiadanie na Jego natchnienia.  Pragnę zjednoczenia z Tobą , a to ciągłe umieranie mnie...Przeistoczenie...tak Panie mój, chrzest jest tylko jeden, teraz jesteś Ty, w tej maleńkiej Hostii, Ty z Bogiem Ojcem i Duchem Świętym, jak kiedyś nad Jordanem...Ty w drugim człowieku, którego otaczasz miłością doskonałą, której ludzki rozum nie jest w stanie pojąć, ale choć do jej kropli posiadania zmierza...... 

Maryjo, Ty wiesz o czym myślę...Ten postój w wodzie  zbyt długo wtedy trwał. Na tej mojej krzyżowej drodze to nie Weronika miała mi pomóc lecz Ty, o Pani. Dziś to wszystko ogarniam dopiero, wszystko, co mi dane było zobaczyć , poznać wypełnia się... Weź mnie za rękę i prowadź... Niech Duch Twojego Syna wylewa się na mnie i  na tych, którzy Go pragną...

Wierzę w Ciebie , Boże Żywy

W Trójcy jedyny,  prawdziwy

Wierzę, coś objawił , Boże

Twe słowo mylić nie może.

Amen.

Od kilku dni sypalo sie wszystko, do tego dochodzily straszne mysli, ze Bog nie istnieje, ze sie mna bawi, klocilam sie plakalam, stawalam nad przepascia rozpaczy, ciemnosc, tylko ciemnosc byla. Nerwy, chodzilam po scianach, ze zlosci z rozpaczy. Zaufac, ale jak? Ale po co skoro wszystko sie wali. A potem bla noc, srodek nocy. "Musialem, musialem Ci to wszystko zburzyc, nie moglem juz na to patrzec" No cudownie wrecz, jeszcze mi Bog mowi ze musial mi to rozwalic, wiec juz dobrze o nic nie bede prosic, krzyczalam w myslach, ze niech juz bedzie, ze bedzie tak jak On sobie zechce, a ja juz nie chce nic od Niego. Adoracja, Jezus i ja, mialam nie prosic, wiec nie prosilam, dziekowalam ze te marne zycie, za ten bezsens, za beznadzieje, ale juz nie moglam. Prosba sama sie wyrwala "Jezu przyjdz juz i po prostu mnie rozkochaj w sobie, zrob juz co chcesz, ale przyjdz!". Mysli nie ustawaly kolejnych kilka dni, walczylam z sama soba. Potem kazanie, za kazaniem, sluzyc, sluzyc, sluzyc... Zrezygnowac z siebie, tak do konca, oddac sie Jego woli. I nagle okazuje sie ze mam sluzyc, ze Bog ma plan, plan ktory "miazdzy" mnie. Tak mam sluzyc, mu ludziom, zrezygnowac z siebie, oddac caly swoj "wolny" czas Jemu i ludziom. I mam ochote powiedziec tylko "ale Panie, ja? ja sie nie nadaje". 

Dziekuje Ci Panie za to ze Ty mi zaufales, mimo ze ja tak malo ufam Tobie.

A was moi kochani prosze o modlitwe za mnie, abym podolala temu do czego Bog mnie powolal, was rowniez otaczm modlitwa. Niech wam Bog blogoslawi:)

Obraz wody i Jezusa  na niej...nie przeraża mnie, przecież Jezus  kroczył po niej, później do tego chodzenia  św.Piotra zapraszał...

Nie dziwię się jednak Uczniom, to były początki działalności Jezusa, do końca przecież nie wszystko zrozumieli...ale po Jego śmierci i zmartwychwstaniu już tak...

I tu chyba ważna kwestia...Duch Święty, Ten którego Jezus zostawił nam na ziemi, Ten który ożywia wszystko, ożywia moją wiarę więc i ufność w każde słowo zawarte w Piśmie Świętym, w  swoje Słowo, które kieruje do mnie. To Duch Święty sprawił, że przestali się Uczniowie lękać, ale... dopiero po Wieczerniku, a Wieczernik to przede wszystkim ufność Tej, która Tym Duchem od początku była napełniona -Maryi.

Dziś mogę Ci podziękować , Maryjo za ten  czas spędzany ostatnio z Tobą, za Twój pokój niezmierny , który wlewasz we mnie, za tę ufność , że ja też mogę kroczyć po wodzie, a nawet to lepsze dla mnie , bo pływać w rzeczywistości nie umiem ...Bo iść po wodzie jak Jezus to dla mnie zaufać bezgranicznie i się nie lękać, iść za Nim  a nie stać w miejscu , iść i po prostu wierzyć w Niego i Jemu...I potrafić rozeznawać , czy to zjawa czy to On...

Dziękuje Ci, Maryjo i Tobie, Duchu Święty dziękuję...