Blog MALGOSIA

dodane 2014-07-25 10:00

Włodzimierz Zatorski OSB

Myśli, pamięć, przeżycia, wyobraźnia.... Jeżeli koncentrujemy się na nich, to przeszkadzają i nie pozwalają wejść w żywą więź z Bogiem.

  jakub Szymczuk /Foto Gość Myśl przez oderwanie od żywej obecności nie pozwala się spotkać z Tym, który Jest

Dla mnichów, którzy lubili nazywać się żołnierzami, podstawowa walka duchowa toczyła się z logismoi, czyli myślami namiętnymi, które atakują duszę człowieka. Walka z nimi nie jest walką z myśleniem. Logismoi to myśli, pragnienia i pożądania jakie się pojawiają w naszym sercu, odciągając duszę od działania zgodnie z jej naturą. Mogą one mieć charakter emocjonalny lub wyobrażeniowy, niekoniecznie intelektualny. Ważne jest to, że ich zasadniczym efektem jest odciągnięcie nas od trwania w otwartości wobec Boga. Same w sobie mogą mieć różny charakter i wartość od strony moralnej: mogą być wzbudzonymi złymi pożądaniami czy namiętnościami, ale mogą również być wzniosłymi myślami teologicznymi, wspaniałymi rozwiązaniami problemów, pragnieniami najszlachetniejszego działania, które jednak momentu pojawiają się w nieodpowiednim momencie. Niezależnie od moralnej lub ideowej wartości przychodzących myśli efekt zasadniczy jest jeden:

Kiedy wyobrażasz sobie różne rzeczy w czasie modlitwy i nie zanosisz czystych modłów do Boga, wpadasz zaraz pod władzę demona acedii, który rzuca się na człowieka w takim właśnie stanie i rozszarpuje duszę jak pies jelonka (Pr. 23).

Te mocne słowa Ewagriusza oddają prawdę o odejściu podczas modlitwy od żywej relacji, co ostatecznie prowadzi do pustego istnienia bez osobowego spotkania. Nie widać może tego od razu, ale z czasem pustka samotności człowieka dopada.

Doświadczenie pojawiania się rozmaitych myśli podczas modlitwy bardzo łatwo sprawdzić osobiście. Wystarczy jedynie pragnąć się skupić na Bożej obecności, np. przed Najświętszym Sakramentem, a od razu doświadczamy przychodzących nam do głowy mnóstwa myśli, odczuć, natchnień itd., które bardzo łatwo nas pociągają. Kiedy po chwili się orientujemy, że odlecieliśmy w naszym myśleniu i przeżywaniu, staramy się ponownie skupić, jednak po chwili wszystko się powtarza.

Jeżeli w naszym wysiłku duchowym troszczymy się zasadniczo tylko o wartość moralną naszego działania i naszych myśli, możemy łatwo wpadać w „pobożne” myśli i przez nie zostać odciągnięci w stan istnienia wirtualnego, odciętego od żywej obecności Boga. Wszystko to może dziać się przy subiektywnym mniemaniu, że oto jesteśmy przed Bogiem i Jemu służymy. Niestety nierzadko się zdarza, że niektórzy „mistrzowie życia duchowego” nakłaniają do aktywnej pracy wyobraźni i budowania pobożnych myśli podczas modlitwy, co w istocie jest akceptacją i utrwalaniem w sobie acedii.

Kiedy mamy do czynienia z myślami złymi, brudnymi, to po pierwsze stosunkowo łatwo rozpoznać, że są one złe i trzeba z nimi walczyć, a po drugie walka z nimi jest stosunkowo łatwa, bo wystarczy jedynie zmienić myśli jedne na drugie, złe na dobre i pobożne. Natomiast o wiele trudniejsza jest walka z wszelkimi myślami, pragnieniami, emocjami i obrazami, jakie na nas przychodzą.

Tak jest w przypadku np. posługi dla chorych. Nierzadko właśnie podczas modlitwy przychodzą do głosu myśli o potrzebie takiej posługi. Ewagriusz umie dostrzec w natarczywości tej myśli przejaw acedii. Pisze o tym:

Opanowany przez acedię wymawia się odwiedzinami chorych, w istocie jednak uskutecznia własny cel. Mnich opanowany przez acedię jest skory do posługi [bliźnim], lecz korzyść własną uważa za przykazanie (De octo spirit. 13).

Przejaw acedii w postaci pozornej służby, czyli ucieczki od modlitwy i spotkania z Bogiem, można poznać po przesadzie i braku pokoju w tej służbie. Jednak sam zainteresowany może uważać, że wszystko jest w porządku i tak postępować przez całe lata w przekonaniu, że jest człowiekiem wiary, że jest blisko Pana Boga.

Przeciwieństwem myśli, jakie na nas przychodzą podczas modlitwy, nie są inne myśli, ale otwartość serca. I tutaj dopiero rozpoczyna się prawdziwy wysiłek duchowy.

Najczęściej kiedy mówi się o walce z myślami, rozumie się przez to rozproszenia. Są one podstawowym wymiarem tej walki, ale nie jedynym. Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina nam ogólną zasadę tej walki:

Najczęstszą trudnością w naszej modlitwie jestroztargnienie. W modlitwie ustnej może ono dotyczyć wyrazów i ich sensu; o wiele bardziej może dotyczyć Tego, do którego się modlimy w modlitwie ustnej (liturgicznej czy osobistej), w czasie rozmyślania i podczas kontemplacji. Próba odrzucenia roztargnienia równałaby się popadnięciu w jego sidła, podczas gdy wystarczy 2711 powrócić do swego serca: roztargnienie wyjawia nam, do czego jesteśmy przywiązani, i pokorne uświadomienie sobie tego przed Panem powinno obudzić naszą miłość przede wszystkim do Niego przez zdecydowane ofiarowanie Mu naszego serca, by je oczyścił. Tu właśnie ma miejsce walka: chodzi o wybór Pana, któremu mamy służyć (KKK 2729)Por. Mt 6, 21. 24..

Widać z tego, że walka nie toczy się na płaszczyźnie myśli, ale dotyczy zmiany postawy z takiej, która zasadniczo zajmuje się tym, co w myślach i w przeżywaniu, na postawę otwartą na spotkanie z Panem. Jest to niezmiernie ważny moment. Myśli, pamięć, przeżycia, wyobraźnia, jeśli mają nam w jakikolwiek sposób pomóc, winny przygotować nas do otwarcia się na spotkanie. Jeżeli natomiast koncentrujemy się na nich, to przeszkadzają i nie pozwalają wejść w żywą więź z Bogiem. Stąd właśnie myśli są największą przeszkodą w drodze do spotkania Boga.

Samo myślenie, tak jak je zwykle rozumiemy, stawia nas przed czymś – tematem myślenia. Myślimy o czymś lub o kimś, abstrahując to, o czym myślimy, od żywej obecności. Jeżeli nawet jest to ktoś, kogo kochamy i z kim się spotykamy, to myśl o nim nie jest żywym spotkaniem, ale co najwyżej przedstawianiem sobie takiego spotkania. Sami stajemy się obserwatorami jak widz w teatrze. To wyobrażane sobie spotkanie jest także czymś, co obserwujemy. Myśl stawia przed nami coś, co jest jej przedmiotem, co jednocześnie jest obok tego, co faktycznie się dzieje. W ten sposób sami stajemy poza tym, co jest, nie jesteśmy tu i teraz, ale umieszczamy się w wirtualnej przestrzeni gdzieś i kiedyś. Ten moment abstrahowania powoduje oderwanie od żywej obecności w tym, co jest.

Myślenie abstrakcyjne jest niewątpliwie potrzebne w refleksji typu naukowego, w technice, przy próbie uchwycenia większej całości, której nie jesteśmy w stanie ogarnąć jednym spojrzeniem. Trzeba powiedzieć, że dzięki takiemu myśleniu nastąpił cały postęp cywilizacyjny. Ma ono zatem wielką wartość w dziedzinie opanowania świata i nawet uporządkowania zasad współżycia między ludźmi. Natomiast przez oderwanie od żywej obecności nie pozwala się spotkać z Tym, który Jest.

Włodzimierz Zatorski OSB, Acedia dziś, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC

Nowenna za zmarłych cierpiących w czyśćcu(24.X-1.XI)

Słowo Boże Na Dziś.

Czego chcesz?

-Chcę radości pieniędzy, miłości, szczęścia, pokoju, dobra, braku cierpienia, sławy, zainteresowania świata, wszystkiego!

-A czego Ty chcesz?

-Chcę Ciebie!

Pewnego pochmurnego dnia mały chłopiec szedł ulicą. Niezauważony przez nikogo, samotny i smutny. W pewnym momencie zaczął biec. Nikt go nie gonił, nie zaczęło padać, po prostu biegł wciąż przed siebie. Może coś gonił? Trwało to bardzo długo, chłopiec rósł, stał się mężczyzną, jednak nadal biegł. Mijał wiele osób, ale nie zwracał na nie uwagi. W pewnym momencie ktoś znalazł się tuż przed nim. Mężczyzna w jego wieku, z lekkim zarostem na twarzy. Ubrany w ciemne jeansy i białą koszulę. Dorosły już chłopiec zatrzymał się. Sam nie wiedział dlaczego i po co to zrobił. Przecież on musiał biec! Nagle ów obcy mężczyzna złapał go za rękę, poprosił, by poszedł wraz z nim. Chłopiec zgodził się. Poszli razem. Długo rozmawiali, mężczyzna pytał o kierunek, w jakim zmierzał biegnący chłopiec, ale on nie znał odpowiedzi. Chciał tylko złapać szczęście, radość, zostać kimś ważnym w oczach drugiego człowieka. Nawet nie zauważył, że zmienili kierunek marszu.

Szli do miejsc, w których on już był, nie chciał wracać, chciał dalej biec! Jednak ubrany w białą koszulę człowiek szedł nadal, trzymając go mocno za rękę. Podeszli do pewnej starszej kobiety. Była to jego matka. Trzymała w ręku różaniec. Nic nie mówiła, przewracała tylko paciorki poruszając niemo ustami. Szli dalej, mijali kolejne osoby. Znajomych, przyjaciół, nauczycieli ze szkoły. Było tam także kilka kobiet, z którymi był, które kochał z wzajemnością, ale je zostawił. Dlaczego? Szukał szczęścia.

Z żadną nie związał się na dłużej. Musiał być w ciągłym biegu, pogoni za szczęściem, jednak czy je znalazł? Myślał długo, wciąż idąc z owym mężczyzną.

Dopiero teraz zauważył, że ma on ranę pośrodku dłoni. Dużą, regularną, z której płynęła krew. Na głowie zaś ślady jakby korony, ale nie takiej zwykłej, innej, sprawiającej ból. Chciał zapytać kim jest jego towarzysz, ale zabrakło mu odwagi.

Po chwili znaleźli się w nieznanym chłopcu miejscu

-Gdzie idziemy? – zapytał.

-Już niedługo- padła odpowiedź.

Mężczyzna wciąż milczał.

W pewnym momencie weszli do dziwnego budynku – stały tam ławki, jakieś dziwne skrzynki z otworami, a na samym końcu był długi stół. Tuż za nim, na ścianie wisiał krzyż.

-Gdzie jesteśmy? – znów zapytał dotąd wciąż goniący człowiek.

-W domu.

-Domu?

-Przecież tu nie ma łóżek, kuchni, nie ma nic!

-Ale jest Bóg.

-Bóg? A kto to?

-Widziałeś swoją mamę. Miała w ręku różaniec, modliła się do Niego. Modliła się o Twoje nawrócenie.

- Ale przecież Boga nie ma!

- Jest. Obecny w każdym człowieku.

-Ale jak to? We mnie też?

-Tak. Wszyscy ludzie są Jego dziećmi.

-Czy ja też nim jestem?

- Jesteś. Twoje imię jest wyryte na Jego dłoniach. Tego napisu nie można zmyć. Jesteś zawsze obecny w Jego sercu. Wciąż o Tobie myśli. Ja również.

-A Ty kim jesteś?

- Ja jestem Jego synem. Umarłem na tym krzyżu dla Ciebie.

- Ale dlaczego?

-Po to, byś mógł żyć wieczne i cieszyć się.

-Ale ja się nie cieszę!

-Spotkałeś tylu ludzi, postawiłem ich na Twojej drodze, żeby pokazali Ci mnie, bo dzięki temu możesz osiągnąć prawdziwe szczęście, a Ty goniłeś za czymś, czego nie ma. Dlatego pojawiłem się przyprowadziłem Cię tutaj. Wiem, że wiele błędów popełniłeś, ale ja już Ci je wybaczyłem.

- Naprawdę? I tylko dzięki Tobie mogę osiągnąć szczęście? A inni ludzie?

- Tak. Inni mogą je powiększyć, lub przysporzyć trosk, ale tylko we Mnie znajdziesz ukojenie i odbudujesz się. Mogę zrobić to już teraz, ale…

- Ale?

-Musisz mi na to pozwolić, bez Twojej zgody nie mogę Cię uzdrowić.

-Dlaczego chcesz to zrobić?

- Bo jesteś dla mnie najważniejszy i kocham Cię.

Człowiek ten dopiero w wieku dorosłym dostrzegł Boga i odnalazł prawdziwe szczęście, jednak spotkanie z Jezusem pokazało mu, że nie warto gonić za błahostkami, lecz warto być przy Bogu, bo to On zatroszczy się o wszystko i nie pozwoli mu zginąć.

Dzieje się tak w życiu każdego człowieka. Chcemy być radośni, a przecież prawdziwe szczęście znaleźć możemy tylko w Nim!

Nikt bez Boga nie jest szczęśliwy, choć może mu się tak wydawać. Warto budować na fundamencie, którym jest Chrystus, bo gdy runie cała budowla, On pozostanie.

Kiedy zawali nam się całe życie, On będzie przy nas. Zawsze.

Może warto oddać Mu swoje życie, pozwolić Mu, by działał?

On niczego Ci nie zabierze. Uwierz i zaufaj Mu!

"W Bogu dokonamy czynów pełnych mocy i On podepcze naszych nieprzyjaciół." Ps 108, 17

Widzisz? On Ci pomoże!

Wyciągnij rękę i dotknij Jezusa.

Może poniższa modlitwa pomoże Ci – tak jak mnie – zrobić pierwszy krok w Jego stronę?

Przyjdź Panie Jezu, kocham Cię, oddaję Ci całego siebie, zbawiaj mnie. Amen.

Pozdrawiam Rafal Szczesc Boze

Bożena Szlendak

Gdy Ci smutno

gdy Ci źle

zobacz Boga, ktory przy Tobie w każdy czas jest

ujrzyj Przyjaciela, co kocha Cię.

Wiedz Oni nigdy nie opuszczą Cię

Będą zawsze blisko

Wyciągnij tylko rękę, a powstać pomogą

Swą potężną dłonią chwyci Cię Jezus i poprowadzi

do przodu, do celu, do nieba.

Wystarczy wierzyć, kochać i chcieć by wygrać całe życie

Miłością się kieruj...