Będziesz Biblię czytał nieustannie | Forum Nowenny Pompejańskiej

Cichy i wierny

"Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie.

Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański." Mt 1, 18-21. 24a

W uroczystość św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny warto pochylić się przez chwilę nad dzisiejszym patronem. Ta krótka refleksja może być przydatna przede wszystkim dla współczesnych mężczyzn, którzy często próbują wyrazić siebie poprzez: pieniądze, władzę, agresję, dominację, używki itp.

Jakże odmienny wydaję się być sprawiedliwy Józef, który mimo że nie pojmuje w pełni tego, co dzieje się wokół niego, to jednak jest posłuszny Bogu we wszystkim. On daję się poprowadzić wg. woli Bożej. Jego życie z Maryją wydaje się jakimś heroizmem już od samego początku. Nie dość, że trzeba unieść w swoim umyśle fakt, że kobieta, z którą jest zaręczony poczęła Dziecko za sprawą Ducha Świętego, to jeszcze mocniej mogło obciążać go to, że ten Chłopiec będzie Zbawcą ludzi. Uwierzyć w to wszystko było niezwykle trudno. Bez Bożej łaski św. Józef nie uniósłby tego brzemienia. Jego umysł wielokrotnie będzie wydawany na próby. Mimo to on zaufał do końca i nie przestał wierzyć nawet wtedy, gdy nie rozumiał jakiegoś wydarzenia (pokłon mędrców i pasterzy, ucieczka do Egiptu, odnalezienie 12-letniego Jezusa w świątyni, prześladowania Chrystusa mimo cudownych znaków itd.)

Co mogą zaczerpnąć współcześni mężczyźni od dzisiejszego patrona? Myślę, że warto naśladować tego cichego świętego w postawach: sprawiedliwości, wierności, zaufania, miłości, troskliwości, odwagi, męstwa, pracowitości, pobożności, posłuszeństwa Bogu i zawierzenia Mu swojego życia.

Gdyby tak współcześni ojcowie, mężowie, synowie, pracodawcy, pracownicy, gospodarze wzięli sobie do serca przykład św. Józefa i prosili go stale o wstawiennictwo, to myślę, że większość rodzin na świecie żyłaby naprawdę po Bożemu i nikt nie odważyłby się podnieść ręki na rodzinę i fundamentalne wartości.

Św. Józefie zawierzam Ci siebie i wszystkim mężczyzn na świecie. Wstawiaj się za nami i upraszaj nam u Boga łaskę bycia prawdziwie wiernymi Bogu. Niech nasze codzienne życie będzie prawdziwie uczciwe i sprawiedliwe przed naszym Panem i Stwórcą, abyśmy nie zostali zawstydzeni na Sądzie Ostatecznym.

W załączniku na WNG polecam kilka ciekawostek o św. Józefie.

~~WNG~~ ks. Daniel Glibowski PB

Szukaj okazji

"Lecz Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: «Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszy między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, tak jak Syn Człowieczy, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu»." Mt 20, 25-28

W dzisiejszej Ewangelii Jezus po raz kolejny zapowiada swoją Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie. Po Jego słowach mama synów Zebedeusza prosi o pierwsze miejsca w Królestwie Chrystusa dla swoich synów. Pozostali Apostołowie są oburzeni tym faktem. W takiej sytuacji Jezus po mistrzowsku tonuje sytuację mówiąc, że każdy, kto chce stać się pierwszym, powinien być sługą wszystkich. W takim kontekście można z uśmiechem powiedzieć (w każdych czasach): kto jest chętny, proszę podnieść łapkę w górę.

Czy jesteś gotowy na bycie sługą wszystkich każdego dnia? Czy postanawiasz od dzisiaj szukać okazji do służenia w domu, pracy, szkole oraz przy wielu okazjach dnia codziennego? Czy czujesz w sobie siłę do bycia takim ,,niewolnikiem” pełniącym darmowe usługi? Jak bardzo pokorne serce trzeba mieć do takich postaw? Skąd czerpać siłę do takiego nadzwyczajnego uniżenia?

Gdyby można było zapytać św. Matkę Teresę z Kalkuty, to z pewnością wskazałaby na Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Gdyby zapytać Jezusa, to przypomniałby swoją postawę nieustannego zjednoczenia na modlitwie ze swoim Ojcem. Gdyby zapytać św. Jana Pawła II, to pewnie wskazałby podobnie na modlitwę i Eucharystię oraz częstą spowiedź. Czy potrzebujesz więcej rad? Ja nie potrzebuję. Po cichu chcę naśladować największych, którzy zdobywali wielkość poprzez służbę wszystkim.

Panie Jezu, zabierz ode mnie wszelką pychę, egoizm, lenistwo i wszystko, co mi przeszkadza w byciu sługą wszystkich. Daj mi łaskę naśladowania Ciebie w byciu ostatnim. Niech się dzieje Twoja święta wola w moim życiu.

~~WNG~~ ks. Daniel Glibowski PB

Żebracy miłości

"Jezus powiedział do faryzeuszów: «Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. A także psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany.

Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza, aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A ponadto między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd nie przedostają się do nas”. Łk 16, 19-26

Spróbuj wyobrazić sobie historie dwóch postaci z dzisiejszej Ewangelii. Zobacz życie bogacza, który miał wszystko to, co chciał oraz żebraka, który zawsze cierpiał niedostatek. Jakże różny jest ich los po śmierci. Serce biednego żebraka musiało być blisko Boga w całej tej nędzy. I to właśnie w Panu ten człowiek złożył całą swoją nadzieję, ponieważ od ludzi nie otrzymał nie tylko pokarmu, ale i miłości.

Pamiętam, że kiedyś ta Ewangelia wstrząsnęła moim sercem. Ewidentnie widziałem się w roli człowieka, który ma wszystko i bałem się o to, co ze mną będzie po śmierci. Błagałem wtedy Boga, żebym potrafił dzielić się wszystkim. To było ok. 10 lat temu. Dzisiaj te słowa na nowo poruszyły moje serce, ponieważ przypomniało mi się spojrzenie głodnego alkoholika, który przyszedł (pod wpływem) do altany w parku (w której wydajemy jedzenie z wolontariuszami dla bezdomnych) i chciał jeść. Zasady mamy takie, że nie karmimy osób po alkoholu i uczymy, że następnym razem wydadzą pieniądze na jedzenie zamiast na alkohol. Ten młody mężczyzna już nie żyje, a ja wciąż mam przed sobą jego smutne oczy i rozpaczliwe słowa: ale ja jestem głodny. Gdybym mógł wrócić czas, nie wiem, czy bym szukał dla niego jedzenia, ale na pewno posiedziałbym z nim dłużej i starał się karmić go Ewangelią i miłością Boga mimo jego skomplikowanej, a nawet tragicznej sytuacji życiowej.

Myślę, że to jest kolejna sytuacja, w której Pan Bóg przypomina mi, że mam karmić wszystkich żebraków miłości. I tu nie chodzi tylko o bezdomnych, ubogich, ale także bogatych, młodzież i w ogóle wszystkich, którzy zubożeli duchowo. Dzisiaj jest coraz więcej ludzi tęskniących za Jezusem i prawdziwą miłością. Choćby wszyscy założyli sztucznie uśmiechnięte maski, to jednak prawda jest zupełnie inna.

"Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją. Jest on podobny do drzewa zasadzonego nad wodą, co swe korzenie puszcza ku strumieniowi; nie obawia się, gdy nadejdzie upał, bo zachowa zielone liście; także w roku posuchy nie doznaje niepokoju i nie przestaje wydawać owoców." Jr 17, 7-8

Złóż całą swoją nadzieję w Panu. Nie lękaj się upału i posuchy. Jeśli trwasz w Bogu, to nie wyczerpie się Twoja siła do pracy i wydawania owoców.

"Błogosławieni, którzy w sercu dobrym i szlachetnym zatrzymują słowo Boże i wydają owoc dzięki swojej wytrwałości." Por. Łk 8, 15

Boże Ojcze, uszlachetniaj moje serce przez czyny miłosierdzia i wytrwałość w czynieniu dobra.

~~WNG~~ ks. Daniel Glibowski PB

Oddaj Mu chwałę

"Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: «Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna.

Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?» Rzekli Mu: «Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze». Jezus im rzekł: «Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce». Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi. Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka." Mt 21, 33-43. 45-46

Pomyśl przez chwilę i odpowiedz sobie na kilka pytań. Czy sam dałeś sobie życie? Czy Twoje zaistnienie zależało w pełni od Twoich rodziców? Kto dał Ci nieśmiertelną duszę? Skąd pochodzą Twoje wszystkie talenty intelektualne i manualne? Czy myślisz, że sam z siebie rozwijałeś je w sobie? Kto dał Ci chęci i zapał do tego, aby iść do przodu i rozwijać się każdego dnia? Czy potrafisz dostrzec Boga w każdej odpowiedzi na powyższe pytania?

Teraz zastanów się, jak oddajesz chwałę Panu za wszystko, czego doświadczasz. Czy jesteś wdzięczny Bogu i ludziom za każdy otrzymany dar? Czy klękasz pokornie przed Stwórcą, stajesz w prawdzie i mówisz Mu, że obdarzył Cię wszystkim, co posiadasz i uwielbiasz Go we wszystkim, czego doświadczasz?

Obyś w swoim sercu nie zachował dla siebie nawet skrawka chwały za wszystko, co czynisz. Jedynie Bogu niech będzie cześć i chwała za dobro, które dzieje się poprzez Twoje życie. Nie bądź niemądrym człowiekiem, który zapomniał, kim jest i dokąd zmierza. Uwierz mi, że oddając Bogu całą chwałę, będziesz doświadczał jeszcze więcej niezwykłych momentów w swoim życiu. Natomiast zatrzymując się pysznie na sobie, zaczniesz umierać nie tylko duchowo, ale i fizycznie.

Jezus dobrze zna słabość ludzkiej natury. Nie tylko biedni faryzeusze i uczeni w Piśmie próbowali zatrzymać dla siebie całą chwałę i nie byli otwarci na przyjście pokornego Mesjasza. Podobnie działo się z braćmi Józefa, którzy nie mogli znieść niezwykłości ich najmłodszego brata;

"Izrael miłował Józefa bardziej niż wszystkich innych swych synów, jako urodzonego w podeszłych jego latach. Sprawił mu też długą szatę z rękawami. Bracia Józefa, widząc, że ojciec kocha go bardziej niż ich wszystkich, tak go znienawidzili, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaźnie z nim rozmawiać. Kiedy bracia Józefa poszli paść trzody do Sychem, Izrael rzekł do niego: «Czyż twoi bracia nie pasą trzody w Sychem? Chcę cię posłać do nich». Józef udał się więc za swymi braćmi i znalazł ich w Dotain. Oni ujrzeli go z daleka i zanim się do nich przybliżył, postanowili podstępnie go zgładzić, mówiąc między sobą: «Oto tam nadchodzi ten, który miewa sny! Teraz zabijmy go i wrzućmy do którejkolwiek studni, a potem powiemy: Dziki zwierz go pożarł. Zobaczymy, co będzie z jego snów!»

Gdy to usłyszał Ruben, postanowił ocalić go z ich rąk; rzekł więc: «Nie zabijajmy go!» I mówił Ruben do nich: «Nie doprowadzajcie do rozlewu krwi. Wrzućcie go do studni, która jest tu na pustkowiu, ale nie podnoście na niego ręki» – po to, by wybawić go z ich rąk, a potem zwrócić go ojcu. Gdy Józef przybył do swych braci, oni zdarli z niego odzienie – długą szatę z rękawami, którą miał na sobie. I pochwyciwszy go, wrzucili do studni: studnia ta była pusta, bez wody.

Kiedy potem zasiedli do posiłku, podniósłszy oczy, ujrzeli z dala idących z Gileadu kupców izmaelskich, których wielbłądy niosły wonne korzenie, żywicę i olejki pachnące; ciągnęli oni, wioząc to do Egiptu. Wtedy Juda rzekł do swych braci: «Cóż nam przyjdzie z tego, gdy zabijemy naszego brata i nie ujawnimy naszej zbrodni? Chodźcie, sprzedamy go Izmaelitom! Nie podnośmy ręki na niego, wszak jest on naszym bratem!» I usłuchali go bracia. I gdy kupcy madianiccy mijali ich, bracia, wyciągnąwszy śpiesznie Józefa ze studni, sprzedali go Izmaelitom za dwadzieścia sztuk srebra, a ci zabrali go z sobą do Egiptu." Rdz 37, 3-4. 12-13a. 17b-28

Ten opis pokazuje do czego prowadzi zazdrość. Najgorzej jest wtedy, gdy kilku zazdrośników spotka się razem i uknują coś paskudnego. Gdyby oni tak wiedzieli, że każdy z nich jest niezwykły w oczach Bożych i nie trzeba zazdrościć, to nie doszło by do tak skandalicznego zachowania. Bóg widząc ich słabe serca wyprowadził później dobro z tej sytuacji. Udało się to dzięki niezwykłej pokorze Józefa, którą otrzymał z góry.

Jeśli w Twoim życiu przeżywasz podobny moment odrzucenia, to popatrz na Bożą opatrzność i wiedz, że z tego dramatu będzie jeszcze wielkie dobro. Żyj tylko w bliskiej relacji z Jezusem, a nie zabraknie Ci łaski i siły na każdy dzień.

Panie Boże, dziękuję za wszystkie dary, które dałeś mi w całym moim życiu. Tobie niech będzie cześć i chwała za wszystko! Nie dopuść Panie, abym zatrzymał na sobie chociaż odrobinę chwały. Ona należy się tylko Tobie.

~~WNG~~ ks. Daniel Glibowski PB

Kochający Ojciec i marni synowie

"W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał.

Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić.

Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”»." Łk 15, 1-3. 11-32

Znajdź siebie w powyższej Ewangelii. Którym synem jesteś teraz? Ile razy roztrwoniłeś już majątek Ojca (czas, talenty, okazje do dobrych uczynków, popadałeś w przeróżne grzechy i nałogi)? A może o wiele częściej byłeś tym ,,idealnym” synem, który zawsze pilnie słuchał Taty, ale miał tylko jedną słabość do cichego oceniania tych wszystkich nieidealnych braci, przyjaciół i znajomych.
Zauważ dzisiaj, że obaj synowie marnują najpiękniejszy dar, jaki Bóg złożył w ich sercu. Jest nim miłość. Takiej postawy uczy miłosierny Ojciec, który nie zważa na stracony majątek w przypadku pierwszego syna. Podobnie kocha drugiego syna, który uległ grzechowi pychy i zazdrości. Nie odrzuca go, lecz wychodzi do obrażonego syna i z miłością tłumaczy mu, że wszystko, co posiada należy także do niego.

Jeśli jesteś rodzicem, to dzisiejsza Ewangelia może być dla Ciebie codziennym drogowskazem. Nawet jeśli jeszcze nie jesteś ojcem lub matką, to zawsze byłeś i będziesz dzieckiem Boga. Podziękuj dzisiaj swemu Ojcu niebieskiemu za tak miłosierną postawę względem Ciebie. Poproś także, abyś potrafił być tak miłosierny względem bliźnich.

"Któryż bóg podobny Tobie, co oddalasz nieprawość, odpuszczasz występek Reszcie dziedzictwa Twego? Nie żywi On gniewu na zawsze, bo upodobał sobie miłosierdzie. Ulituje się znowu nad nami, zetrze nasze nieprawości. Wrzucisz w morskie głębiny wszystkie ich grzechy. Okażesz wierność Jakubowi, Abrahamowi łaskawość, co poprzysiągłeś przodkom naszym od najdawniejszych czasów." Mi 7, 18-20

Panie, Ty wrzuciłeś w morskie głębiny moje wszystkie grzechy tyle razy, że nie będę potrafił odwdzięczyć się Tobie przez całe moje życie. Przyjmij moje pokorne dziękczynienie. Poprowadź mnie drogą miłosierdzia, abym dawał ludziom światło Twojej prawdziwej miłości…

"Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.
On odpuszcza wszystkie twoje winy
i leczy wszystkie choroby.
On twoje życie ratuje od zguby,
obdarza cię łaską i zmiłowaniem." Ps 103, 2-4

~~WNG~~ ks. Daniel Glibowski PB

Codzienny #rozrusznik :)

Rozważanie na 24.03.2019
Bóg nie płaci, lecz daje

Łk 13, 1-9 
W tym czasie przyszli niektórzy i donieśli Jezusowi o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. Jezus im odpowiedział: "Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, że to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie". I opowiedział im następującą przypowieść: "Pewien człowiek miał drzewo figowe zasadzone w swojej winnicy; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: «Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym drzewie figowym, a nie znajduję. Wytnij je: po co jeszcze ziemię wyjaławia?» Lecz on mu odpowiedział: «Panie, jeszcze na ten rok je pozostaw; ja okopię je i obłożę nawozem; może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz je wyciąć»".
***
Są tacy ludzie, którzy oczekują, że Pan Bóg będzie „płacił” jakimś nieszczęściem za grzech i opieką za dobre życie. Tymczasem Miłość nie zna czegoś takiego jak „zapłata”, czy „wyrównywanie rachunków”. Bóg nie czyha na nasze błędy. On po prostu troszczy się o nas. I to tym bardziej, im jesteśmy słabsi. Nawet jeśli ta słabość wyraża się grzechem. A może wtedy tym bardziej. Prawdziwa Miłość zanim źle pomyśli o kimś, zapyta się „dlaczego ten człowiek jest słaby?” Prawdą jest bowiem, że człowiek prawie zawsze czyni zło ze słabości, a nie ze „złości”. Prawdopodobieństwo, że ktoś czyni zło, bo chce być zły jest bardzo małe, bliskie zeru. Pozwalajmy więc Panu, by „nawoził” i „uprawiał” nasze dusze. Póki jeszcze jest na to czas.

Cicha Wstawienniczka

"Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».

Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa». Wtedy odszedł od Niej anioł." Łk 1, 28-38

Maryja w bardzo młodym wieku doświadcza niezwykłej łaski Boga. Fakt poczęcia w jej łonie Syna Bożego za sprawą Ducha Świętego jest prawdziwym cudem. Można powiedzieć, że młodziutka Matka Boża nosi cud w sobie. Nikt jej nie może zabrać głębokiego przeświadczenia, że jest dotknięta przez Stwórcę.

Myślę, że od momentu zwiastowania Maryja nie tylko była napełniona łaską. Ona nosiła w swoim umyśle i sercu wszystko, co działo się wokół niej. To niezwykle wzmacniało jej i tak silną wiarę. Po dzisiejszej Ewangelii widzę wyraźnie, że Matka Boża od momentu poczęcia była świadkiem Bożej wszechmocy. Pewnie dlatego wiele lat później powie Synowi w Kanie Galilejskiej, aby pomógł państwu młodym na weselu. Maryja po prostu wiedziała, że dla Jezusa nie ma nic niemożliwego.

Jestem głęboko przekonany, że najpokorniejsza z niewiast była cichą wstawienniczką, która za życia Jezusa wyprosiła wiele cudów. To wstawiennictwo trwa już ponad dwa tysiące lat. Warto dzisiaj podziękować jej za orędownictwo u Boga. Ona wciąż jest kochającą Mamą, której bardzo zależy na moim i Twoim zbawieniu.

"Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel, to znaczy Bóg z nami." Iz 7, 14

Z dzisiejszego słowa Bożego warto także wziąć to zdanie, że Bóg jest z nami. Maryja była z Jezusem w największej bliskości. My możemy być tak blisko Zbawiciela podczas każdej Eucharystii. Wystarczy uwierzyć jak dziecko, że Chrystus jest w tym małym kawałku Chleba…

"Słowo stałem się ciałem i zamieszkało między nami, i widzieliśmy Jego chwałę." J 1, 14ab

Bóg naprawdę ,,mieszka” pośród nas. Żyjąc w głębokiej relacji z Nim, zobaczysz jeszcze nie raz Bożą chwałę i niejeden cud!

Na koniec warto dodać, że życie z Jezusem powinno prowadzić do pełnienia woli Bożej każdego dnia. Warto służyć Panu z radością i głęboką cichością – tak jak Maryja.

"Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże,
a Twoje prawo mieszka w moim sercu." Ps 40, 9

Maryjo, dziękuję Ci za wstawiennictwo za mną – słabym grzesznikiem. Proszę Cię dzisiaj o przemianę dla wszystkich, którzy nie doceniają życia ludzkiego i niszczą je poprzez aborcje, eutanazję, in vitro, karę śmierci… Wstawiaj się najlepsza Matko za tymi, którzy nie widzą cudu zaistnienia każdej ludzkiej osoby.

~~WNG~~ ks. Daniel Glibowski PB

KS. KRYSTIAN MALEC · MAR 26, 2019

Piotr zbliżył się do Jezusa i zapytał: „Panie, ile razy mam przebaczać, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?”. Jezus mu odrzekł: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy.
Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całymjego mieniem, aby tak dług odzyskać. Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: »Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam«. Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował.
Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: »Oddaj, coś winien«. Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: »Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie«. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, do­póki nie odda długu.
Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: »Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swym współsługa, jak ja ulitowałem się nad tobą?«. I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu całego długu nie odda. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu”. (Mt 18,21-35)

Piotr pyta Jezusa, czy ma przebaczyć aż siedem razy. Nawet najpobożniejsi Żydzi przebaczali swoim krzywdzicielom dwa albo trzy razy. Zatem już samo pytanie pokazuje, że jest gotów wznieść się ponad to, czego uczyli faryzeusze. Ale jeśli popatrzymy na siódemkę jako na symbol pełni i doskonałości, co zgadza się ze znaczeniem tej cyfry w Biblii, wówczas moglibyśmy spojrzeć na pytanie pierwszego papieża nieco inaczej: czy moje przebaczenie ma być pełne i całkowite, niepozostawiające miejsca na jakąkolwiek złość i zawiść? Wydaje mi się, że ta druga interpretacja jest znacznie bardziej prawdopodobna.

W jaki sposób Jezus odpowiada na pytanie przyjaciela? „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy”. Choć niewątpliwie jest to trudne zadanie, Rabbi podnosi swojemu uczniowi poprzeczkę bardzo wysoko i oczekuje, że będzie zdolny do doskonałego przebaczanie nieskończoną ilość razy, bo to dla Żyda oznaczała liczba siedemdziesiąt siedem.

Przebaczenie to przede wszystkim decyzja, ale nie tylko serca, ale i woli. Skrzywdzony człowiek, mimo że jest to bolesny proces, ma zaangażować w niego całego siebie.

Gdybyśmy mieli uczyć się tego, czym jest prawdziwe przebaczenie jedynie w oparciu o nasze ludzkie siły, wówczas musielibyśmy się poddać już na początku. Takie podejście do krzywdzących przekracza nasze możliwości, a nauka wymaga czasu. Świat w którym żyjemy często podpowiada, aby odpłacać pięknym za nadobne. Jezus wiedział, że przebaczanie sobie nawzajem jest naszą słabą stroną, dlatego opowiedział Piotrowi, a także nam wymowną przypowieść.

Pierwszy z dłużników był winien swemu panu dziesięć tysięcy talentów. Czyli ile? Jeden talent złota lub srebra ważył nieco ponad 34 kg. Zatem dziesięć tysięcy talentów to ok. 340 tysięcy kg złota lub srebra, to 340 ton! Dzisiaj kilogram złota kosztuje ponad 150 tys. zł, więc 10 tys. talentów (340 000 kg) to 51 miliardów złotych! Jak on w ogóle mógł zaciągnąć taki dług? Ale jeszcze bardziej intrygujące jest pytanie: jak wielki majątek miał pan, którego stać było na udzielenie tak wielkiej pożyczki?

A ile był winien drugi dłużnik? 100 denarów. Denara otrzymywał robotnik za jeden dzień pracy, więc był dłużny 100 dniówek. To też nie jest mało, ale w porównaniu z pierwszym ta należność wydaje się śmiesznie mała.

Dziesięć tysięcy dla starożytnych Żydów było największą wyobrażalną liczbą. Podatki, które płacono nie przekraczały zazwyczaj dwustu talentów, więc dłużnik mówiąc do swego pana: „miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam”, obiecuje coś niemożliwego do spełnienia. Jego władca doskonale o tym wie, dlatego daruje mu cały dług! Jednym słowem decyduje się na to, żeby przepadło 340 tys. kg złota z jego skarbca! Nie wiem, czy historia ludzkości zna tak szczodrego monarchę.

Wydawać by się mogło, że tak wielki akt miłosierdzia na zawsze odmieni serce tego, któremu darowano. Jednak następna scena pokazuje, że niestety tak się nie stało. Ten, który mógł od teraz zacząć spokojnie zarabiać na swoje życie, wiedząc, że nie ciąży nad nim żaden dług, dopadłszy współsługę, który był mu winien 100 denarów, zachowuje się jakby przed chwilą nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. Moglibyśmy próbować go usprawiedliwiać, gdyby pan kazał mu oddać chociaż część długu, bo musiałby kombinować, skąd wziąć pieniądze, ale on wyszedł z pałacu całkowicie wolny. Mimo to jest głuchy na słowa, które mówi do niego współsługa. Zauważ, że bardzo podobne przed chwilą padły z jego ust. Mimo to, gdy sam staje w pozycji decydującego o losie drugiego człowieka, nagle głuchnie i liczą się jedynie pieniądze.

Ta Ewangelia jest wyjątkowo trudna, ponieważ nie zostawia miejsca na wymówki.

 Tak często chodzimy do spowiedzi i Bóg daruje nam grzechy. Ich ciężaru nie da się policzyć żadną ludzką miarą. Być może dopiero, gdy staniemy przed Panem, dowiemy się, ile „ważą”. Ale zanim to nastąpi, Jezus dzisiaj przypomina nam, że dar przebaczenia, który otrzymujemy za każdym razem w konfesjonale, powinniśmy przenosić do naszej codzienności.

Konkret, do którego wzywa dzisiejsze słowo jest jasny: przebacz temu, kto Cię skrzywdził, tak jak Bóg przebacza Tobie.

Niech Cię błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec i Syn i Duch Święty.

Wiem, że różne są rodzaje zranień i niektóre bolą przez lata, dlatego jako dopełnienie mojego wpisu polecam ten artykuł: http://niedziela.pl/artykul/84819/nd/Jak-przebaczyc-innym-i-zmienic-siebie

Codzienny #rozrusznik :)

Rozważanie na 27.03.2019
Właściwa kolejność

Mt 5, 17-19 
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejsze, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim".
***
Prawo i Prorocy Starego Testamentu są jakby „szkieletem”, albo „opakowaniem” dla nauki Jezusa. Bez Jezusa są puste. Z Nim natomiast można dopiero pojąć, o co w tym chodzi. Przykazania przestrzegane w oderwaniu od osobowego Chrystusa są uciążliwe i ograniczające człowieka. Gdy natomiast u podstaw ich przestrzegania stoi osobowa relacja z Jezusem, stają się mądrym drogowskazem i wręcz wyzwoleniem. Zaczynajmy więc naszą drogę duchową od poznania Jezusa i zaprzyjaźnienia się z Nim, a nie od perfekcji w respektowaniu Prawa.

Codzienny #rozrusznik ;)

Rozważanie na. 28.03.2019
Warto być z Jezusem

Łk 11, 14-23 
Jezus wyrzucał złego ducha, który był niemy. A gdy zły duch wyszedł, niemy zaczął mówić i tłumy były zdumione. Lecz niektórzy z nich rzekli: "Przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy". Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: "Każde królestwo wewnętrznie rozdarte pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i szatan sam przeciw sobie wewnętrznie jest rozdwojony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy, to przez kogo je wyrzucają wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, zabierze wszystką broń jego, na której polegał, i łupy jego rozda. Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza".
***
Gdyby ktoś z ludzi powiedział „kto nie jest ze mną, jest przeciwko mnie”, to byłoby straszne, ale w ustach Jezusa brzmi to bardzo dobrze. Z Jezusem jest bowiem każdy człowiek, który ma dobrą wolę, który pragnie dobra. I nie jest ważne, czy zawsze udaje mu się być dobrym. Ważny jest kierunek, który obrał. Kto pragnie dobra, już idzie w tym samym kierunku co Jezus, a więc jest z Nim. Kto jest z Jezusem, może na Niego liczyć, może liczyć na Jego pomoc i moc. Sama obecność Jezusa wyrzuca złe duchy. Zło nie znosi Jego obecności. Jeśli z kolei my nie znosimy obecności zła w naszym postępowaniu, to pozwólmy Jezusowi jeszcze bardziej być obecnym w naszym życiu.

Pogłębiarka  

Codzienny #rozrusznik ;)

Rozważanie na 29.03.2019
Miłość nigdy się nie kończy

Mk 12, 28b-34 
Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: "Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?" Jezus odpowiedział: "Pierwsze jest: «Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą». Drugie jest to: «Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego». Nie ma innego przykazania większego od tych". Rzekł Mu uczony w Piśmie: "Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary". Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: "Niedaleko jesteś od królestwa Bożego". I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.
***
Właśnie, miłość powinna być niezmierna: całym sercem, całą duszą, całym umysłem, całą mocą. Nie powinno się w żaden sposób odmierzać miłości, bo nie da się jej podzielić na kawałki. Miłość bowiem jest z natury swojej nieskończona. Nie da się jej wyczerpać, dlatego nie ma powodu, by ją „wydzielać” i „oszczędzać”. W miłości można i należy być hojnym bez ograniczeń, bo ona się pomnaża, gdy ją dajemy. I nie jest tak, że kiedy komuś dajemy całą swoją miłość (na przykład Bogu), to zaczyna jej brakować dla innych. Prawdziwa miłość, jak napisał św. Paweł, „nigdy się nie kończy”. Dlatego Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy streścił wszystkie przykazania w jednym: „Miłujcie się wzajemnie tak, jak Ja was umiłowałem”. 

Mieczysław Łusiak SJ

Prawda o mnie i o tobie

"Jezus opowiedział niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: «Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”.

A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!” Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony»." Łk 18, 9-14

Zbliżają się dni, w których ludzie wierzący przystępują do wielkanocnej spowiedzi. Wielu z nich może mieć problem ze znalezieniem swoich grzechów. Nie rzadko jest tak jak w dzisiejszej Ewangelii, że ktoś widzi w sobie same plusy, a ciężko jest mu zobaczyć swoje błędy i słabości. Takie zaćmienie serca i umysłu grozi faryzejskim zadufaniem.

W obecnym stanie mojego wnętrza nie potrafię pojąć tego, co mówił faryzeusz. On tak daleko odszedł od prawdy o swojej grzeszności, że zaczął stawiać siebie ponad innymi grzesznikami. To tak jakby człowiek stawiał siebie ponad człowieka albo innych traktował jako podludzi. Znamy takie momenty z historii i wiemy, do czego doprowadziły.

Zobacz dzisiaj prawdę o sobie. Nie bój się nazwać siebie grzesznikiem (to pewne stwierdzenie), bałwochwalcą (jeśli coś lub ktoś jest dla Ciebie ważniejsze niż Bóg – choćby momentami), cudzołożnikiem (jeśli grzeszyłeś w tym względzie choćby myślą), kłamcą (jeśli oszukałeś w najdrobniejszej sprawie) itd. Właśnie z taką biedą klęknij dzisiaj przed Bogiem i błagaj tak, jak celnik: ,,Boże miej litość dla mnie, grzesznika!”

"Boże, moją ofiarą jest duch skruszony,
pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz." Ps 51, 19

Proś Boga o takie serce!

"Miłość wasza podobna do chmur o świtaniu albo do rosy, która prędko znika. Dlatego ciosałem cię przez proroków, słowami ust mych pouczałem, a Prawo moje zabłysło jak światło. Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń." Oz 6, 4b-6

Bóg pragnie Twojej stałości w miłości. Proś Go o serce tak gorące, aby mogło kochać każdego dnia, każdej godziny i minuty. Z Bożą łaską możesz stale spalać się z miłości i czerpać z tego niezwykłą radość i pokój serca. Żyj w jedności sakramentalnej z Panem, a Twoja miłość nie wyczerpie się na wieki.

Panie Jezu, dziękuję za dzisiejszą Ewangelią, w której pomogłeś mi zobaczyć całą swoją grzeszność. Nie chcę wynosić się ponad kogokolwiek. Sam jestem wielkim grzesznikiem i nie mam takiego prawa. Oddaję się Twojemu miłosierdziu i ufam, że dasz mi siłę do kochania Ciebie i ludzi.

Polecam na WNG mocne słowa bp. Rysia.

~~WNG~~ ks. Daniel Glibowski PB

KS. KRYSTIAN MALEC · MAR 31, 2019

W owym czasie zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”.
Opowiedział im wtedy następującą przypowieść:

«Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec rzekł do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się”». (Łk 15,11-32)

Stara łacińska sentencja brzmi: Repetitio est mater studiorum, czyli powtarzanie jest matką uczenia się.

Bóg jest najlepszym nauczycielem i wie, że trzeba nam ciągle przypominać sprawy najważniejsze, bo jesteśmy (ja na pewno) bardzo oporni.

Dosłownie kilka dni temu w całym Kościele czytaliśmy tę samą Ewangelię o Synu Marnotrawnym i dzisiaj znowu. Czy Ci, którzy układali lekcjonarz byli aż tak leniwi, że nie chciało im się poszukać czegoś innego? Oczywiście, że nie.

Wierzę, że także przez to Bóg chce nam dzisiaj coś powiedzieć. I nie jest to do końca (przynajmniej na pierwszy rzut) oka miłe. Gdy uczeń musi powtarzać klasę, maturzysta egzamin dojrzałości, student sesję, to pokazuje, że nie przyswoił zadanego materiału. Być może nie chciało mu się uczyć, a być może wydawało mu się, że umie. Jednak życie zweryfikowało w bardzo bolesny sposób stan jego wiedzy. Jest to trudna chwila, ale też i okazja do wyciągnięcia wniosków na przyszłość. Oczywiście „samo się nie nauczy”, więc trzeba będzie się pomęczyć, ale można wszystko naprawić.

Bóg daje nam tę Ewangelię ZNOWU, bo wie, że mamy problem z miłosierdziem. Teoretycznie wszystko wiemy, ale w praktyce często „leżymy”.

Na jednym z kursów ze Szkoły Nowej Ewangelizacji śpiewaliśmy w kółko takie słowa: Ewangelizować uczymy się ewangelizując. Parafrazując można powiedzieć, że miłosierdzia uczymy się, gdy ktoś nas skrzywdzi. Nie ma innej opcji. I wiesz co? Bóg będzie dopuszczał na mnie i na Ciebie trudne chwile i trudnych dla nas ludzi, żebyśmy uczyli się być miłosierni.

Skąd czerpać wzór? On daje nam tę Ewangelię. Skupię się na jednym słowie, którego św. Łukasz użył na określenie tego, co się stało w Ojcu, gdy zobaczył wracającego, obdartego (może i nagiego), śmierdzącego świniami swojego młodszego syna. Po polsku zapisano, że „wzruszył się głęboko”. Grecki tekst używa słowa tu czasownika SPLANHNIDZOMAI, co oznacza: czuć litość, litować się, wzruszać się nad kimś, współczuć komuś. Ten czasownik wiąże się z rzeczownikiem: SPLANHNON, czyli wnętrzności, ale także serce, serdeczność, czułość, miłość, litość.

Co się dzieje w Bogu, bo to On jest tym Ojcem, gdy wracam do Niego (nie chcę pisać o Tobie, ale być może masz tak samo jak ja) goły, śmierdzący, głodny, bez grosza przy duszy, dosłownie uświniony, nienawrócony do końca, bo on był przede wszystkim głodny? On cały jest poruszony, aż do GŁĘBI.

Wszystko, absolutnie wszystko w Nim krzyczy: KOCHAM CIĘ MOJE DZIECKO. Nie mówi: idź najpierw umyj się, a potem przyjdź do mnie. Przytula tego brudnego, śmierdzącego świniami syna, czyli sam przechodzi tym zapachem, żeby Jego dziecko nie miało najmniejszych wątpliwości, że TATA KOCHA.

Od takiego Boga uczmy się miłosierdzia

Jeśli chcesz i czujesz taką potrzebę, to podziękuj Mu dzisiaj za tę miłość miłosierną. Być może zawaliłeś, tak jak ja, ostatnio egzamin z miłosierdzia dla kogoś bliskiego. On mówi dzisiaj: Dziecko, jest nowy dzień. Kochaj tych, którzy Cię skrzywdzili, a przez to będziesz jak ja. To jest dzisiejszy konkret.

Życzę Ci dobrego dnia i błogosławię w imię Miłosiernego Ojca Ciebie, Jego kochaną Córeczkę i kochanego Syna